«Η αμερικανική εμπειρία υπενθυμίζει στην ευρωπαϊκή αριστερά ότι "παλιομοδίτικες συνταγές" όπως η μαζική κινητοποίηση, η δημιουργία νέων κοινωνικών συμμαχιών, η άρθρωση ενός πολιτικού οράματος και η απομάκρυνση από μια αποκλειστικά επικοινωνιακή λογική μπορούν να αποτελέσουν πηγές ανανέωσης της πολιτικής ζωής και επομένως της δημοκρατίας (...) Ερώτημα είναι αν η ανανέωση αυτή θα κατορθώσει να διασχίσει τον Ατλαντικό» (ο Σ. Καλύβας στο ΒΗΜΑ).

«Ο σοσιαλισμός έτσι όπως τον ξέραμε έχει αφήσει την τελευταία του πνοή μια υγρή νύχτα έξω από το μαυσωλείο του Λένιν, στην Κόκκινη Πλατεία (...) Η βαρβαρότητα δεν είναι ιδίωμα του καπιταλισμού. Είναι γνώρισμα κάθε συστήματος το οποίο είναι δομημένο στην ανισότητα και την απομύζηση του μόχθου των ανθρώπων, στην καταστολή και τον κολασμό της ελεύθερης σκέψης» (ο Γρ. Ρουμπάνης στην ΑΥΓΗ).

«Αυτό που δεν μπορούσε να προβλέψει η Λούξεμπουργκ (...) ήταν ότι θα υπάρξει (...) ένας "σοσιαλισμός" (εκείνος της σταλινικής περιόδου) που θα πάρει τη μορφή της σύγχρονης βαρβαρότητας (...) Διόλου τυχαία άλλωστε η Λούξεμπουργκ είχε υποβάλει σε αυστηρή κριτική τη λενινιστική θεωρία του κόμματος» (ο Θ. Γιαλκέτσης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Σκληρή συνταγή, με βασικά χαρακτηριστικά τη λιτότητα διαρκείας στους μισθούς, άγριες περικοπές δαπανών στο Δημόσιο και ένα νέο, αυστηρότερο Ασφαλιστικό παραδίδει σήμερα στην κυβέρνηση το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» (το θέμα στα ΝΕΑ).

«Κοινωνική κρίση με "μεγάλες πολιτικές επιπτώσεις" φοβάται και ο Αμερικανός πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλικ που ανακάλυψε την ανεργία (...) Υπάρχει πρόσφορο έδαφος για λαϊκιστικές, προστατευτικές πολιτικές" πρόσθεσε» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).