Οτι το εμπόριο σκοτώνει την τέχνη είναι από καιρό γνωστό. Οτι στο εμπόριο κάθε σκουπίδι έχει τη θέση του στη βιτρίνα είναι επίσης γνωστό. Αυτό είναι το εμπόριο. Ελα, όμως, που κάποιοι επιμένουν πως στο εμπόριο οφείλεται η πρόοδος. Δείγματα αυτής της προόδου δύο χτεσινές αναφορές στις εφημερίδες.

Η Υπηρεσία Προστασίας της Υγείας στη Βρετανία είχε συστήσει στους πολίτες σε περίπτωση που χρησιμοποιούν οικονομικές λάμπες σε γραφεία να προτιμούν αυτές που μοιάζουν με τις κοινές και όχι τις γυμνές έτσι ώστε να αποφεύγουν δερματικά προβλήματα από την υπεριώδη ακτινοβολία. Η επισήμανση αφορά στις λάμπες που το σχήμα τους μοιάζει με σωλήνα και οι σχετικές μετρήσεις έδειξαν ότι σε απόσταση 20 εκατοστών από το σώμα προκαλούν προβλήματα στο δέρμα. Είναι σαν κάποιος να κάνει ηλιοθεραπεία με τις ώρες. Οι ίδιες λάμπες περιέχουν και υδράργυρο, που σημαίνει ότι δεν πρέπει να σπάνε μέσα στο σπίτι, αλλά ούτε και να πετάγονται στα σκουπίδια. Αυτές οι λάμπες όμως πλασάρονται μαζικά σαν απόδειξη οικολογικής ευαισθησίας. Μετά από δεκαετίες, όταν θα μετρηθεί αύξηση στους καρκίνους του δέρματος, κανείς δε θα θυμάται από πού ξεκίνησε το κακό.

Αυτό είναι το εμπόριο.

Οπως εμπόριο είναι κι αυτό που συνέβη στο Μέγαρο Μουσικής προχτές το βράδυ. Οπου 1.700 άτομα ακριβοπλήρωσαν εισιτήρια για να δουν τον Μπενίνι να παίζει Δάντη (έτσι έλεγε η διαφήμιση), αλλά εισέπραξαν έναν τύπο που κάτι επαναλάμβανε για τον Μπερλουσκόνι. Οταν οι θεατές διαμαρτυρήθηκαν στους υπεύθυνους, τους προτάθηκε να δεχτούν εισιτήρια για κάποια άλλη παράσταση. Μα, κύριε, εγώ θέλω πορτοκάλια, δε θέλω να φάω μήλα, πήγε να πει κάποιος, αλλά το 'χε χάσει το παιχνίδι. Είχε μπερδέψει την τέχνη με το εμπόριο.

Πάμε γι' άλλα:

Το σύστημα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι αιώνιο έχει και προβλήματα. Οι προπαγανδιστές του διαπιστώνουν πως η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει και θύματα και διαβλέπουν όξυνση της κοινωνικής αναταραχής. Ακόμα χειρότερα, βλέπουν ότι αυτή η αναταραχή μπορεί να αποκτήσει και πολιτικό προσανατολισμό.

Οταν περνούσαν από την ΕΟΚ στην ΕΕ μιλούσαν για δημιουργία 15 εκατομμυρίων νέων θέσεων εργασίας. 17 χρόνια μετά σε κάθε ετήσια έκθεση μιλάνε για ένα όλο και μεγαλύτερο αριθμό ανέργων. Κι αυτό την ώρα που έχουν ήδη μοιράσει μια θέση εργασίας σε δύο και τρεις ανέργους.

Κάποτε, όμως, και τα θύματα αρχίζουν να διαδηλώνουν. Και τότε το σύστημα ψάχνει τρόπο να μην έχει μέσα στα πόδια του τους ενοχλητικούς. Αλλους τους στέλνει να πιάσουν το Μάη κι άλλους να ανάψουν κεράκι στο Αγιο Πνεύμα.

Αρκεί να μη μετέχουν στα συνδικάτα, αρκεί να μην ψηφίζουν, μέχρι που η δημοκρατία να αποθεωθεί στη γνωστή αμερικανιά όπου ένα 25% των δικαιούχων ψήφο βγάζει πλανητάρχη.

Μέχρι τότε διάφορα μεγάλα πνεύματα θα συναντώνται μέσα από τις στήλες του Τύπου. Οπως το δίδυμο Μπεγλίτης του ΠΑΣΟΚ με τον Μηλιό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Με πιο ισχυρό πτυχίο ο Μπεγλίτης το ξεκινά από την ιστορική αναφορά για να καταλήξει σ' ό,τι θέλει να πει ο Μηλιός με πιο φτωχά λόγια.

Εκεί που τους ζητάς να σκίσουν τα πτυχία τους είναι όταν ο Μπεγλίτης μιλώντας για το σοσιαλισμό αποφαίνεται ότι παρήγαγε κοινωνική ανισότητα κι όταν ο Μηλιός αναφερόμενος στο ΚΚΕ εκτιμά ότι δεν μπορεί να εκφράσει τα κινήματα. Τον πρώτο δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις. Κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη συνειδητά εκφραζόμενη βλακεία. Στον δεύτερο όμως οφείλεις να πεις ότι πράγματι το ΚΚΕ δε θέλει να εκφράσει κινήματα τύπου «πέτρα και κουκούλα», κι απόδειξη ότι την Πρωτομαγιά προτίμησε τη μοναξιά της πλατείας Συντάγματος, από τα πλήθη της Κλαυθμώνος... Τους τρεις και χωρίς κούκο, ή αλλιώς μία η ντουντούκα τέσσερις αυτοί, άντε για να μη συνεχίζουν την κλάψα όπως την επόμενη η «Αυγή»...