Η αστική δημοσιογραφία δεν μπορεί να «καταπιεί» με τίποτα τη στράτευση του Γιάννη Ρίτσου στο ΚΚΕ. `Η, καλύτερα, δεν αντέχει το γεγονός ότι ο Ρίτσος υπεράσπισε αυτή την επιλογή του μέχρι το τέλος, χωρίς «σκαμπανεβάσματα», τα οποία, το πιθανότερο, θα του επιφύλασσαν περίοπτη θέση στην αστική φιλολογική «πινακοθήκη» των... «καταραμένων ποιητών». Που «είδαν» το «φως» τους, έστω στα τελευταία τους, καταγγέλλοντας το σοσιαλισμό. Ούτε καν... «αναχωρητής» δεν ήταν ο Ρίτσος! Εστω, βρε παιδί μου, να «πάει σπίτι» του και να κλαίει για τη «χαμένη ουτοπία»...

Στη χτεσινή «Ελευθεροτυπία», με αφορμή μια θεατρική παράσταση βασισμένη σε έργα του ποιητή, ο δημοσιογράφος, σε μια ερώτηση προς τους συντελεστές, λέει: «Ο Ρίτσος ήταν δοσμένος και στρατευμένος στην Αριστερά χωρίς ν' αντιληφθεί την αυταρχική και καταστροφική πορεία της στο Ανατολικό Μπλοκ, κάτι που του στοίχισε πολύ στο τέλος (...)».

Εδώ έχουμε μια καινούρια εκδοχή: Ο Ρίτσος ...«αθωώνεται» λόγω ...μειωμένης αντίληψης! Διότι δεν «αντιλήφθηκε» τον «αυταρχισμό» και την «καταστροφή» του «Ανατολικού Μπλοκ» (σ.σ. παρεμπιπτόντως, είναι αξιοσημείωτη η χρήση «ψυχροπολεμικής» ορολογίας από το συντάκτη της «αδέσμευτης» εφημερίδας)! Φυσικά, δεν μπαίνει στον «κόπο» να μας πληροφορήσει τι του «στοίχισε» αυτή η «έλλειψη» αντίληψης του Ρίτσου και πώς;

Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Ούτε ο Ρίτσος τους ενδιαφέρει στην πραγματικότητα. Αυτό που έχει σημασία γι' αυτού του είδους τη δημοσιογραφία είναι να «ζεσταίνεται» διαρκώς ο αντικομμουνισμός. Με θύμα ακόμη και τη στοιχειώδη λογική.