Στην αρχή μιλούσαν για «φούσκα στην αγορά ακινήτων», μετά για «τοξικά ομόλογα», ύστερα για «κρίση στο χρηματοπιστωτικό», ε, τώρα πια μιλάνε για συντονισμένη παγκόσμια ύφεση. Εξ αρχής αυτό ήτανε. Το ξέρανε, δεν το μολογούσαν για να κερδίσουν όσο χρόνο περισσότερο μπορούσαν. Τώρα αναγκάζονται και να το ομολογήσουν. Οπως θα αναγκαστούν να ομολογήσουν κι άλλα. Προς το παρόν έχουν άλλη έγνοια: Διαβλέπουν «κοινωνική αναταραχή σε ένα εύθραυστο πολιτικό σκηνικό». Και προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τα ίδια τα θύματά τους με κατηγορίες για «γρήγορο πλουτισμό» σε βάρος μάλιστα των ίδιων των παιδιών των θυμάτων. Είναι αισχροί; Μπα, είναι απλά εκμεταλλευτές που ξέρουν πώς να διαιωνίζουν την κυριαρχία - εξουσία τους.

Το θέμα ήταν και παραμένει το πώς η ίδια η εργατική τάξη θα δει κατάματα το πρόβλημα και θα βάλει πλώρη για τη λύση του. Πώς θα δει, δηλαδή, τι πρέπει να συμβεί: Οτι απέναντι στους καπιταλιστές κι ακριβώς την ώρα που βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση πρέπει να συγκροτηθεί ένα μαζικό οργανωμένο ταξικό πολιτικό κίνημα που θα βάζει πλώρη κόντρα στο ίδιο το σύστημα, θα διεκδικεί την ίδια την εξουσία για λογαριασμό της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Ασε τον ΣΕΒ να διαμαρτύρεται γιατί δήθεν συκοφαντείται η επιχειρηματικότητα! Ετσι λένε την αρπαγή του ιδρώτα των εργατών. Ετσι λένε αυτό που τσακίζει καθημερινά εργάτες, αυτό που τσακίζει καθημερινά νοικοκυριά. Αυτό που αυξάνει διαρκώς κέρδη ποτισμένα με ιδρώτα και αίμα.

Οταν το κράτος τους φτάνει στο σημείο να ανησυχεί για τη συμπεριφορά τρίχρονων παιδιών αποκαλύπτει τον πυρήνα της σκέψης - ανησυχίας του. Ενα παιδί που σπάζει μια βιτρίνα με την μπάλα, θα σπάσει μια βιτρίνα με πέτρα, κλπ. κλπ. λέει το δόγμα τους και βάζει τη δασκάλα σε ρόλο παιδονόμου. Γιατί όταν το σύστημα είναι σε κρίση η καταστολή πρέπει να ξεκινά από τα γεννοφάσκια.

Στην ίδια όχθη του ποταμού, αυτήν της εκμετάλλευσης, κινούνται και αυτοί που πλασάρουν έναν τύπο σαν τον Κρούγκμαν ως μαρξιστή! Και ζητούν από την κυβέρνηση να ακούσει τις προτάσεις του. Ε, αυτό έκανε η κυβέρνηση. Συγκράτηση μισθών ζήτησε αυτός, πάγωμα αποφάσισε η κυβέρνηση. Ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας ζήτησε αυτός, μέτρα για την ανταγωνιστικότητα αποφάσισε η κυβέρνηση.

Το πρόβλημα που δεν μπορούν να λύσουν βρίσκεται στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίων που δε βρίσκουν χώρο να επενδυθούν έτσι που να δίνουν παραπάνω κέρδος. Και καταφεύγουν σε αιτήματα περί ζήτησης όταν οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα απ' όλους ότι το καπιταλιστικό κέρδος βγαίνει ακριβώς εκεί που μπορούν να συμπιέζουν περισσότερο την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης.

Δε γίνεται και διαρκώς μειούμενη τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης και αύξηση της κατανάλωσης. Δικό τους, των καπιταλιστών, το πρόβλημα, ποτέ μη σώσουν και το λύσουν.

Εδώ παρεμβαίνουν όλες οι αγωνίες διαφόρων «αριστερών»: Τονώστε τη ζήτηση. Ποτέ μην τονωθεί με τους όρους που θέλουν να τονωθεί το ταμείο τους οι καπιταλιστές.

Ο εργάτης πρέπει να ζητήσει μεγαλύτερο μεροκάματο γιατί του χρειάζεται για να ζήσει. Ο καπιταλιστής, που δε θέλει να αγοράσει την εργατική δύναμη στην τιμή που ζητάει ο εργάτης, ας βουλιάξει. Ετσι κι αλλιώς συνολικά ο καπιταλισμός πρέπει να βουλιάξει, να καταργηθεί οριστικά. Είναι ξεπερασμένο ιστορικά σύστημα. Γιατί πρέπει να 'χουν αγωνία οι εργάτες; Οι εργάτες μπορούν να υπάρχουν και να αναπτύσσουν την οικονομία λειτουργώντας τις επιχειρήσεις, τα εργοστάσια χωρίς τον αγοραστή της δύναμής τους.

Εκεί να μετατοπίσουμε τη συζήτηση. Αυτό θέλουν να αποφύγουν οι απολογητές. Να επιμείνουμε λοιπόν: Οχι σε κάθε πρόταση διαχείρισης γιατί διαιωνίζει το σύστημα. Ναι σε κάθε πρόταση που ανεβάζει τη συνείδηση των εργατών στο επίπεδο να ζητάνε δικά τους τα μέσα παραγωγής, δική τους την εξουσία.

Γι' αυτό ακριβώς είναι εχθροί των εργατών κι αυτοί που επιμένουν πως η «πέτρα και κουκούλα» είναι μέρος του κινήματος. Δεν είναι. Μια σκέτη προβοκάτσια είναι. Που συγκεντρώνει εκεί την προσοχή, ενισχύει την καταστολή και βγάζει εκτός κάδρου τη διεκδίκηση των εργατών. Σε τελευταία ανάλυση, το σπάσιμο μιας τράπεζας είναι παραγγελιά της ίδιας της τράπεζας για να ενισχύσει την εξουσία της.

Ασχετο: Αν σωστά καταλάβαμε τη δήλωση Τσίπρα ότι τα κυβερνητικά μέτρα για τις μηδενικές αυξήσεις είναι απλά «μια τρέλα», η λύση είναι εξίσου απλή: Κάθε εργάτης κι ο ψυχίατρός του. `Η, αλλιώς, τι παθαίνει η «αριστερά» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όταν δε θέλει ούτε να ψιθυρίσει τη λέξη καπιταλισμός...