Τα μεγάλα οικονομικά αδιέξοδα, σε συνδυασμό με την απουσία ειδικών μέτρων στήριξης, καθιστούν απαγορευτικές τις διακοπές για τα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες
Η ανεργία, η οικονομική εξαθλίωση, τα καθηλωμένα εισοδήματα που δε φτάνουν για να καλυφθούν ούτε οι στοιχειώδεις ανάγκες του ανάπηρου, κάνουν τις διακοπές είδος πολυτελείας για τους ανθρώπους με αναπηρία και τις οικογένειές τους. Στον καπιταλισμό και οι διακοπές είναι εμπόρευμα και όποιος έχει να πληρώσει τις απολαμβάνει. Οπως δεν υπάρχει όλο το χρόνο πολιτική στήριξης για τους ανάπηρους και τις οικογένειές τους, έτσι δεν υπάρχουν και δημόσιες δομές για την εξασφάλιση των διακοπών τους, με αποτέλεσμα οι καλοκαιρινές διακοπές να είναι άπιαστο όνειρο για τη συντριπτική πλειοψηφία των ΑμΕΑ και των οικογενειών τους.
«Οι καλοκαιρινές διακοπές είναι δύσκολες για κάθε νέο, με τις σημερινές συνθήκες, την ανεργία, τη μερική απασχόληση, τους χαμηλούς μισθούς, πόσο μάλλον για έναν νέο άνθρωπο με αναπηρία, που έχει και κάποιες επιπλέον ανάγκες ή δυσκολίες», υπογραμμίζει στον «Ρ» ο Γιώργος Μπίλλης, 29 ετών, που αντιμετωπίζει κινητική αναπηρία.
Ο ίδιος είναι άνεργος, απόφοιτος του Κέντρου Επαγγελματικής Κατάρτισης ΑμΕΑ στο Γαλάτσι. «Προς το παρόν, το μόνο μου έσοδο είναι περίπου 250 ευρώ που παίρνω το μήνα, απ' το επίδομα της Πρόνοιας. Τι μπορείς να κάνεις με αυτά τα χρήματα; Ο κοινωνικός τουρισμός είναι ένα βοήθημα και αρκετές οικογένειες των ΑμΕΑ κάνουν χρήση, αν και με μεγάλη ταλαιπωρία, όμως και πάλι τα εισιτήρια είναι πανάκριβα. Θέλεις μια περιουσία για να πας και να γυρίσεις από κάποιο νησί ή σε κάποιο άλλο μέρος για διακοπές. Δεν θέλεις να φας κάτι, δεν θα ξοδέψεις για άλλα πράγματα; Και βέβαια για έναν άνθρωπο με αναπηρία πρέπει να εξασφαλίζονται και άλλες προϋποθέσεις, όπως η προσβασιμότητα στο κατάλυμα ή το ξενοδοχείο, η προσβασιμότητα στην παραλία και άλλους χώρους ψυχαγωγίας, που συνήθως δεν υπάρχει. Φέτος θα κάνουμε με την οικογένειά μου πέντε μέρες διακοπές, γιατί τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν κάτι περισσότερο», τονίζει.
«Αν στις σημερινές συνθήκες οι διακοπές είναι δύσκολες, σχεδόν απαγορευτικές, για όλες τις λαϊκές οικογένειες, για μας είναι απαγορευτικές επί δύο. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο το κατά πόσον υπάρχει προσβασιμότητα - ειδικά για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα - στις παραλίες ή τα ξενοδοχεία. Είναι ό,τι προηγείται και χρειάζεται, αλλά δεν υπάρχει, για να μπορέσει ένας άνθρωπος με αναπηρία να πάει διακοπές. Η δουλειά, η οικονομική κατάσταση», επισημαίνει στον «Ρ» ο 35χρονος κινητικά ανάπηρος Νίκος Ανδρακάκος, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ). Ο Νίκος, αν και απόφοιτος του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου, εργάζεται ως 4ωρίτης, με 18μηνη σύμβαση σε Δημοτικό Κολυμβητήριο, στη Γραμματεία και παίρνει 400 ευρώ το μήνα.
«To θέμα των διακοπών είναι πρωτίστως οικονομικό. Οταν για να πας διακοπές θέλεις 60 ευρώ μόνο για ένα οικονομικό ξενοδοχείο, συν τα εισιτήρια και το μεγάλο κομμάτι της νεολαίας δουλεύει με STAGE για 400 ευρώ, πλέον σου κόβουν το δικαίωμα των διακοπών. Δεν έχεις το δικαίωμα και τη δυνατότητα να κάνεις διακοπές. Η ίδια πολιτική που συρρικνώνει τις θέσεις εργασίας, που αφαιρεί δικαιώματα, ο ίδιος μηχανισμός, μου αφαιρεί εμένα το δικαίωμα να κάνω διακοπές. Μου απαγορεύει να πάω διακοπές, γιατί με 400 ευρώ μισθό δεν μπορώ να πάω», υπογραμμίζει. «Για να πάω διακοπές, πρέπει να πληρώσω για ένα συνοδό που θα με βοηθήσει να μετακινηθώ και να εξυπηρετηθώ και πέραν από την αμοιβή του ίδιου, θα πρέπει να του πληρώσω το ξενοδοχείο, το φαγητό κλπ. Δεν υπάρχει κάποιο δίκτυο από το κράτος που να στηρίζει το ζήτημα του συνοδού, που σημαίνει ότι και αυτά πρέπει να τα βάλω απ' την τσέπη μου. Κάτι που είναι αδύνατον», τονίζει και συνεχίζει: «Φέτος, όπως οι περισσότερες οικογένειες απ' τα λαϊκά στρώματα, δεν θα πάω διακοπές. Ακουσα ότι 6 στις 10 οικογένειες δεν θα πάνε διακοπές. Εγώ θα είμαι σ' αυτούς τους έξι. Οταν δουλεύεις 18μηνο δεν μπορείς να προγραμματίσεις, μην έχοντας σταθερή και μόνιμη δουλειά δεν μπορείς να πεις ότι θα πάω διακοπές και μετά βλέπουμε, γιατί για μετά δεν είναι εξασφαλισμένη ούτε η δουλειά, ούτε το ελάχιστο αυτό εισόδημα. Σ' αυτές τις συνθήκες οι διακοπές είναι πολυτέλεια». Οπως εξηγεί, ακόμα και η δουλειά στο Δημόσιο δεν εξασφαλίζει έστω ολιγοήμερες διακοπές: «Στο κολυμβητήριο δουλεύουμε 30 άνθρωποι, οι 13 είμαστε με STAGE, με 18μηνα και 8μηνα. Πού σκέψη για διακοπές;».
Οι άνθρωποι με αναπηρία στερούνται ακόμα και ένα μπάνιο στη θάλασσα και αυτά, ενώ «η θάλασσα και το μπάνιο για έναν άνθρωπο με κινητική αναπηρία είναι θέμα υγείας, αφού βελτιώνει τη φυσική του κατάσταση και την ποιότητα ζωής». «Ομως, οι παραλίες της Αττικής δεν είναι προσβάσιμες, με εξαίρεση την παραλία της Βούλας που άνοιξε τον Ιούλη γιατί η κυβέρνηση δεν έδινε τα χρήματα για να γίνουν οι κατάλληλες υποδομές. Αλλά και σε άλλες παραλίες που είναι προσβάσιμες, δηλαδή έχουν μια ραμπίτσα για να μπει ένα καρότσι, έχουν δοθεί σε ιδιώτες και για να μπούμε να κάνουμε ένα μπάνιο πρέπει να πληρώσουμε», επισημαίνει.
«To πώς εκφραζόταν στην πράξη ότι οι διακοπές είναι δικαίωμα το γνωρίσαμε με τις τεράστιες υποδομές που εξασφάλιζαν δωρεάν διακοπές για τους αναπήρους στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Μόνο σε ένα απ' τα παραθεριστικά κέντρα της Βουλγαρίας για αναπήρους στη Μαύρη Θάλασσα, 2.500 τυφλοί μαζί με τις οικογένειές τους, με ολόπλευρες υπηρεσίες στήριξης, είχαν εξασφαλισμένο ένα 15ήμερο διακοπών, δωρεάν κάθε χρόνο. Για να μην πούμε για τις άλλες κατηγορίες αναπήρων και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες κλπ», τόνισε στον «Ρ» ο Μάριος Δουμπός, στέλεχος της ΣΕΑΑΝ.
Αναδεικνύοντας, ταυτόχρονα, την αναγκαιότητα το αναπηρικό κίνημα μαζί με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα να παλέψουν για δημόσιο δίκτυο παραθεριστικών κέντρων υψηλής ποιότητας για αναπήρους, γενικότερα μέτρα στήριξης της οικογένειας του αναπήρου για να εξασφαλίσει τις διακοπές του, δημόσιο δίκτυο κατασκηνώσεων για όλα τα παιδιά και τα παιδιά με αναπηρία.