Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι επιχειρηματικοί όμιλοι μπορούν να διατηρήσουν την οικονομική τους ισχύ, παίρνοντας παραγγελίες από το δημόσιο (δρόμοι, γέφυρες, σχολεία, υπολογιστικά προγράμματα, κλπ.). Για να βάλουν μπρος τις μηχανές, αντί για δικά τους κεφάλαια έχουν τις λογής λογής επιχορηγήσεις και επιδοτήσεις, ενώ παράλληλα τους εξασφαλίζεται και η κρατική εγγύηση για τραπεζικά δάνεια. Για να πληρώσουν την εργατική δύναμη που απασχολούν στις μονάδες τους, ξεκοκαλίζουν τα κονδύλια που προβλέπουν διάφορα κυβερνητικά σχέδια ...ενίσχυσης της απασχόλησης ή ...αντιμετώπισης της ανεργίας. Για να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές καταφεύγουν σε άλλα προγράμματα που προβλέπουν τη ...χρηματοδότηση των ασφαλιστικών εισφορών. Για να υπάρχει «ανταγωνιστικότητα» στα εμπορεύματα που προωθούν στις αγορές, απαλλάσσονται και δεν πληρώνουν φόρους, δεν πληρώνουν τέλη, δεν πληρώνουν δασμούς, αξιοποιώντας νόμους και ρυθμίσεις. Κι αν στο τέλος, παρ' ελπίδα, δεν εκπληρωθούν τα πλάνα της κερδοφορίας τους, τότε εντάσσονται σε διάφορα προγράμματα αποκατάστασης της ρευστότητας ή ό,τι άλλο ανακαλύπτουν όσοι έχουν ταχθεί στην υπηρεσία εξυπηρέτησης των εκπροσώπων του κεφαλαίου.

Μόνο που όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι στις σημερινές συνθήκες εξέλιξης του συστήματος, το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του είναι εντελώς περιττοί και άχρηστοι και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να δρουν αποκλειστικά σε βάρος των εργαζομένων και ολόκληρης της κοινωνίας.