Με πρόσχημα τις «ίσες ευκαιρίες» - και όχι το δικαίωμα στη γνώση για όλους - ο Δήμος Ιλίου προτείνει την ίδρυση «Κοινωνικών Φροντιστηρίων». Οπως αναφέρεται, τα «Κοινωνικά Φροντιστήρια» θα χρηματοδοτούνται από το δήμο, θα «απασχολούν» παιδαγωγούς και θα προσφέρουν τις «υψηλής ποιότητας υπηρεσίες τους, χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση». Συγχρόνως απαιτεί την απαραίτητη νομοθετική ρύθμιση έτσι ώστε να εγκρίνονται τα εντάλματα για τα έξοδα λειτουργίας τους. Κι όλα αυτά με τη μάσκα της υποτιθέμενης αρωγής προς τους «άπορους, άνεργους, πολύτεκνους και μονογονεϊκές οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα».

Δηλαδή, αντί η Τοπική Αυτοδιοίκηση (ΤΑ) να παλέψει για ενιαίο δωδεκάχρονο, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σχολείο για όλους, έρχεται ως αρωγός της ιδιωτικοποίησης, φιλοδοξώντας να γίνει φροντιστηριάρχης! Υποτάσσεται στη γενικότερη κατεύθυνση που θέλει τους δήμους ως μέσο για να διώξει από πάνω του το κράτος δικές του αρμοδιότητες και υπηρεσίες σε πολλούς τομείς, όπως είναι η Υγεία, η Παιδεία, και να περάσει σταδιακά και από την πίσω πόρτα τη διάσπαση του ενιαίου και δημόσιου χαρακτήρα τους, κάνοντας ευκολότερη την εμπορευματοποίησή τους από ιδιώτες και μεταφέροντας το κόστος στις πλάτες της λαϊκής οικογένειας. Δε γίνεται να αντιμετωπίζεται η μεγάλη, υπαρκτή κοινωνική λαϊκή ανάγκη για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία ως ...«φιλανθρωπική» διαχείριση της παραπαιδείας, νομιμοποιώντας την μάλιστα ως απαραίτητη στις συνειδήσεις.

Η παραπάνω ενέργεια εντάσσεται στην περίφημη «κοινωνική αλληλέγγυα οικονομία», ένα ιδεολόγημα σοσιαλδημοκρατικής προέλευσης, όπου ανάμεσα στο δίπολο «κράτος - αγορά» εμφανίζεται ως τρίτος πόλος για να καλύψει υποτίθεται το κενό που αφήνουν η αγορά και η κυβέρνηση. Ενα ιδεολόγημα το οποίο χρησιμοποιείται είτε πυροσβεστικά στην άμβλυνση οξυμένων λαϊκών προβλημάτων, είτε ως δούρειος ίππος για την επενδυτική εισβολή ιδιωτών και επιχειρηματιών σε μια σειρά από τομείς, με τη μάσκα της συλλογικότητας, της φιλανθρωπίας και του μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η ΤΑ είναι αναγκαίο να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο, αυτόν της ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής και όχι της συνενοχής σ' αυτή. Να στηρίζει και να συμμετέχει ενεργά στους αγώνες των μαθητών, των εργαζομένων, των άπορων, των ανέργων και των συνταξιούχων και όχι να λειτουργεί αποπροσανατολιστικά, παίζοντας το ρόλο του αναχώματος στις λαϊκές διεκδικήσεις.