Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντιδραστικής πολιτικής του δικομματισμού στην πολιτιστική κληρονομιά αποτελεί το Αρχαίο Θέατρο Λάρισας. Η πρόσφατη απομάκρυνση, με απόφαση της ηγεσίας του ΥΠΠΟ, του επίτιμου έφορου Αρχαιοτήτων Αθ. Τζαφάλια από την επιστημονική επιτροπή του μνημείου είναι το τελευταίο επεισόδιο ενός μακρόχρονου ...«σίριαλ» που περιέχει όλη την ...«γκάμα» των επικίνδυνων αποτελεσμάτων αυτής της πολιτικής: Εργασιακή ομηρία, υποχρηματοδότηση, ιδιωτικοοικονομική διαχείριση, κλπ.

Εκφράζοντας την αντίθεσή του στην «αιφνίδια και αναιτιολόγητη απομάκρυνση» του αρχαιολόγου (σ.σ. ο ίδιος εντόπισε το θέατρο και πάλεψε για τις απαλλοτριώσεις που το απελευθέρωσαν), ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ) θέτει και το ζήτημα του Ταμείου Διαχείρισης Πιστώσεων Εκτέλεσης Αρχαιολογικού Εργου (ΤΔΠΕΑΕ) - όπου ανήκει το έργο «Ανάδειξη του αρχαίου θεάτρου Λάρισας» - για το οποίο ο ΣΕΑ σημειώνει την «ορθότητα της πάγιας θέσης» του «για κατάργηση του ΤΔΠΕΑΕ, το οποίο λειτουργεί με απολύτως αδιαφανή τρόπο, αποσυντονίζοντας και διασπώντας το έργο της προστασίας των μνημείων, και υποστηρίζει την υπαγωγή των έργων του Ταμείου στις αρμόδιες Υπηρεσίες του ΥΠΠΟ».

Ο ΣΕΑ μιλά «κομψά» για την πολιτική «σαλαμοποίησης» των κρατικών φορέων διαχείρισης της πολιτιστικής κληρονομιάς, με τη δημιουργία κάμποσων νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου που απέσπασαν αρμοδιότητες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας χάριν ...της «ευελιξίας». Ουσιαστικά πρόκειται για το θεσμικό εξοπλισμό που επιβάλλει το κεφάλαιο ώστε να εισβάλει πλήρως στον πολιτισμό, αλλά και για την αγοραία χρήση της πολιτιστικής κληρονομιάς από το αστικό κράτος. Αποτελέσματα αυτών των «σαλαμοποιήσεων» (ξεκίνησαν με νομοθετήματα του ΠΑΣΟΚ και χρησιμοποιούνται πλήρως από τη ΝΔ, αφού η πολιτική τους είναι πανομοιότυπη) είναι το ΤΔΠΕΑΕ που φτιάχτηκε ως ΝΠΙΔ, για να διαχειρίζεται κοινοτικά πακέτα για μεγάλα αρχαιολογικά έργα επειδή δήθεν η Αρχαιολογική Υπηρεσία ...«δεν είναι ευέλικτη». Ουσιαστικά, το ΤΔΠΕΑΕ έχει «ευελιξία» στις προσλήψεις, στις αναθέσεις μελετών και στην ίδρυση τεχνικών γραφείων «επί τόπου». Αλλο παράδειγμα είναι ο ΟΠΕΠ ΑΕ (Οργανισμός Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού), δημιούργημα της ίδιας αγοραίας «λογικής», που παίρνει αρμοδιότητες του ίδιου του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων (σ.σ. που επίσης λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια...).

Παρά την ...«ευελιξία» του, το ΤΔΠΕΑΕ δεν κατάφερε να «ξεκολλήσει» το έργο της ανάδειξης του Αρχαίου Θεάτρου της Λάρισας. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (σ.σ. που, με αφορμή την απομάκρυνση του αρχαιολόγου, κατέθεσε και Ερώτηση, λέγοντας με θράσος ότι «με ευθύνη της κυβέρνησης, του υπουργείου και όλων των φορέων που εμπλέκονται στο Αρχαίο Θέατρο Λάρισας, οι εργασίες βρίσκονται σε απόλυτο τέλμα»!) είχαν αφήσει στη μοίρα του το μνημείο. Από το 1996 το ΚΚΕ έθετε το ζήτημα και εντός Βουλής, τονίζοντας ότι «η υπόθεση της αποκάλυψης του Αρχαίου Θεάτρου της Λάρισας παίρνει δυσάρεστη τροπή, λόγω της αδιαφορίας της κυβέρνησης», προσθέτοντας ότι η (τότε) ηγεσία του ΥΠΠΟ δεν υλοποιεί τις δεσμεύσεις της «με αποτέλεσμα μέχρι σήμερα να μην έχει εξασφαλιστεί ούτε δραχμή».

Το 2006 το ΚΚΕ επανήλθε στο θέμα, ενώ, την ίδια χρονιά, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ενέκρινε τη μελέτη «αναβάθμισης - ανάπλασης» του περιβάλλοντος χώρου του μνημείου... χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί οι ανασκαφές στον υπό ανάπλαση χώρο. Μάλιστα, η μελέτη (του δήμου) συνοδευόταν και από μια «πονηρή» αίτηση για να επιτραπούν χρήσεις «καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος» (βλ. μπαρ) στο άμεσο περιβάλλον του μνημείου. Ωστόσο, οι αναπλάσεις σε πολεοδομικά «φιλέτα» σημαίνουν αυτόματη εκτόξευση της αξίας γης, που συνοδεύεται από «πογκρόμ» των μέχρι τότε χρήσεων. Τα μέλη του ΚΑΣ αυτομάτως - και ευλόγως - θυμήθηκαν το «μοντέλο» Θησείο - Ψυρρή, όπου από «παραδοσιακά καφενεία» ...«ξεφύτρωσαν» «κοσμοπολίτικα» εστιατόρια, εξώνοντας τις παραδοσιακές χρήσεις της περιοχής.