«(...) Η κοπέλα, η 20χρονη Ελενα, σχεδόν λιπόθυμη, αιμορραγούσε από το αυτί. Ο νεαρός, σε κατάσταση σοκ, έδειχνε να μην έχει χτυπήσει στο κεφάλι. Τους βάλαμε στο αυτοκίνητο και με οδηγό τον μεγαλύτερο της παρέας φύγαμε για το Κέντρο Υγείας. Τριάντα λεπτά αργότερα στο Κέντρο Υγείας που εξυπηρετεί τρεις χιλιάδες μόνιμους κατοίκους αντί για βοήθεια βρήκαμε μια ταμπέλα: "Σε περίπτωση ανάγκης επικοινωνήστε με τους γιατρούς...". Καλέσαμε τον πρώτο. Δεν εφημέρευε μάς είπε. Βρήκαμε τις άλλες δύο που μας δήλωσαν πως έρχονται. Η Ελενα πάνω στο φορείο συνέχιζε να αιμορραγεί κι εμείς το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να της χαϊδεύουμε το χέρι και να της λέμε ότι δεν έχει τίποτα. Η Ελενα θα μπορούσε να ήταν η κόρη μας, ο γιος μας... Θα μπορούσε να είναι το οποιοδήποτε παιδί στο οποιοδήποτε νησί αυτήν την εποχή. Μισή ώρα αργότερα οι γιατροί έφτασαν. Φυσικά και δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι ουσιαστικό. Μας είπαν αυτό που ξέραμε. Εξετάσεις στην Αθήνα. Η αιμορραγία στο αυτί τούς ανησυχούσε. Η παρέα των νεαρών - μόνιμοι σμηνίτες όλοι - επικοινώνησαν με τη μονάδα που βρίσκεται στο νησί. Ζήτησαν βοήθεια. Ευτυχώς το νησί έχει αεροδρόμιο. Ισως γι' αυτό έχει και ιπτάμενο γιατρό με ιδιωτικό αεροσκάφος όπως μας είπαν οι κάτοικοι. Ηταν αυτός που δεν εφημέρευε... Την υπόθεση ανέλαβε ο Στρατός. Φύγαμε από το Κέντρο Υγείας. Βάλαμε το ραδιόφωνο να ακούσουμε ειδήσεις. Ο υπουργός Υγείας διαβεβαίωνε πως η Πολιτεία έχει λάβει όλα τα μέτρα για την αντιμετώπιση της γρίπης. Κοίταξα με την άκρη του ματιού τη γυναίκα μου που χαμογελούσε πικρά. Σταματήσαμε στο πρώτο ξωκκλήσι και ανάψαμε ένα κερί (...)» (ο Κ. Μανιμανάκης στα ΝΕΑ).