Δημοσιογράφοι της τηλεόρασης, «κήνσορες της ηθικής», αποφαίνονται από «τηλε-άμβωνος» ότι «και οι αριστεροί "τα παίρνουν"». Κάποιοι από δαύτους, που παλιά δήλωναν αριστεροί και τώρα δηλώνουν «αντικειμενικοί», όταν τα λένε αυτά, έχουν βλέμμα στενάχωρο, σαν να αναγκάζονται να πουν, δημοσίως, ένα μυστικό που κρατούσαν κρυμμένο καιρό. Αλλά, όταν καλούνται να φέρουν κάποια απόδειξη, έστω μια ένδειξη, ότι στη διαφθορά που δημιουργεί, αναπαράγει και συντηρεί το καπιταλιστικό σύστημα, έχει, κάπου - κάποτε, αναμειχθεί το ΚΚΕ, παίρνουν το ύφος απορημένης παρθένου και, δήθεν αφελώς, τάχα ευλόγως, σε ρωτούν: «Και γιατί, δηλαδή, να πιστέψουμε ότι "τα παίρνουν" όλοι οι άλλοι και όχι οι κομμουνιστές;». Τα ίδια «δικαιολογημένα ερωτήματα» θέτουν και συνάδελφοί τους στον γραπτό Τύπο. Κι όταν τους λες ότι αυτά τα ερωτήματα τίθενται «εκ του πονηρού» και λειτουργούν προβοκατόρικα, κάνουν πως θίγονται.

Να εξηγήσεις στα «δημοσιογραφικά ενεργούμενα» γιατί οι κομμουνιστές «δεν είναι σαν κάποιους άλλους», δεν αξίζει τον κόπο. Αλλωστε, πώς να πιστέψουν και πώς να αποδεχτούν «τα καλόπαιδα της κονόμας και της αρπαχτής» ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν εξυψώνουν σε Θεό τους το χρήμα και δεν εξαρτούν τη ζωή τους απ' αυτό; Οτι, δηλαδή, δεν είναι δεκτικοί και πρόθυμοι να κλέψουν, να εξαπατήσουν, να πατήσουν επί πτωμάτων, ούτε να παραδώσουν την αξιοπρέπειά τους και να υποστείλουν την περηφάνια τους, να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές και να γλείψουν μελωμένα δάκτυλα για να εξασφαλίσουν ένα πολυτελέστερο αυτοκίνητο, ένα πιο μεγάλο φουσκωτό, μια καλύτερη δασική βίλα, μια πιο ειδυλλιακή παραλιακή έπαυλη.

Οι «υπηρέτες του συστήματος», οι «κολαούζοι της εξουσίας» δεν πιστεύουν στ' αυτιά τους, ακούγοντας ότι στη σημερινή εποχή που «όλα πουλιούνται κι αγοράζονται», ένας ΚΝίτης πέταξε στα μούτρα του εργοδότη του 50.000 ευρώ που του πρόσφερε για να εξαγοράσει τη συνδικαλιστική σιωπή του. Δεν καταλαβαίνουν τι είναι αυτό που ωθεί, και σήμερα, χιλιάδες κομμουνιστές να αγωνίζονται για το «καλό του συνόλου» και όχι «για την πάρτη τους». Οπως ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί ένας φυλακισμένος ή εξόριστος κομμουνιστής προτιμούσε να υποστεί απάνθρωπα βασανιστήρια, ακόμα και να στηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα, παρά να βάλει μια υπογραφούλα «αποκήρυξης του κομμουνισμού». Και δεν αντιλαμβάνονται, γιατί ποτέ δεν πίστεψαν πως υπάρχουν ιδανικά και οράματα, τα οποία κάνουν τον άνθρωπο που τα διαθέτει και τα υπηρετεί να ξεπερνά τις αδυναμίες του και να παρακάμπτει τις ανάγκες του.

Βεβαίως, οι κομμουνιστές ούτε «από άλλον πλανήτη προέρχονται», ούτε «σε άλλη Γη πατούν» κι είναι η πίστη και η αφοσίωσή τους στα κομμουνιστικά ιδανικά που καθοδηγεί και καθορίζει και τις συμπεριφορές τους. Ούτε, φυσικά, διεκδικούν αποκλειστικά για τον εαυτό τους τον τίτλο του μη «αργυρώνητου» και του «καθαρού», τους οποίους διαθέτουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι του λαού που δεν είναι κομμουνιστές. Δεν υποστηρίζουμε ότι ποτέ και κανείς κομμουνιστής δεν μπήκε στον πειρασμό να «αμαρτήσει», ή δεν «αμάρτησε», αλλά το ΚΚΕ μπορεί να υπερηφανεύεται πως όποιον «αμαρτωλό» εντόπισε, τον κατήγγειλε δημοσίως και τον απομάκρυνε αμέσως από τις τάξεις του. Γιατί και σ' αυτό το ζήτημα το ΚΚΕ διαφέρει ριζικά από όλα τα αστικά κόμματα...