«Η Μπάρμπαρα Ερενραϊχ ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι για να περιγράψει την κατάσταση στην αμερικανική αγορά εργασίας. Με 1.300 δολάρια για έκτακτα έξοδα στην τσέπη, άφησε το μεσοαστικό σπίτι της κι άρχισε να ψάχνει δουλειά - μια οποιαδήποτε δουλειά. Στη Φλόριντα βρήκε στέγη και μια θέση σερβιτόρας. Αντεξε έναν μήνα, ώσπου σωριάστηκε στη νυχτερινή βάρδια. Εφυγε για το Πόρτλαντ. Αφού έψαξε πολύ, βρήκε δουλειά σε ένα γηροκομείο κι αργότερα σε μια εταιρεία με καθαρίστριες. Μα πάλι της φάνηκε ασήκωτο το φορτίο και το στρες. Εφυγε για τη Μινεσότα. Κι εκεί ολοκλήρωσε την έρευνά της. Παρά την πολύμηνη περιπλάνησή της, δεν κατόρθωσε να βρει πουθενά μια δουλειά που θα της εξασφάλιζε μια αξιοπρεπή ζωή. Από αυτές τις εμπειρίες της, η Μπάρμπαρα Ερενραϊχ έγραψε το βιβλίο "Για πενταροδεκάρες". Σε αυτό το βιβλίο φαίνονται τα πάθη και τα βάρη που από κάτω τους στενάζουν οι εργαζόμενοι φτωχοί: "Είναι οι πραγματικοί φιλάνθρωποι της κοινωνίας μας. Παραμελούν τα παιδιά τους, για να είναι φροντισμένα τα παιδιά των άλλων. Ζουν σε υποτυπώδη σπίτια, για να είναι τα σπίτια των άλλων τέλεια κι αστραφτερά. Υπομένουν στερήσεις, για να πέφτει ο πληθωρισμός και να ανεβαίνουν οι μετοχές. Οι εργαζόμενοι φτωχοί είναι οι ανώνυμοι δωρητές, οι άγνωστοι ευεργέτες όλων των άλλων"» (από τη στήλη «Δρόμοι» του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).