Motion Team

Φτάνει στην τελευταία τάξη της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης χωρίς να δίνει ουσιαστικά στους μαθητές του Λυκείου καμιά άλλη διέξοδο πέρα από την ανώτατη εκπαίδευση, σπρώχνοντας έτσι όσους δεν «περνούν», σε ακριβοπληρωμένες γνώσεις μιας χρήσης, μέσα από σχολές κατάρτισης. Αλλά ακόμα και γι' αυτούς που «περνούν», το εκπαιδευτικό σύστημα, επιφυλάσσει τεράστια έξοδα για σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, αβεβαιότητα για το «αύριο», με την απειλή της ανεργίας να καραδοκεί και τις διαφόρων ειδών πιστοποιήσεις και διαγωνισμούς να ακυρώνουν την αξία και την ουσία του πτυχίου.

Μόνο φέτος τουλάχιστον το ένα τέταρτο του συνόλου των νέων που ήταν μαθητές στην τελευταία τάξη Γενικών Λυκείων, ΕΠΑΛ και ΤΕΕ το έτος 2008 - 2009, ή απόφοιτοι, δεν μπήκαν καν στη διαδικασία υποβολής μηχανογραφικού. Οι λόγοι που τους αποθάρρυναν, πολλοί: Είτε γιατί δεν είχαν τη δυνατότητα να βάλουν οι οικογένειές τους βαθιά το χέρι στην τσέπη, για να ακριβοπληρώσουν την προετοιμασία για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Είτε γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα μετέπειτα έξοδα σίτισης και στέγασης, αν περάσουν σε κάποια σχολή μακριά από την εστία τους. Είτε, πάλι γιατί, ένα μεγάλο αριθμό μαθητών που διοχετεύουν πρόωρα στη λειψή επαγγελματική εκπαίδευση, τον έχουν πείσει ότι «δεν παίρνει τα γράμματα», «δεν έχει ελπίδα», ότι ευθύνεται ο ίδιος για όσα του στερούν. Ακόμη και στο χώρο των Γενικών Λυκείων εφαρμόζεται ο αντιεπιστημονικός διαχωρισμός σε μαθητές πολλών και διαφορετικών ταχυτήτων, σε «ικανούς και μη», «έξυπνους και μη». Πρόκειται για ένα «εκπαιδευτικό» σύστημα που πολύ συνειδητά διαμορφώνει και επενδύει στην ψυχολογία του «ανεπαρκούς» και του «αποτυχημένου». Γιατί έτσι νομιμοποιείται, πρώτα στις συνειδήσεις των μαθητών το αντιδραστικό ιδεολόγημα ότι η μόρφωση δεν μπορεί να είναι δικαίωμα και δεν μπορεί να τους αφορά όλους, παρά μόνο λίγους και «εκλεκτούς». Επιδιώκουν να εδραιωθεί ως μοιραίο ο αμόρφωτος εργάτης που θα ταυτίζεται με χαμηλές απαιτήσεις και προσδοκίες. Γιατί οι πολλοί πρέπει να είναι διά βίου εκμεταλλεύσιμοι και υποταγμένοι στην υπηρεσία του κεφαλαίου.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του υπουργείου Παιδείας για το σχολικό έτος 2008 - 2009: Οι 91.320 μαθητές της Γ' τάξης του Γενικού Λυκείου και των ΕΠΑΛ ομάδας Β' και απόφοιτοι προηγούμενων ετών (73.750 μαθητές και 17.570 απόφοιτοι) θα έμπαιναν στη διαδικασία πανελλαδικών εξετάσεων για 69.588 θέσεις. Οι 17.000 απόφοιτοι προηγούμενων ετών που ξανακαταθέτουν μηχανογραφικό στην «κατηγορία του 10%», διεκδίκησαν 8.777 θέσεις. Οι 13.000 μαθητές της Γ' τάξης των ημερησίων ΕΠΑΛ (ομάδα Α) που αντιστοιχούν στο 15% των θέσεων στα ΤΕΙ, διεκδίκησαν 6.774 θέσεις. Οι 3.000 απόφοιτοι Β' κύκλου ημερήσιων ΤΕΕ προηγούμενων ετών διεκδίκησαν 2.366 θέσεις. Ενώ για τους απόφοιτους των εσπερινών γενικών λυκείων - για τους οποίους δεν αναφέρεται ο συνολικός αριθμός τους - διατίθονταν 899 θέσεις και 467 θέσεις για τους κατόχους πτυχίου Β' κύκλου εσπερινών ΤΕΕ. Με βάση τα παραπάνω φαίνεται ότι:

Εκ των προτέρων από τους 124.320 υποψήφιους - χωρίς να υπολογίζεται ο αριθμός των υποψηφίων από τα νυχτερινά - τουλάχιστον το 1/4 (35.449 υποψήφιοι) δεν «χωράει» στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Επίσης από τους 124.320 υποψήφιους, περίπου το 1/4 (31.894 απόφοιτοι) δεν μπήκε καν στη διαδικασία υποβολής μηχανογραφικού.

Από τους 92.426 που τελικά κατέθεσαν μηχανογραφικό, εισάγονται σε πανεπιστήμια, ΤΕΙ και διάφορες άλλες σχολές που συμπεριλαμβάνονται στο μηχανογραφικό, οι 68.794.

Συνολικά, ξεπερνούν τους 55.000 οι νέοι που ολοκλήρωσαν τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και τώρα αναζητούν μια λύση επαγγελματικής εκπαίδευσης, που ουσιαστικά το κράτος δεν παρέχει.

Ενδεικτικό είναι ακόμη το γεγονός ότι οι θέσεις που μένουν κενές - από αυτές που αρχικά είχε διαθέσει το υπουργείο Παιδείας για τους πρωτοετείς - σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ φτάνουν στις 24.647. Μόνο στα ΤΕΙ οι κενές θέσεις που παρουσιάζονται είναι 19.718, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι οι θέσεις που προορίζονται για τους αποφοίτους των ΕΠΑΛ, δεν καλύπτονται ούτε κατά 50%. Αντίστοιχα πολλές, είναι οι κενές θέσεις, που είχαν διατεθεί για τους αποφοίτους των ΤΕΕ και των εσπερινών λυκείων. Στα πανεπιστήμια συνολικά μένουν 4.929 κενές θέσεις, από τις οποίες και πάλι η πλειοψηφία (οι 3.845) προκύπτουν από την κατηγορία των αποφοίτων ΕΠΑΛ.

Τόσο τα στοιχεία όσο και η πείρα επιβεβαιώνει, πως η πλειοψηφία των παιδιών που βρίσκουν κλειστή την πόρτα της ανώτατης εκπαίδευσης, προέρχεται από τα φτωχά λαϊκά στρώματα, μαθητές που παράλληλα δουλεύουν, μην έχοντας τη δυνατότητα να σηκώσουν το βάρος της πανάκριβης προετοιμασίας για τις εξετάσεις.

Την ίδια στιγμή η εξίσου βαθιά ταξική μεταλυκειακή «σούπα» που πλασάρεται ως διέξοδος, περιγράφεται από την ίδρυση και λειτουργία 33 ιδιωτικών κολεγίων και μια σειρά ιδιωτικών «εκπαιδευτικών» κατάρτισης, που μοσχοπουλούν τις υπηρεσίες τους παρέχοντας γνώσεις μιας χρήσης, πάντα στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Εξάλλου αυτός είναι και ένας από τους στόχους των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων: Να μαζικοποιηθεί όσο γίνεται περισσότερο η διά βίου κατάρτιση, που πλέον καθίσταται ως το κύριο εκπαιδευτικό σύστημα όπως επιτάσσει η στρατηγική της Λισαβόνας, προκειμένου να ικανοποιηθεί το εκπαιδευτικό ιδανικό των πολυεθνικών της ΕΕ.

Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες και με δεδομένη τη γενικότερη πορεία ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, το αίτημα για μια αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες, γίνεται επιτακτικό. Για μια εκπαίδευση ταγμένη να εξυπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες ανάπτυξης της χώρας και την ευημερία του λαού, να συμβάλλει στην ανάπτυξη της λαϊκής οικονομίας και όχι στην αύξηση των κερδών του κεφαλαίου.

Γιατί αν δεις το σύστημα στο σύνολό του, ενιαία και όχι αποσπασματικά, καταλαβαίνεις ότι και το πρόβλημα της εκπαίδευσης, είναι υπόθεση ταξική στη φύση της. Οι εργαζόμενοι, οι γονείς, οι νέοι, ο λαός, χρειάζεται να μακρύνουν τα βήματά τους, παλεύοντας και απαιτώντας αποκλειστικά Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους, ενιαία ανώτατη εκπαίδευση αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, δημιουργία δημόσιων δωρεάν επαγγελματικών σχολών υψηλού επιπέδου, δουλειά με πλήρη δικαιώματα μετά το τέλος των σπουδών για όλους. Γιατί η μόρφωση είναι δικαίωμα για όλους και πρώτα απ' όλους για τα παιδιά της εργατικής τάξης και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Και μόνο η δράση μπορεί να σου χαρίσει το όμορφο ταξίδι σε μια άλλη πιο ανθρώπινη ζωή, σε «μια σοσιαλιστική κοινωνία, που θα έχει συμφέρον από την ενιαία καθολική μόρφωση του εργαζόμενου λαού. Γιατί θα χρειάζεται η μάζα να υψωθεί σε ολόπλευρα καλλιεργημένους ανθρώπους, ικανούς για την ανθρώπινή τους αποστολή, να δημιουργούν συνειδητά την ιστορία τους» (Ρόζα Ιμβριώτη, 1955).