«Η κοινωνική κρίση, την οποία επιτείνει η οικονομική κρίση, δεν μπορούσε να καταλήξει, αυτή την άνοιξη του 2009 στη Γαλλία, παρά σε μια κοινωνική έκρηξη ανάλογη με εκείνη που σημειώθηκε πριν από 41 χρόνια (...) Εντούτοις ο Μάης του 2009 τελειώνει χωρίς καμία κοινωνική καταιγίδα στον ορίζοντα (...) Οι απολυμένοι εργαζόμενοι δεν συνασπίστηκαν πέραν των διαδηλώσεων που διοργάνωσαν τα συνδικάτα. Δεν υπήρξε η παραμικρή σύμπραξη ανάμεσα στα διαφορετικά κινήματα, στα πανεπιστήμια ή τα νοσοκομεία και τις πομπές των εργαζομένων. Τα συνδικάτα αντιστάθηκαν σε κάθε κάλεσμα για γενική απεργία. Οι εργαζόμενοι που καταφεύγουν σε ριζοσπαστικές διαμαρτυρίες δεν θέλουν, αντίθετα απ' ό,τι πολλοί "αντάρτες" του Μάη του '68, να "κάνουν επανάσταση" - ιδίως απουσία οποιασδήποτε πολιτικής προοπτικής» (ο Michel Noblecourt σε Le Monde / TA NEA).

«Το 2% των κοινοτικών πόρων που κατευθύνονται στην κατάρτιση και την απασχόληση, περίπου 50 εκατ. μέχρι το 2013, θα διαχειριστούν ΓΣΕΕ και εργοδοτικοί φορείς. Η σχετική προγραμματική συμφωνία υπογράφηκε (...) Ενα μεγάλο ποσό εξ αυτών κατευθύνεται για τη διαφήμιση των ίδιων των προγραμμάτων κατάρτισης. Στην ουσία προκειμένου να προβληθεί η ΕΕ και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών αυτά τα χρήματα καταλήγουν να γίνουν στην Αθήνα διαφημιστική καμπάνια, μετά ή άνευ παπαγάλων (...) Θα αναπτυχθούν δράσεις οι οποίες σκοπεύουν (...) στην ανάπτυξη και ενεργοποίηση δικτύου συνδικαλιστών, οι οποίοι θα παρεμβαίνουν για την προώθηση ζητημάτων απασχόλησης, ανεργίας, κατάρτισης» (το ρεπορτάζ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).