«Αυτό που η Χάνα Αρεντ είχε ονομάσει "καθημερινοποίηση του κακού" αποκτά μια αφόρητη επικαιρότητα (...) Κομμάτια και θρύψαλα το αγαθό της επιβίωσης αλλά και ένα άλλο αγαθό που σήμερα απειλείται και αυτό αφορά όλους. Θα το ονομάσω "η ηθική της ύπαρξης". Ο καθένας σήμερα κινδυνεύει να ταυτίσει τον εαυτό του με το θύμα μιας υπάρχουσας ή επικείμενης εξαθλίωσης (...) Η θυματοποίηση διαμορφώνει μια κουλτούρα ανημπόριας, παθητικοποίησης, αβουλίας, αλλά και οργής, βίας που είτε στρέφεται στον άλλον είτε στον ίδιο τον εαυτό.

Οι ειδικοί όταν αναλύουν μέσα από μια αποστασιοποιημένη ουδετερότητα φαινόμενα όπως η ανεργία, η φτώχεια, η αυτοκτονία, η κατάθλιψη (...) αφήνουν απ' έξω το πιο σημαντικό και ταυτόχρονα το πιο δύσκολο να αποδοθεί. Το ατομικό βίωμα της δυστυχίας. Τι σημαίνει να είσαι άνεργος ή απολυμένος; Τι σημαίνει για τον εαυτό σου, για την οικογένειά σου, για τα παιδιά σου; Πώς βιώνεται η νέα εξαθλίωση; Πώς εισπράττεται η βία; (...) Με αυτά τα ερωτήματα έρχονται αντιμέτωπες οι επιστήμες του ανθρώπου. Χρειάζεται να μελετηθεί και να γίνει κατανοητό με ποιο τρόπο και μέσα από ποιους μηχανισμούς το υποκειμενικό βίωμα δι-αρθρώνεται και συν-αρθρώνεται με την κοινωνική, θεσμικά αποδεκτή βία.

Μορφή θεσμικά αποδεκτής βίας αποτελεί η φτώχεια, η ανεργία, η απειλή της απόλυσης, μορφή βίας αποτελεί να ζεις με τον τρόμο της επιβίωσης. Μια βία όμως που τείνει να πάρει τις διαστάσεις ενός "φυσικοποιημένου" κακού, μια βία που δε θα ποινικοποιηθεί από κανένα δικαστήριο και οι δράστες της θα απολαύουν μια αδιατάρακτη ασυλία».

(τα αποσπάσματα από κείμενο της Φωτεινής Τσαλίκογλου στα ΝΕΑ)