Το κέρδος, μ' όποιον τρόπο κι αν παράγεται, θεωρείται άγιο. Κάτι ξέρει ο νταβατζής που πήγε στο μοναστήρι. Το ίδιο και ο ξενοδόχος που παριστάνει τον χαμένο, το ίδιο και η κυβέρνηση που κοκορεύεται πως έριξε τον πληθωρισμό. Αγια και τα μονοπώλια που εμφανίζονται να ρίχνουν τις τιμές. Ως κι αυτός ο Μπερλουσκόνι άγιος φαντάζει στον κόσμο που τον στηρίζει κι ας ξεχειλίζει ο κυνισμός του.

Δε θέλουν να μας τρελάνουν. Ξέρουν πως έχουν τρελάνει, ήδη, τον κόσμο. Ξέρουν πως έχουν βάλει μεγάλες ομάδες του πληθυσμού στο καβούκι τους κι, άρα, ο καθένας ακούει - βλέπει μόνον ό,τι στο καβούκι του απευθύνεται. Κι έτσι παράγουν προπαγάνδα.

Ετσι, βλέπεις σαν θαύμα τη μείωση του πληθωρισμού, την ώρα που οι τιμές ανεβαίνουν στα ουράνια. Ξεχνάς πως εσύ παίρνεις αύξηση - μείωση μισθού με βάση τη στατιστική περί πληθωρισμού.

Οσο δεν συζητάμε για το δικαίωμα του εργάτη να παίρνει όσα πιο πολλά από αυτά που παράγει, όσα πιο πολλά τού επιτρέπουν οι συσχετισμοί της στιγμής (άρα διαρκής και η πάλη για να ανατραπούν θετικά υπέρ του εργάτη οι συσχετισμοί), τόσο θα μας χορεύουν στο ταψί οι αστοί με βάση τα νούμερα της στατιστικής, που λένε πως, ενώ οι αριθμοί ευημερούν, ο κόσμος δυστυχεί για λόγους ψυχολογικούς (στην Αυστραλία στήθηκε μια ΜΚΟ με σύνθημα «μαζί μπορούμε να μη συζητάμε για την κρίση», ως φάρμακο για να μη νιώθουν απαισιόδοξοι οι άνθρωποι από τον ερχομό της κρίσης).

Καμιά αγανάκτηση για τον Μπερλουσκόνι. Την τάξη του μας δείχνει. Εγνοια, όμως, μεγάλη, που να γίνεται ξαγρύπνια, για το πώς θα πείσουμε τους εργάτες ότι πρέπει να θάψουν τους εκμεταλλευτές τους. Το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» σημαίνει και πως πρέπει να επιβληθεί αυτός ο νόμος.

Το ίδιο ζητάνε και οι αστοί για το δικό τους νόμο. Τα «Τζάμπο» στην αγωγή τους κατά των συνδικαλιστών, που την έκρινε δίκαιη το αστικό δικαστήριο, λένε ότι οι απεργοί παρεμποδίζουν το δικαίωμα της προσωπικότητας να αυτοεκφράζεται και τέτοιο παράδειγμα αυτοέκφρασης είναι, λένε, «το επιχειρείν».

Οταν, λοιπόν, εμποδίζεις «το επιχειρείν», εμποδίζεις ένα ατομικό δικαίωμα! Καταλαβαίνεις σε τι λούκι σε βάζουν όλοι αυτοί που σου γανώνουν το μυαλό για την ανάγκη να παλεύεις για τα ατομικά δικαιώματα;

Αλίμονό σου, που ξεχνάς ότι τα δικαιώματα είναι ταξικά και μόνον εντός της τάξης γίνεται συζήτηση για τις ατομικότητες.

Ακου, λέει, δεν καταλαβαίνει τον υπαινιγμό του ΚΚΕ ότι οι κυβερνήσεις και η ΕΕ δεν ασχολούνται με το εμπόριο παιδιών, το εμπόριο ναρκωτικών, τις εταιρείες που παρέχουν «εκτελεστές», την κατασκοπία των πολυεθνικών, που διασυνδέονται και με το οργανωμένο έγκλημα και με τους εκτελεστές, γιατί, αν ασχοληθούν, θα μπουν στα άδυτα των αδύτων των επιχειρηματιών.

Ε, λοιπόν, δεν είναι υπαινιγμός. Είναι κατ' ευθείαν βολή. Δείχνει τη βία του κράτους και της εργοδοσίας. Και απαντά, ευθέως επίσης, στην επικίνδυνη θέση ότι η βία προέρχεται από τη φτώχεια. Δείχνει ότι οι επιχειρήσεις επιχειρούν και σε «βρώμικες» δουλειές. Σαν τις παραπάνω. Μπας και νομίζει κανείς ότι οι χιλιάδες τόνοι διακίνησης ναρκωτικών γίνονται χωρίς κεφάλαια και επιχειρηματίες; Αλλωστε, τους χρειάζονται επιχειρήσεις για τις «βρώμικες» δουλειές, για να βασιλεύουν οι επιχειρήσεις με τις «καθαρές» δουλειές.

Δεν είναι υπαινιγμός! Είναι ευθεία καταγγελία, που δείχνει ποιος παράγει βία και με ποιον ακριβώς τρόπο. Γι' αυτό δεν ασχολούνται μαζί του η κυβέρνηση και η ΕΕ. Γιατί η βία που ασκεί η αστική τάξη στις διάφορες εκφάνσεις της δραστηριότητάς της είναι νύχι - κρέας με το έγκλημα. Αν θες να χτυπήσεις το έγκλημα, βάλε πλώρη να χτυπήσεις τον καπιταλισμό.

Οι αστοί μιλάνε για τη βία και επιχειρούν να ταυτίσουν το έγκλημα με τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Κι αυτό το κάνουν με το νόμο. Γι' αυτό και το ΚΚΕ θα συνεχίσει να μιλά για το νόμο του εργάτη, επιμένοντας να αλλάξει, και το νομικό καθεστώς, και η εξουσία.