Πραγματικά κατάπτυστη η δήλωση, με την οποία ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, προσπάθησε χτες να σχολιάσει την κινητοποίηση των ταξικών συνδικάτων και του ΠΑΜΕ ενάντια στη συμφωνία της ντροπής που υπέγραψε η συνδικαλιστική πλειοψηφία με την κυβέρνηση και τους μεγαλοεργοδότες. Και είναι διπλή η πρόκληση για τους εργαζόμενους, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο εκπρόσωπος της ΓΣΕΕ επέλεξε (ή επιλέχτηκε...) να απαντήσει αυτός εκ μέρους όλων των «κοινωνικών εταίρων» σε όσους αντιδρούν και αντιπαλεύουν την ενιαία αντεργατική στρατηγική τους. Τέτοια είναι η πρεμούρα του να δώσει εξετάσεις στο κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό.

Στην ουσία τώρα: Ο επικεφαλής της ΓΣΕΕ καυχιέται για την υπογραφή της πλειοψηφίας σε μια συμφωνία που θα στείλει χιλιάδες ανέργους στην κρεατομηχανή της κατάρτισης και της τζάμπα εργασίας. Επικαλείται, μάλιστα, τη συνδικαλιστική πρακτική που κυριαρχεί στο πλαίσιο της ΕΕ. Θα συμφωνήσουμε απόλυτα μαζί του. Η ΓΣΕΕ έχει πρότυπο και αποτελεί κομμάτι της ξεπουλημένης εκείνης συνδικαλιστικής συνομοταξίας που σε όλη την ΕΕ υπογράφει υπέρ της εκ περιτροπής εργασίας στο όνομα της κρίσης, ψηφίζει υπέρ της ανατροπής του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, στηρίζει τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και μπροστά στην εντεινόμενη εργοδοτική επιθετικότητα καλεί την ΕΕ των μονοπωλίων να επιδείξει «κοινωνικό πρόσωπο», όπως κάνει για παράδειγμα η ΣΕΣ.

Αυτόν το συνδικαλισμό οραματίζεται η ΓΣΕΕ, σ' αυτόν τον κατήφορο της γονυκλισίας στα εργοδοτικά συμφέροντα επιχειρεί να σύρει το συνδικαλιστικό κίνημα. Και επειδή το ΠΑΜΕ τής χαλάει τη σούπα, αναλαμβάνει εκ μέρους των «συνεταίρων» της να επιτεθεί στο ΠΑΜΕ. Ακόμα παραπέρα: Λέει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ ότι οι μειοψηφίες - όπως ο ίδιος τις αντιλαμβάνεται - δεν έχουν δικαίωμα να αντιδρούν. `Η, καλύτερα, έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται μέχρι το σημείο όμως εκείνο που δε χαλούν τη ζαχαρένια της εκάστοτε πλειοψηφίας. Η λογική αυτή ταιριάζει γάντι στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, η οποία θέλει τα εργατικά αιτήματα και οι όποιες διεκδικήσεις να περιορίζονται στα όρια της κυρίαρχης αντεργατικής πολιτικής, την οποία μάλιστα επιδιώκει σταθερά να συνδιαχειριστεί μαζί με τους εργοδότες και τα κόμματά τους, σε μια πλατιά συμμαχία σε βάρος των πραγματικών εργατικών συμφερόντων.

Με άλλα λόγια, η ΓΣΕΕ λέει πως δεν έχει κανένας δικαίωμα να αντιδρά στο πετσόκομμα δικαιωμάτων, στις εργασιακές ανατροπές, στο βαθμό που η εκάστοτε κυβέρνηση μπορεί να επικαλείται γι' αυτά την «πλειοψηφία» που την εξέλεξε. Αρα τα συνδικάτα να γίνουν συμβουλάτορες και όχι αντίπαλοι της κάθε κυβέρνησης που βάζει στο στόχαστρο τις εργατικές κατακτήσεις. Αυτή η λογική έφερε για μια ακόμη φορά χτες τη ΓΣΕΕ στο τραπέζι του «κοινωνικού διαλόγου» και της αντεργατικής συνδιαχείρισης. Δυστυχώς για τους εργατοπατέρες, ευτυχώς για το κίνημα, οι εργαζόμενοι και το ταξικό τους κίνημα βρέθηκαν στην αντίπερα όχθη...