Αγωνιστική στάση, με ξεκάθαρη θέση απόρριψης του διαβόητου «διαλόγου» με το υπουργείο Υγείας - που «σβάρνισε» τους γιατρούς σ' αυτό το νομοσχέδιο - κράτησε ευθύς εξ αρχής η Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση (ΔΗΠΑΚ) Γιατρών, σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες παρατάξεις που είτε συμμετείχαν μόνιμα ή περιστασιακά, και ιδιαίτερα στο τελευταίο στάδιο της διαμόρφωσης του σχεδίου της κλαδικής σύμβασης.

Ακόμα, η ΔΗΠΑΚ τάχτηκε σταθερά κατά των κοινοτικών οδηγιών, αλλά και των αντίστοιχων Προεδρικών Διαταγμάτων 88/1999 και 76/2005, με τα οποία ενσωματώνονται στο εθνικό Δίκαιο οι οδηγίες και αντί για σταθερό ωράριο προβλέπουν τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Κι ενώ στα λόγια η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΟΕΝΓΕ εξόρκιζε τις κοινοτικές οδηγίες, εντούτοις - με πρωταγωνιστικό το ρόλο σ' αυτό της «Αγωνιστικής Ενότητας Γιατρών» - λειτούργησε ως μέσο πίεσης στις κινητοποιήσεις που έγιναν για την εφαρμογή των Προεδρικών Διαταγμάτων 88/199 και 76/2005. Δηλαδή, η πλειοψηφία προέκρινε αιτήματα και μορφές που πριόνιζαν βασικά δικαιώματα των εργαζομένων συνολικά στα δημόσια νοσοκομεία.

Η ΔΗΠΑΚ κάλεσε και καλεί τους γιατρούς στις κινητοποιήσεις με διεκδικήσεις και περιεχόμενο μακριά από τις κοινοτικές οδηγίες και τα αντίστοιχα Προεδρικά Διατάγματα, για σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας με 30ωρο, 6ωρο, 5ήμερο, με μια μόνο εφημερία τη βδομάδα και 1.700 ευρώ βασικό μισθό για το νεοεισερχόμενο γιατρό.