Στο επόμενο πλάνο ξεκινά η συζήτηση για τα αίτια της κρίσης με τους εκπροσώπους των «παραγωγικών τάξεων». Αυτοί θεωρούνται ικανοί να μιλήσουν για τα «σοβαρά» θέματα. «Σοβαρό» θέμα εκτιμάται ότι είναι η απώλεια μέρους των κερδών τους. Οι περικοπές προσωπικού είναι, «απλά», η «φυσιολογική» συνέπεια. Η πολιτική παρέμβαση του κατεστημένου είναι υποχρεωτική σε αυτό το σημείο. Το σύστημα πρέπει να διαβεβαιώσει ότι σέβεται το δικαίωμα του επιχειρηματία στα κέρδη. Είναι απαραίτητα, υποστηρίζουν, για να μπορεί να κινηθεί η αγορά.

Εάν «τύχει» - που σπάνια «τυχαίνει» - να βρίσκεται στα τηλεοπτικά πάνελ ένας εργαζόμενος, για να πει αυτό που βιώνει, απαξιώνεται. Τι να πει; Οτι το προηγούμενο διάστημα, όταν η οικονομία «ανθούσε», δεν είχε εισπράξει κανένα «μερίδιο» απ' την «άνθηση»! Αντίθετα, πάλι, πλήρωνε για να γίνει η οικονομία πιο «ανταγωνιστική». «Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα» θα τονίσει κάποιος «σοβαρός» συζητητής και οι υπόλοιποι με ένα ψεύτικο χαμόγελο θα «συμπαρασταθούν» στον «αδαή λαουτζίκο», που δεν καταλαβαίνει από «υψηλή οικονομία της αγοράς».

Κι όμως, θα σπεύσουν να απαντήσουν, υπάρχει πρόσβαση στην πληροφόρηση, όσο ποτέ άλλοτε. Εάν και εδώ μπορούμε να μιλήσουμε για την κυριαρχία των «αποδεκτών» απόψεων, δε θα σταθούμε σε αυτή, αλλά στο χρόνο. Ποιο χρόνο να διαθέσει ο εργαζόμενος για την ενημέρωσή του; Το μισάωρο πριν πάει στη δουλειά του ή τις «ατελείωτες» ώρες που του μένουν απ' τις «ταπεινές» υποχρεώσεις της οικογένειάς του;