Στην πραγματικότητα ανησυχούν από μια πιθανή κατάρρευση των οικονομικών αδύναμων κρίκων της ευρωενωσιακής αλυσίδας, που θα δημιουργούσε υπαρξιακά προβλήματα στον έλεγχο του χρηματιστικού κεφαλαίου στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Δηλαδή θα απειλούσε με κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών επενδύσεων σε χώρες που μέχρι χτες ήταν Λαϊκές Δημοκρατίες.

Είναι ενδεικτικό των καιρών ότι η ευρωενωσιακή αστική τάξη μετέρχεται την αλχημεία της ανακάλυψης του «ελιξιρίου της ζωής» με πλασματικά πειράματα. Αυτό θα συνεχίζεται όσο το γαλλικό προλεταριάτο θα μένει παγιδευμένο στην κρίση της γαλλικής αριστεράς κι όσο οι Γερμανοί εργάτες θα εξακολουθούν να αγνοούν στην πράξη την επαναστατική παράδοση των «Σπαρτακιστών» του 1919. Οσο δηλαδή θα «παγώνει» η καρδιά της Ευρώπης.

Είναι η πορεία κρίσης της αστικής τάξης που τείνει να εξελιχθεί σε εθνική κρίση και υποχρεώνει το πλέον ριζοσπαστικό εξ αντικειμένου τμήμα της κοινωνίας, την εργατοϋπαλληλική τάξη, ν' αναλάβει την ευθύνη κοινωνικής λαϊκής σωτηρίας. Είναι η ιστορικά χρονική περίοδος που τα επίσης ιστορικά συμφέροντα της εργατικής τάξης μετεξελίσσονται σε εθνικά κοινωνικά συμφέροντα.

Είναι η λεπτή κόκκινη γραμμή που καθορίζει το ανυπέρβλητο όριο των εκάστοτε ενεργειών. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικά οριοθετημένης συνθήκης, το εργατοϋπαλληλικό κίνημα δύναται να συνδιαλέγεται για οποιοδήποτε πρόβλημα με οποιοδήποτε άξιο λόγου κοινωνικο-πολιτικό προσωπικό και θεσμικό παράγοντα. Προφυλαγμένο εκ των προτέρων από τον κίνδυνο είτε του ρεφορμισμού είτε του σεχταρισμού, δύναται να συζητά μέσα στις ταξικές αντιθέσεις χωρίς να κινδυνεύει να γίνει το σαμάρι κάθε επίδοξου, που είτε θέλει να καβαλήσει το γάιδαρο της εξουσίας, είτε την κατέχει και θέλει να διαιωνίσει το καβαλίκεμα. Στην εποχή μας, της καθολικής αστάθειας, η βλακεία πάει αντάμα με την κατηγόρια. Γι' αυτό χρειάζεται γερό στομάχι και καθαρό μυαλό.