«Ετσι μικρό είταν τ' όνειρό μας

Μα τούτο το όνειρο είταν τ' όνειρο

όλων των πεινασμένων και των αδικημένων.

κι οι πεινασμένοι είταν πολλοί

κι οι αδικημένοι είταν πολλοί

Και τ' όνειρο μεγάλωνε - σιγά - σιγά μεγάλωνε -

- πάντοτε το ίδιο στρογγυλό σαν το ψωμί

και το ίδιο στρογγυλό και σαν τον ήλιο

και το ίδιο στρογγυλό και σαν τη γη

και το ίδιο στρογγυλό σαν τον ορίζοντα,

ετούτο τ' όνειρο των πεινασμένων,

τ' όνειρο των αδικημένων

όλου του κόσμου.

*

Ερχόταν η Ανοιξη

καθόταν στο σκουριασμένο ντεπόζιτο της αυλής μας

και κουνούσε τα πόδια της.

Κι είταν ένα χαμόγελο στον αέρα,

ένα μεγάλο παράνομο χαμόγελο,

αντιφεγγίζοντας από μάτια σε μάτια,

αντιφεγγίζοντας από στόμα σε στόμα -

Ετούτο το χαμόγελο του κομμουνιστή.

Ενα παράνομο χαμόγελο

αντιφεγγίζοντας από μάτια σε μάτια,

από στόμα σε στόμα, από όνειρο σε όνειρο -

ένα παράνομο χαμόγελο, σιωπηλό,

πιο σιωπηλό απ' το σπίρτο που αγγίζει το φυτίλι.

Ετούτο το χαμόγελο του κόσμου

(...)

Τότε ο Πέτρος πήρε το λόγο

κι είπε με τη βαθειά του τη φωνή: "Να λείπεις -

δεν είναι τίποτα να λείπεις

αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,

θάσαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα

που γι' αυτά έχεις λείψει,

θάσαι για πάντα

μέσα σ' όλο τον κόσμο».

*

(Αποσπάσματα από τις «Γειτονιές του κόσμου»)