Την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να μετατρέψει την καπιταλιστική κρίση σε «καταλύτη» για μια νέα αντιλαϊκή επίθεση ανέδειξε ο Κ. Καραμανλής, προχωρώντας σε μια ωμή επίδειξη πυγμής απέναντι στον εργαζόμενο λαό.

Μιλώντας χτες το βράδυ στο συνέδριο του «Εκόνομιστ» ο πρωθυπουργός ανέδειξε ως ισχυρό προεκλογικό όπλο απέναντι στην πλουτοκρατία την τόλμη της κυβέρνησής του να πάρει τολμηρές αποφάσεις, αγνοώντας το «πολιτικό κόστος», ενώ εξέφρασε την ετοιμότητά του να προχωρήσει με αμείωτη ένταση και μετά τις ευρωεκλογές.

«Η τακτική μας δεν μπορεί να είναι η άμυνα. Χρειάζεται - και αυτή είναι η απόφαση της κυβέρνησης - να βγούμε επιθετικά για να κερδίσουμε το αύριο. Να τολμήσουμε δύσκολες αποφάσεις, αναγκαίες αλλαγές. Να κάνουμε την κρίση καταλύτη και να προχωρήσουμε σε ένα δεύτερο κύμα μεταρρυθμίσεων. Σε όλους τους τομείς: Στους θεσμούς, στην Παιδεία, στην Υγεία, στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα», τόνισε χαρακτηριστικά. Υποστήριξε μάλιστα ότι αντιστάσεις που υπήρχαν μέχρι τώρα στις «μεταρρυθμίσεις» έχουν εκλείψει και πλέον όλοι τις υποστηρίζουν, ταυτίζοντας για ακόμα μια φορά σκόπιμα την υποστήριξη της πλουτοκρατίας με αυτή της κοινωνίας.

«Οφείλω να ομολογήσω ότι έως πρόσφατα κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια συναντούσε αντιστάσεις. Προσέκρουε τόσο στο συντηρητισμό των βολεμένων, όσο και στην αντιπολιτευτική αντιδραστικότητα. Σήμερα, αναγνωρίζεται ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι πιο αναγκαίες, πιο επιτακτικές από ποτέ. Σήμερα, αναγνωρίζονται τα οφέλη τους στον τόπο μας. Η μεταρρυθμιστική συζήτηση στην Ελλάδα έχει ανοίξει!», αποφάνθηκε, παραθέτοντας τον κατάλογο με τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» που έχει ήδη ή σχεδιάζει να υλοποιήσει η κυβέρνηση. «Παρέλειψε» βέβαια να αναφέρει τις ολέθριες συνέπειες της βάρβαρης αυτής πολιτικής για τα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα.

Παράλληλα, δικαιολόγησε την επερχόμενη αντιλαϊκή καταιγίδα λέγοντας ότι «οι έκτακτες καταστάσεις απαιτούν έκτακτες αποφάσεις». Την ίδια στιγμή προσπάθησε να θωρακίσει την κυρίαρχη αντιδραστική πολιτική, ανακαλύπτοντας τα αίτια της κρίσης σε ...παρανόηση των αρχών της ελεύθερης αγοράς. Αναφερόμενος στα «πραγματικά αίτια», ισχυρίστηκε ότι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση «προκλήθηκε από την παρανόηση που επικράτησε στην παγκόσμια κοινότητα, γύρω από την πιο βασική αρχή της ελεύθερης οικονομίας». Την αρχή που ορίζει και προειδοποιεί ότι «ελεύθερη αγορά δε σημαίνει ασύδοτη αγορά».(). Συνεχίζοντας στο ίδιο μήκος κύματος αναμάσησε τη γνωστή μπουρδολογία, όπως ότι η κρίση «προκλήθηκε από ισχυρές δόσεις ανευθυνότητας, σε πολλά επίπεδα της δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας, από την ανεπάρκεια των κανόνων διαφάνειας σε διεθνές επίπεδο, από μια αλληλουχία ανεύθυνων αποφάσεων, που συσσώρευσαν και διόγκωσαν ένα εκρηκτικό "τοξικό" μείγμα»...

Ταυτόχρονα, δεν άφησε περιθώρια αμφιβολιών για την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης και τους «στόχους» της. Αναφερόμενος στα «ζητήματα» που εγείρονται από την καπιταλιστική κρίση, είπε ότι αυτά «αφορούν το ρόλο και το μέγεθος του δημόσιου τομέα, τα δημοσιονομικά ελλείμματα, το υπέρογκο δημόσιο χρέος, το επενδυτικό περιβάλλον, δηλαδή την παραγωγικότητα, την ανταγωνιστικότητα και την εξωστρέφεια της οικονομίας, αφορούν επίσης την ισχυρή πίεση που δέχεται η απασχόληση»...