Κλείσ' τ' αυτιά σε κάθε κλάμα τους. Ακόμα κι όταν προβάλλουν τη δική σου δυσκολία (κλάμα πολύ αυτές τις μέρες στις «τιβί» για τα νοικοκυριά που δεν μπορούν να βάλουν κι άλλη θηλιά στο λαιμό τους με νέο δάνειο από τις τράπεζες) αυτό που επιδιώκουν είναι να δυναμώσουν οι ίδιοι.

Για τους καπιταλιστές η κρίση μπορεί να έχει και θύματα ανάμεσά τους, αλλά κύρια σημαίνει ενίσχυση του συστήματος στη μονοπωλιακή του συγκρότηση. Αρκετοί κι απ' αυτούς θα χαθούν, αλλά το σύστημα μέσα από τις κρίσεις του βγαίνει πιο δυνατό, αν δε βρει το μάστορά του. Ετσι προχωρά μέσα από τις κρίσεις του. Απ' τη σκοπιά του εργατικού κινήματος ένα μόνο έχει ενδιαφέρον: Να μπορέσει ακριβώς πάνω στο βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, όχι μόνο να μη συμμεριστεί το «εθνικό πρόβλημα», αλλά να οργανώσει έτσι την πάλη του ώστε να γίνει ικανό να δώσει κατραπακιά σ' αυτό το σύστημα.

Ακου, λέει, «φτηνή» μια λαγάνα στο ένα χιλιάρικο για μερικά γραμμάρια ζυμάρι αγνώστου προελεύσεως. Ενα χιλιάρικο! (για όσους δεν ξέχασαν να μετρούν διαρκώς το κόστος ζωής σε δρχ., για να έχουν ένα σταθερό μέτρο στη ληστεία που γίνεται καθημερινά στο λαϊκό εισόδημα).

Αλλά, βρίσκουν και κάνουν: Στο ένα «παράθυρο», χτες το βράδυ, ο εκπρόσωπος των αρτοποιών Γ. Μάνος: «Ζητάτε από την πολιτεία να ορίσει την τιμή της λαγάνας, αυτό είναι εξωπραγματικό. Αυτό έχει τελειώσει από το 1992».

Πόσο πιο ωμά να το πει; Στα κιλά του ακριβώς. Θες, κύριε, έλεγχο στις τιμές; Πάμε πίσω στο 1992 όταν ψήφιζες τη Συνθήκη του Μάαστριχτ που σε υποχρεώνει σε όσα σήμερα δήθεν καταγγέλλεις.

Στο δίπλα «παράθυρο» ως εκπρόσωπος της ΓΣΕΕ, ο Α. Καλύβης, στέλεχος του ΣΥΝ, καλείται να σχολιάσει τη δήλωση του Μάνου: «Ναι, ξέρετε, η λογική της απελευθέρωσης στα πάντα (...) Χρησιμοποιούν τα είδη λαϊκής ανάγκης να ανεβάζουν τις τιμές με τέτοιους τρόπους (...) Το θέμα είναι τι μηχανισμούς έχεις για τους ελέγχους στην αγορά». Μπουρμπούτσαλα, δηλαδή. Είσαι καλά που θα δεχτεί ότι η πηγή του κακού βρίσκεται στην καπιταλιστική ενοποίηση που το κόμμα του υπερασπίζει ως άγιο των αγίων; Εκπρόσωπος εργατών; Ας όψεται...

Πάμε πίσω, στο κλάμα για τη χαμένη ενότητα της ΕΕ.

Ποτέ δεν ήταν ενωμένοι οι καπιταλιστές ως προς τα ξεχωριστά συμφέροντα του καθενός τους. Ισα ίσα, σε διαρκή και άγριο ανταγωνισμό είναι. Ενωμένοι, βέβαια, είναι πάντα ενάντια στους εργάτες. Τέτοιες είναι οι διάφορες καπιταλιστικές ενώσεις που συγκροτούνται για να εξασφαλίσουν ενιαίους κανόνες εκμετάλλευσης των εργατών εντός των ορίων που ελέγχει αυτή η ομάδα των μονοπωλίων, ενάντια στην άλλη ομάδα που επίσης ενώνεται, με κοινό παρονομαστή όλων τους τον εκμεταλλεύσιμο εργάτη. Γι' αυτό και κάθε υπερασπιστής των καπιταλιστικών ενώσεων δεν μπορεί παρά να λογαριάζεται σαν ταξικός εχθρός των εργατών.

Την ώρα της κρίσης αυτό που κυριαρχεί είναι ο ανταγωνισμός και οι συμμαχίες των ισχυρών ώστε να γίνουν ισχυρότεροι. Αρα, κανένα κλάμα για τη «διαιρεμένη» Ευρώπη.

Πόσο μάλλον που αυτοί που κλαίνε - οι καπιταλιστές στις χώρες που ανατράπηκε ο σοσιαλισμός - είναι ακριβώς αυτοί που πατάνε πάνω στα συντρίμμια μιας λαϊκής περιουσίας, πατάνε πάνω στον ιδρώτα εργατών που ήταν αφέντες του κόπου τους κι έγιναν σύγχρονοι σκλάβοι στους παραδείσους των κερδών.

Απ' τη σκοπιά του, δε μιλάει άδικα για «εθνικό έγκλημα» ο τραπεζίτης. Το έθνος της τάξης του έτσι το βλέπει... Ακριβώς απέναντι πρέπει να το δουν οι εργάτες. Κάλεσμα για εθνική συστράτευση απευθύνουν οι καπιταλιστές; Να βουλιάξετε όλοι, πρέπει να 'ναι η απάντηση των εργατών.

Αυτό θα είναι μια καλή είδηση. Και ξέρουν οι εργάτες τι να κάνουν όταν φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές.

Ασχετο: Οπ! Ταξική Δικαιοσύνη! Υπάρχει τέτοιο πράγμα; Πού το ανακάλυψαν οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι; Α, εκεί μακριά στο Βερολίνο. Γιατί πήγαν τόσο μακριά; Ο εισαγγελέας Σανιδάς μόλις χτες διέταξε να συρθούν στο Αυτόφωρο 40 εγκληματίες εργάτες συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, που ενοχλούν τους εργοδότες στα «Τζάμπο».

Ταξική Δικαιοσύνη; Ναι. Στο προκείμενο είναι αστική Δικαιοσύνη. Και η δική μας ταξική θα είναι: Εργατική, ενάντια στους καπιταλιστές και όσους επιδιώξουν να γίνουν... Που πάει να πει ότι δεν παλεύουμε για να γίνει η αστική Δικαιοσύνη δίκαιη για τους εργάτες, αλλά για να γκρεμίσουμε το σύστημα που υπηρετεί αυτή η Δικαιοσύνη ώστε στο δικό τους σύστημα οι εργάτες να έχουν εργάτες δικαστές.

Καμιά συναλλαγή! Ο σύντροφός μας που έτριψε στα μούτρα του αφεντικού του, στα «Τζάμπο», τα 50.000 με τα οποία επιχείρησαν να τον εξαγοράσουν, συνιστά για μας μέτρο του εργατικού δίκιου. Αυτό το δίκιο κανένας Σανιδάς δεν μπορεί να το δικάσει. Αντίθετα...