Η κλιμάκωση αυτήν την περίοδο της επιχείρησης ξαναγράψιματος της Ιστορίας έτσι που να συκοφαντηθεί ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε δεν είναι τυχαία, ούτε προέκυψε από σύμπτωση. Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης εκδηλώνονται πολλές αντιφάσεις του εκμεταλλευτικού συστήματος που αποκαλύπτουν την άγρια απάνθρωπη φύση του και το ταυτόχρονο σάπισμά του. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου έχουν περιορισμένες δυνατότητες ελιγμών, αφού είναι αναγκασμένοι να παίρνουν όλο και πιο αντιδραστικά μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους για να διατηρήσουν υψηλά τα κέρδη αυτών που υπηρετούν. Αυτή η σχεδόν απροσχημάτιστη επιλογή αποκαλύπτει ξεκάθαρα το με «ποιους πηγαίνουν και ποιους αφήνουν» και κάνει όλο και σαφέστερο τον ταξικό διαχωρισμό, παρά τις διαρκείς προσπάθειες αποπροσανατολισμού από τα αστικά κόμματα και ΜΜΕ. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί δυνατότητες αμφισβήτησης του συστήματος της εκμετάλλευσης από τους εργαζόμενους. Αυτό είναι που φοβούνται το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του. Ομως αυτό που τρομάζει αυτούς, η σοσιαλιστική προοπτική της κοινωνίας, είναι και η μοναδική απάντηση στη βαρβαρότητά τους. Είναι καιρός χάραξης του άλλου δρόμου ανάπτυξης για τη λαϊκή εξουσία.