«Απαγορεύστε τις απαγορεύσεις», γιατί το πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης «δημιουργείται ...από την απαγόρευση των ναρκωτικών». «Πάνω η φούντα, κάτω η χούντα». «Η κάνναβη να γίνει παραγωγή εθνική», γιατί «είναι ακίνδυνη και θεραπευτική». «Αυτοκαλλιέργεια και ελευθεροχρησία». Ο λόγος για το «5ο Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ», που διοργάνωσαν οι Οικολόγοι Πράσινοι, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και διάφοροι άλλοι.

Κατά τη διάρκεια του διημέρου, πραγματοποιήθηκαν δύο συζητήσεις που είχαν κεντρικό άξονα την άρση των απαγορεύσεων, με τους εξής ομιλητές: Γιάννη Μπανιά βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Τάσο Κρεμμύδα από τους Οικολόγους Πράσινους, Παναγιώτη Κανελλάκη νομικό, Γιώργο Οικονομόπουλο γιατρό, Στάθη Κορνάρο, πρόεδρο της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συνεταιρισμών Λασιθίου, Ολγα Κίκου κοινωνιολόγο.

Ως πρώτο «επιχείρημα», όπως διατυπώθηκε από όλους κατά τη διάρκεια των συζητήσεων, για την άρση των απαγορεύσεων όλων των ναρκωτικών ουσιών, ήταν ότι η χρήση τους γίνεται από την αρχαιότητα, αλλά επειδή δεν ήταν απαγορευμένα δεν υπήρχε και πρόβλημα... Οι διοργανωτές «παρέλειψαν» να πουν ότι η χρήση ψυχότροπων ουσιών πράγματι χάνεται στα βάθη των αιώνων, σε πρωτόγονες και αρχαίες κοινωνίες, καθώς αποτελούσε μέρος μιας συλλογικής διαδικασίας, όμως η «τοξικομανία» - η χρήση των ουσιών ως τρόπου ζωής - εμφανίζεται τον 19ο αιώνα, δηλαδή στη φάση του περάσματος στον καπιταλισμό, πλήττοντας αρχικά κυρίως τμήματα της νεοδημιουργηθείσας τότε εργατικής τάξης που ζούσε και εργαζόταν σε άθλιες συνθήκες. Με την ανάπτυξη του καπιταλισμού διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις εξάπλωσης του φαινομένου, το οποίο παίρνει πλέον επιδημικές διαστάσεις και σήμερα μιλάμε για εκδήλωσή του με χαρακτηριστικά πολυτοξικομανίας (δηλαδή, παράλληλη χρήση πολλών ουσιών).

Προσπερνώντας συνειδητά επιστημονικά δεδομένα, οι διοργανωτές δήλωσαν ως «άμεση προτεραιότητά» τους, «τον περιορισμό των επιπτώσεων στην κοινωνία, αλλά και στον ίδιο το χρήστη: ελαχιστοποίηση της ζημιάς στην υγεία του, αποφυγή των μεταδοτικών νοσημάτων, πρόληψη της εγκληματικότητας για τη δόση (...)». Στο όνομα της ...τάξης και ασφάλειας, βάζουν και αυτοί με τη σειρά τους πλάτη στην επιβολή της μοιρολατρίας και του συμβιβασμού, προκειμένου να υποταχθούν οι συνειδήσεις στη λογική του μικρότερου κακού (που μόνο μικρότερο δεν είναι) και όχι στην ανατροπή του. Δε λένε κουβέντα για απεξάρτηση. Γιατί η θέση των εξαρτημένων χρηστών είναι στη ζωή, στα δημόσια και δωρεάν θεραπευτικά προγράμματα ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ μέσα στην κοινωνία. Οχι στις φυλακές. Οχι στις κρατικές ναρκω-πιάτσες.

Κάνουν λόγο για την «αθώα κάνναβη», επικαλούμενοι το ολλανδικό μοντέλο. Ομως, η ολλανδική κυβέρνηση από το 2004 έχει αναγνωρίσει την επικινδυνότητα «της ελεύθερης χρήσης για το χρήστη και την κοινωνία». Τα ναρκωτικά δεν είναι «ζήτημα δημόσιας υγείας», όπως ισχυρίστηκαν, παπαγαλίζοντας τις κατευθύνσεις της ΕΕ προσπαθώντας να ιατρικοποιήσουν ένα κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα, προκειμένου να κουκουλώσουν τις αιτίες που το γεννούν και το αναπαράγουν. Η ιατρικοποίηση του προβλήματος πατάει σε μια βαθιά φασιστική αντίληψη, που θέλει τον εξαρτημένο με «προβληματικά γονίδια» και «εγκεφαλικές δυσλειτουργίες», όπως έχει ακουστεί κατά καιρούς. Ετσι κι αλλιώς, ο μύθος του «ασθενούς» έχει καταρριφθεί από τα «στεγνά» προγράμματα, καθώς έχουν ποσοστό επιτυχίας στην απεξάρτηση περίπου 70% (στοιχεία ΚΕΘΕΑ), ενώ αυξάνεται σε όλη την Ευρώπη το αίτημα για απεξάρτηση από την κάνναβη (ΕΚΤΕΠΝ).

Ολα τα παραπάνω επιχειρήματα που ακούστηκαν στις συζητήσεις του ναρκω-φεστιβάλ, δεν έχουν καμία σχέση με το καινούριο, το ριζοσπαστικό. Είναι παμπάλαια αντιδραστικά ιδεολογήματα από το απώτατο παρελθόν που προπαγανδίζονται από νέους πομπούς και έγχρωμα, ιλουστρασιόν φυλλάδια. Ο καπιταλιστικός λαβύρινθος είναι αυτός που σπρώχνει χιλιάδες νέους στη χρήση. Τρώγοντας συνειδήσεις σ' ένα εκπαιδευτικό σύστημα, τεμαχίζοντας με τις σχέσεις παραγωγής την ανθρώπινη ύπαρξη, τρώγοντας τα χέρια και το νου μας για όπως και όσο τα χρειάζεται, μοιράζοντας υποκατάστατα στη δουλειά (μερική απασχόληση), στον αθλητισμό (κερκίδα), στον πολιτισμό (τηλεσκουπίδια). Αυτό το σύστημα δε μπορεί να γίνει καλύτερο. Μόνο να ανατραπεί. Και ο δρόμος της ουσιαστικής ανυπακοής, απειθαρχίας και ρήξης απαιτεί συνείδηση και ευθύνη μέχρι το τέλος.