Δεν ήταν προφανώς το πρόσφατο άρθρο του Μ. Μαΐλη στον «Ριζοσπάστη» που έκανε τον Ι. Πρετεντέρη στη στήλη του, στο «Βήμα» της περασμένης Παρασκευής, να επανέλθει στα γνωστά φληναφήματα, όπως στο «καθεστώς γενικής ασυλίας» που μετά το '74 έθεσε η ελληνική κοινωνία τους ηττημένους του εμφύλιου ή πως «κάπως έτσι η Ελλάδα μετετράπη (και εν μέρει παραμένει) "η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης"». Δεν έπαθε ξαφνικά παράκρουση και προσχώρησε στους ...προφήτες, που με τη βεβαιότητα των προ Χριστού συναδέλφων του, προβλέπει τι θα γινόταν αν οι κόκκινοι είχαν επικρατήσει στον εμφύλιο.

Οι ιθύνοντες της αστικής τάξης στην Ελλάδα γνωρίζουν πολύ καλά τι πρόκειται να σημάνουν για τους εργαζόμενους, για τα πλατιά λαϊκά στρώματα οι συνέπειες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που τα πρώτα σημάδια της ήδη αισθανόμαστε. Ενα από τα όπλα που έχουν για να διοχετεύσουν την οργή τους σε ανώδυνα γι' αυτήν κανάλια, για να καναλιζάρουν τα ξεσπάσματά τους μακριά από επικίνδυνες γι' αυτούς καταστάσεις είναι να αμαυρώσουν στη συνείδησή τους το πιο πρωτοπόρο και συνειδητό κομμάτι στον αγώνα ενάντια στα συμφέροντα της αστικής τάξης, αυτό το κομμάτι που αγωνίζεται για την κατάργηση των ίδιων των αστών και της τάξης τους, σαν απαραίτητη προϋπόθεση, για να απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι τα αγαθά του κόπου τους, να μην τους κλέβουν τον ιδρώτα τους οι εκμεταλλευτές τους, διαιωνίζοντας έτσι την κυριαρχία τους. Το πρωτοπόρο και συνειδητό αυτό κομμάτι είναι οι κομμουνιστές και το όπλο των αστών - τη χρήση του οποίου αναλαμβάνουν να διαχειρίζονται τα πολιτικά στελέχη των αστών και να εκλαϊκεύουν οι στρατευμένες στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους γραφίδες - είναι ο αντικομμουνισμός.

Οι εργαζόμενοι, οι μικροί και μεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι νέοι και οι νέες, παιδιά των λαϊκών οικογενειών, όταν ακούν τα αντικομμουνιστικά ταμπούρλα να βαράνε πρέπει να περιμένουν ένταση της επίθεσης απέναντι τα όποια δικαιώματα τους έχουν απομείνει και στο ήδη ισχνό εισόδημά τους. Η έναρξη μιας συντονισμένης αντικομμουνιστικής προπαγάνδας - που άλλωστε την ίδια εποχή ξετυλίγεται και στην Ευρωπαϊκή Ενωση - πρέπει να είναι γι' αυτούς το καμπανάκι που θα σημάνει ακόμα μεγαλύτερη αγωνιστική συσπείρωση γύρω από τα ταξικά συνδικάτα και τις λαϊκές οργανώσεις που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, ακόμα μεγαλύτερη πολιτική συσπείρωση γύρω από το ΚΚΕ και ας έχουν διαφορές πολιτικές ή διαφορές εκτιμήσεων σε επιμέρους ζητήματα. Η χρησιμοποίηση του όπλου του αντικομμουνισμού από τους αστούς και τις γραφίδες τους να κατανοείται από τους ίδιους τους εργαζόμενους σαν τέτοιο που είναι: Σαν προετοιμασία για γενικευμένη επίθεση εναντίον τους. Και, επομένως, η αντίδρασή τους να είναι στην κατεύθυνση της αχρήστευσης αυτού του όπλου, δηλαδή στη συμπαράταξή τους στο κοινό μέτωπο με τους κομμουνιστές και το εργατικό ταξικό κίνημα, στην ανάπτυξη της πάλης για μια καλύτερη ζωή κόντρα, φυσικά, στα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Οσον αφορά στις ...προφητείες ότι η ελληνική κοινωνία θα είχε καταβάλει «τεράστιο κόστος σε αίμα, ταλαιπωρίες, χαφιεδισμούς οικονομική και κοινωνική καθυστέρηση», αν δεν είχαν - ευτυχώς ισχυρίζεται ο Ι. Πρετεντέρης, συμφωνώντας με τον Θ. Πάγκαλο - οι λαϊκές δυνάμεις χάσει τον εμφύλιο, οι εργαζόμενοι πρέπει να μην ξεχνούν και οι νεότεροι να γνωρίσουν την ιστορική αλήθεια που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση: Οτι, δηλαδή, η ελληνική κοινωνία ΒΙΩΣΕ ατέλειωτα ποτάμια αίματος, απίστευτες ταλαιπωρίες, τη βασιλεία του χαφιέ αλλά και τεράστια οικονομική και κοινωνική καθυστέρηση, γιατί ακριβώς η πλουτοκρατία, στηριγμένη στη στρατιωτική ιμπεριαλιστική δύναμη των Αγγλων και Αμερικανών συμμάχων της, όχι μόνο δεν την άφησαν να τραβήξει «δημοκρατικά» το δρόμο που ήθελε αλλά επέλεξαν να την τσακίσουν και επενέβησαν ΕΝΟΠΛΑ. Επέλεξε η τάξη και η «δημοκρατία» του κυρίου δημοσιολόγου και των συν αυτώ να κυλίσει στο αίμα το λαό για την επιβολή της εξουσίας τους. Οχι μόνο μία φορά. Και μετά την απελευθέρωση από τη χιτλερική κατοχή και με τον εμφύλιο, στον οποίο οδήγησε, και στη συνέχεια με τα εμφυλιοπολεμικά καθεστώτα και τη δικτατορία του Απρίλη 1967. Και καλά τα προηγούμενα, μπορεί οι δημοσιολόγοι να κάνουν πως δεν τα σκαμπάζουν, ώστε να φέρνουν την ιστορία στα μέτρα τους. Για τη χούντα του Απρίλη, γέννημα - θρέμμα της «δημοκρατίας» τους; Δεν τα είδε στο ύπνο της όλα αυτά η ελληνική κοινωνία, δεν της τα είπαν χειρομάντισσες. Τα ΒΙΩΣΕ.