Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η διαμάχη που έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό του Συνασπισμού αφορά στις «καρέκλες» και στα αξιώματα. Μια τέτοια προσέγγιση είναι σωστή, αλλά μόνο ως προς το επιφαινόμενο. Δεν αποτυπώνει επακριβώς την πραγματικότητα. Η διαμάχη εκδηλώνεται με φόντο τις «καρέκλες» και τα αξιώματα στο βαθμό που αυτά αντιμετωπίζονται από αρκετά στελέχη του ως το ιδανικό εφαλτήριο για την προώθηση σχεδιασμών, άρρηκτα συνδεδεμένων με το ρόλο του ΣΥΝ στο πολιτικό σύστημα.

Η πραγματική βάση, επομένως, του εσωκομματικού καυγά στον ΣΥΝ βρίσκεται στην πολιτική που πρεσβεύει και ειδικότερα στη συγγένεια αυτής της πολιτικής με το ΠΑΣΟΚ. Το ερώτημα που ανασύρει στην επιφάνεια τις εσωκομματικές κόντρες είναι το «τάιμινγκ» που θα επιλεγεί, για να ομολογηθεί αυτή η συγγένεια και επισήμως.

Υπό την πίεση και των δημοσκοπήσεων, κάποιοι θέλουν η «συμπόρευση» να κοινοποιηθεί από τώρα. Οι άλλοι επιδιώκουν να το καθυστερήσουν. Σε κάθε περίπτωση, η εγγενής παθογένεια κάθε καιροσκοπικής δύναμης, που άλλο είναι και σαν άλλο θέλει να εμφανίζεται, έρχεται η ώρα (πρόκειται για οπορτουνιστική ...νομοτέλεια) που δεν μπορεί να συνεχίσει να συγκαλύπτεται.

Μακροπρόθεσμα, δε χωράει αμφιβολία, οι σχεδιασμοί όλων των αντιμαχόμενων σήμερα πλευρών έχουν κοινή στόχευση. Κανείς δεν κρύβει την επιθυμία, απεναντίας αποτελεί διακηρυγμένο στόχο όλων, ο ΣΥΝ να παίξει ενεργό ρόλο στο αστικό πολιτικό σκηνικό, στο πλαίσιο της συνεργασίας με τις «δυνάμεις της δημοκρατικής - όπως αναφέρουν - αντιπολίτευσης». Δηλαδή με το ΠΑΣΟΚ.

Η διαμάχη αφορά στο «πότε» ο ΣΥΝ θα δηλώσει διαθέσιμος και αν αυτό θα γίνει με τρόπο συντεταγμένο.

Οι μεν, όπως με σαφήνεια προ ολίγου καιρού είχε δηλώσει ο κ. Φ. Κουβέλης, θέτουν ζήτημα να διακηρυχτεί από σήμερα ότι ο ΣΥΝ προτίθεται να παράσχει ψήφο ανοχής ή και εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ στην περίπτωση που οι επόμενες βουλευτικές εκλογές δεν αναδείξουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Οι δε, θεωρούν πως μια τέτοια κίνηση, αυτή τη στιγμή, θα είναι «αυτοκτονική», αν πρώτα δεν καρπωθούν ένα εκλογικό ποσοστό που θα τους επιτρέψει να διαπραγματευτούν από καλύτερη θέση τους όρους της «σύγκλισης» με τον όμορο σοσιαλδημοκρατικό χώρο.

Τα τεκταινόμενα στον ΣΥΝ, σε κάθε περίπτωση, προσφέρονται για να βγάλει ο λαός συμπεράσματα, ειδικότερα ο κόσμος που αναζητά διέξοδο από τις δικομματικές συμπληγάδες και ακόμα πιο ειδικά ο κόσμος της Αριστεράς, που η σκέψη του προφανώς και δεν καθοδηγείται από την επιλογή του «κατάλληλου χρόνου», ώστε η ψήφος του να κατατεθεί στο ταμείο αρωγής ενός συστήματος εχθρικού προς τα συμφέροντά του.