Σαν «ρήξη για έξοδο από την κρίση» εμφάνιζε την Παρασκευή στο πρωτοσέλιδό της η «Αυγή» τις 25 προτάσεις, που ο επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Αλαβάνος παρουσίασε, αφού ενεχείρισε στον πρωθυπουργό κατά τη συνάντησή τους, σαν αναγκαίες - με την ένδειξη «κατεπείγουσες» - πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.

Οσο, όμως, προσεκτικά κι αν μελετήσει κανείς το κείμενο με τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, πουθενά δε διαπιστώνει καμία διάθεση ρήξης. Απεναντίας, αυτό που διαπιστώνει είναι η διάθεση και πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να κοροϊδέψει την εργατική τάξη και συνολικά το λαό πως είναι δυνατόν χωρίς ρήξη με το λαβωμένο, και γι' αυτό πιο επικίνδυνο, καπιταλιστικό θηρίο, τους πολιτικούς του εκπροσώπους και το ευρωενωσιακό αντιδραστικό οικοδόμημα που του «γλείφουν» τις «πληγές», να παρθούν μέτρα προς όφελός τους.

Με βάση, λοιπόν, το υπόμνημα που ο Αλ. Αλαβάνος παρέδωσε στον πρωθυπουργό, αλλά και τους τέσσερις άξονες δράσης που ο Αλ. Τσίπρας παρουσίασε στην ΠΓ του ΣΥΝ, αξιώνεται η «κατάργηση» του Συμφώνου Σταθερότητας, για το οποίο τον περασμένο Οκτώβρη ο Αλ. Αλαβάνος είχε εκδώσει πιστοποιητικό θανάτου... Αυτό όταν «βαράνε προσοχή» απέναντι στην ΕΕ, της οποίας αποτελεί θεμέλιο. Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύει απροκάλυπτα το λαό, ισχυριζόμενη ότι οι ίδιες δυνάμεις, με τη γνωστή εκμεταλλευτική αντιδραστική φύση, που δημιούργησαν αυτό το Σύμφωνο Σταθερότητας, θα συναινέσουν σε ένα άλλο σύμφωνο «ανάπτυξης», το οποίο θα αμβλύνει τη φτώχεια και την ανεργία. Ξεχνά ότι το κεφάλαιο δεν έχει ψυχή για να νοιαστεί για τη σωτηρία των εργατών. Αυτούς ξεζουμίζει ως και το θάνατο για να βγάλει κέρδος. Ξεχνά ότι η ΕΕ έχει ήδη παρακάμψει τα αυστηρά πλαίσια του Συμφώνου Σταθερότητας, όχι βεβαίως για να μεριμνήσει για τους φτωχούς κι ανέργους, αλλά προκειμένου να ενισχύσει με κολοσσιαία πακέτα τρισ. ευρώ τα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Η οροφή του 3% για τα δημοσιονομικά ελλείμματα υπάρχει για να «τσακίζονται» πάνω της λαϊκές - εργατικές διεκδικήσεις και για να «δικαιολογούνται» σκληρά προγράμματα λιτότητας.

Προτείνεται ακόμα «άμεση απόκτηση του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών της Εθνικής και δημιουργία ισχυρού πόλου κοινωφελών τραπεζών», «άμεση θέση υπό δημόσιο έλεγχο των τραπεζών που δεν μπορούν να στηριχτούν σε δικά τους κεφάλαια», «ανάπτυξη νέου τύπου χρηματοπιστωτικών οργανισμών όπως τράπεζες ειδικού σκοπού», «ενίσχυση των δημόσιων εργαλείων παρέμβασης στην οικονομία με (...) ανάκτηση του ΟΤΕ, λιμανιών...». Από πού ακριβώς κατάλαβε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι δυνατόν και αυτά να συμβούν και στην ΕΕ να παραμείνει η χώρα της οποίας η κυβέρνηση θα τα υλοποιήσει; Το ξέρουν ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί, αλλά κι αν συνέβαινε, ο ανταγωνισμός αντικειμενικά θα έθετε τους ίδιους όρους λειτουργίας δημόσιων και ιδιωτικών τραπεζών πάντα σε βάρος του λαού.

Να σημειωθεί εδώ ότι στο υπόμνημά του ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει και την αγωνία του για τις επενδύσεις της ελληνικής αστικής τάξης στα Βαλκάνια, ζητώντας απ' τον πρωθυπουργό οι πρωτοβουλίες του σε ευρωπαϊκό επίπεδο να στοχεύουν και στην «κοινοτική ενίσχυση των οικονομιών της Ανατολικής Ευρώπης (...) να μην συμπαρασύρουν και χώρες με στενές οικονομικές σχέσεις όπως η Ελλάδα»!

Το υπόμνημα του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει και μια σειρά ακόμα από προτάσεις για την προστασία της απασχόλησης και των εργασιακών σχέσεων, για ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης κ.λπ., πολλές απ' τις οποίες είναι απλώς ανεφάρμοστες στο υπάρχον ευρωενωσιακό πλαίσιο το οποίο αποδέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιες υπογραμμίζουν την υποκρισία του π.χ. η πρόταση για κατάργηση των stage και άλλων μορφών απασχόλησης, όταν είναι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αυτός ο οποίος, όπου ασκεί διοίκηση, π.χ. στην ΤΑ, τέτοιες μορφές απασχόλησης εφαρμόζει και μάλιστα κατά προτίμηση.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και στην παρούσα φάση, όπου πλέον η καταιγίδα έχει ξεσπάσει και για τον ελληνικό λαό, όπως έκανε απ' την πρώτη στιγμή εκδήλωσης της κρίσης, εντείνει την αποπροσανατολιστική του ρητορεία υπεραμυνόμενος της - ανύπαρκτης στην πραγματικότητα - δυνατότητας για μια άλλη φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού.

Αν αυτή του η δράση ήταν μια φορά επιζήμια πριν, είναι πολλαπλά επιζήμια σήμερα που χρειάζεται κάθε άνθρωπος του μόχθου να συνειδητοποιήσει την ανάγκη συμμετοχής στην ανάπτυξη ενός ρωμαλέου εργατικού λαϊκού κινήματος που θα αντεπιτεθεί σε κατεύθυνση αντιμονοπωλιακή, ρήξης, σύγκρουσης και ανατροπής με την εξουσία του κεφαλαίου. Διεκδικώντας μέτρα υπέρ των αναγκών του και αποσπώντας σήμερα προκαταβολές ενός καλύτερου αύριο.