Καθώς πλησιάζουμε στην κάλπη της 4ης Οκτώβρη εντείνεται, όπως ήταν αναμενόμενο, ο βομβαρδισμός του λαού με ψεύτικα διλήμματα και απατηλά συνθήματα. Διλήμματα που προσπαθούν να ντύσουν τις ανάγκες και τους στόχους της άρχουσας τάξης με το μανδύα του «εθνικού συμφέροντος».

Ετσι, υψώνουν το φόβητρο της ακυβερνησίας αν δε σχηματιστεί ισχυρή κυβέρνηση. Καλλιεργούν την αυταπάτη ότι αν αλλάξει η κυβέρνηση μπορεί τάχα να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση της οικονομικής κρίσης. Εξαπατούν, προβάλλοντας τα αντιλαϊκά μέτρα που θα εφαρμοστούν μετά τις εκλογές σαν αναγκαίο κακό, σαν προσωρινή επώδυνη παρένθεση που θα οδηγήσει δήθεν στη συνέχεια στο δρόμο της ευημερίας για όλους.

Επικαλούνται την οικονομική κρίση και τη διόγκωση του δημόσιου χρέους λες και πρόκειται για φυσικά φαινόμενα, που οφείλουμε όλοι μαζί, εργαζόμενοι και μονοπώλια να τα αντιμετωπίσουμε με πνεύμα ταξικής συνεργασίας.

Στην πραγματικότητα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μάς ζητούν να επιταχύνουμε το βηματισμό μας στον ίδιο δρόμο που επιδείνωσε θεαματικά την κατάσταση του λαού πριν την κρίση και στη συνέχεια οδήγησε στην εκδήλωση της κρίσης. Για να τοποθετηθούμε, λοιπόν, σωστά για την επόμενη μέρα των εκλογών, οφείλουμε καταρχήν να θυμηθούμε τι προηγήθηκε.

Η αλήθεια είναι ότι ο δρόμος ανάπτυξης που προτείνει ο πρωθυπουργός ούτε νέος είναι ούτε αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Ακολουθήθηκε σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και είχε σα στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων. Ολες οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ (φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές, συμμαχικές όπως της Γερμανίας) προώθησαν τις κατευθύνσεις της περιβόητης Στρατηγικής της Λισαβόνας, η οποία θυσιάζει λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα στο βωμό της ανταγωνιστικότητας. Υποσχέθηκαν ότι οι θυσίες θα είναι προσωρινές και ότι τα αυξημένα κέρδη των μονοπωλίων θα οδηγούσαν στην άνοδο της λαϊκής ευημερίας.

Τι συνέβη όμως στην πραγματικότητα;

Στη οχταετία, πριν ξεσπάσει η καπιταλιστική κρίση στη χώρα μας (2000 - 2007) οι όμιλοι που είναι εισηγμένοι στο Χρηματιστήριο απέσπασαν καθαρά κέρδη που ξεπερνούν τα 50 δισ. ευρώ. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στήριξαν πολύμορφα την κερδοφορία των μονοπωλίων.

Προχώρησαν σε απανωτές μειώσεις των φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη των επιχειρήσεων και διοχέτευσαν έναν πακτωλό κρατικού χρήματος μέσα απ' τους Αναπτυξιακούς Νόμους, τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, τις Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), τις Συμβάσεις Παραχώρησης. Ετσι φτάσαμε το 2008 τα έσοδα από φόρους επί των κερδών να βρίσκονται κάτω απ' το 30% του συνόλου των κρατικών εσόδων από άμεσους φόρους, ενώ το 2000 ήταν στο 48%.

Ταυτόχρονα, «απελευθερώθηκαν» στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, οι αερομεταφορές για να επεκταθεί η δράση του μεγάλου κεφαλαίου.

Προχώρησε η ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, η μείωση της κρατικής και εργοδοτικής συμμετοχής στην Κοινωνική Ασφάλιση, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.

Ολα αυτά έγιναν για τη διασφάλιση των επενδύσεων του μεγάλου κεφαλαίου, που αποτελούσαν, σύμφωνα με τις κυβερνητικές διακηρύξεις, την προϋπόθεση της μελλοντικής κοινωνικής ευημερίας.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Εκδηλώθηκε στις ΗΠΑ, στην Ευρωζώνη και με μικρή καθυστέρηση στην Ελλάδα η κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Μια κρίση υπερπαραγωγής που η βαθύτερη αιτία της ήταν η σχέση εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης απ' το κεφάλαιο.

Τόσο στην Ελλάδα όσο και στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία η εργατική τάξη και ο λαός γνώριζαν ήδη τη σχετική επιδείνωση της θέσης τους πριν εκδηλωθεί η κρίση. Την περίοδο 2006 - 2007 υπογράφτηκε η Εθνική Συλλογική Σύμβαση που προέβλεπε αυξήσεις 0,77 ευρώ μεικτά την ημέρα. Την ίδια περίοδο, το ποσοστό του πληθυσμού που ζούσε κάτω απ' το όριο της φτώχειας ξεπερνούσε το 20%.

Φυσικά, την περίοδο της κρίσης αυξήθηκε η σχετική και απόλυτη εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Ηδη η επίσημη ανεργία το Μάη του 2009 έχει εκτοξευθεί στο 8,5% έναντι 6,6% το Μάη του 2008.

Το μεγάλο δίδαγμα της προηγούμενης περιόδου είναι ότι η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων υπονομεύει και αντιστρατεύεται τη λαϊκή ευημερία. Οι καπιταλιστικές επενδύσεις δεν υλοποιούνται με κριτήριο τη μείωση της ανεργίας και την επέκταση της πλήρους - σταθερής εργασίας. Η κερδοφορία απαιτεί αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, φτηνή εργατική δύναμη, ελαστικά ωράρια και ελαστικές συνειδήσεις, συνεχή αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος για τη στήριξη του κεφαλαίου.

Γι' αυτό και οι αντιλαϊκές κατευθύνσεις δεν εφαρμόζονται μόνο στην περίοδο της κρίσης και δεν περιορίζονται μόνο στα κράτη - μέλη της ΕΕ με υψηλό δημόσιο χρέος. Υλοποιούνται αποφασιστικά και σε χώρες με καλή δημοσιονομική κατάσταση, όπως η Γερμανία και η Σουηδία.

Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ ζητούν τώρα απ' το λαό να επωμισθεί νέα πρόσθετα βάρη, ώστε να βγούμε απ' την κρίση, βαδίζοντας στον ίδιο καταστροφικό για το λαό δρόμο που μας οδήγησε σ' αυτή.

Εχουν συμφωνήσει στις κατευθύνσεις του Ευρωπαϊκού Σχεδίου για την Ανάκαμψη της Οικονομίας, το οποίο στοχεύει να προετοιμάσει την ΕΕ για να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση στον ανταγωνισμό με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μόλις ξεπεραστεί η κρίση. Το Σχέδιο αυτό προβλέπει νέο πακτωλό κρατικής χρηματοδότησης προς τους μονοπωλιακούς ομίλους και νέα αφαίμαξη λαϊκού εισοδήματος, για να συγκρατηθεί το δημόσιο χρέος στα κράτη - μέλη της ΕΕ και να μην υπονομευθεί η ισχύς του ευρώ.

Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ του Ιούνη αποσαφηνίστηκαν μάλιστα και ορισμένες προτεραιότητες για το επόμενο διάστημα που αφορούν την επέκταση των ευέλικτων μορφών εργασίας, την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, την προώθηση της ανατροπής του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης, τη διαμόρφωση κρατικών κινήτρων επενδύσεων σε προϊόντα και υπηρεσίες της «πράσινης οικονομίας», ώστε να δοθεί νέα ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι σε συνθήκες κρίσης δεν υπάρχουν περιθώρια για την αστική πολιτική, να παραχωρήσει έστω και ψίχουλα στους εργαζόμενους.

Τα επώδυνα μέτρα που προτείνει η ΝΔ δεν θα είναι μια προσωρινή παρένθεση για να μειωθεί το δημόσιο χρέος. Θα έχουν μόνιμο χαρακτήρα και θα αποτελέσουν εφαλτήριο για κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης. Το δημόσιο χρέος θα μπορούσε άμεσα να μειωθεί με την αύξηση της φορολογίας των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου και την κατάργηση των στρατιωτικών δαπανών για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.

Η ΝΔ κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση, της φοροεπιδρομής στους μισθωτούς, στις μικρές επιχειρήσεις, στους αυτοαπασχολούμενους. Διευρύνει τις νόμιμες φοροαπαλλαγές των μονοπωλίων. Δε θέλει και ούτε μπορεί να πατάξει τη φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου, που αξιοποιεί τις οφ σορ εταιρείες και τα κρατίδια «φορολογικούς παραδείσους».

Το ΠΑΣΟΚ θα ακολουθήσει τους ίδιους βασικούς άξονες κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης μετά τις εκλογές. Η προσήλωσή του στο δρόμο ανάπτυξης που εξυπηρετεί την κερδοφορία των μονοπωλίων, οι δεσμεύσεις του σε επίπεδο ΕΕ και η πορεία επιδείνωσης της κρίσης το επόμενο διάστημα δεν του επιτρέπουν καμιά ουσιαστική διαφοροποίηση στο επίπεδο της οικονομικής πολιτικής απ' τη ΝΔ.

Η ιστορική πορεία του τόσο σαν κυβέρνηση όσο και σαν δύναμη αξιωματικής αντιπολίτευσης αποδεικνύουν ότι προώθησε και στήριξε αταλάντευτα τις μεταρρυθμίσεις που υπηρετούν τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Το ΠΑΣΟΚ άνοιξε το δρόμο των ιδιωτικοποιήσεων, της ελαστικοποίησης της αγοράς εργασίας, της δημιουργίας των επαγγελματικών ασφαλιστικών ταμείων, της μείωσης των φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις.

Είναι βέβαιο ότι ο Γ. Παπανδρέου θα επιχειρήσει στην ομιλία του στη ΔΕΘ να σκιαγραφήσει μια κάλπικη διαχωριστική γραμμή, να προτάξει ορισμένες δευτερεύουσες διαφορές μέτρων και προτεραιοτήτων, για να συσκοτίσει τη στρατηγική του σύμπλευση με τη ΝΔ, στην κατεύθυνση του ευρωμονοδρόμου. Θα διατηρήσει σκόπιμα την ασάφειά του για την εισοδηματική πολιτική, τους μισθούς, την αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού, τις εργασιακές σχέσεις. Ομως οι εργαζόμενοι έχουν πείρα όχι μόνο απ' τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αλλά και απ' τη στάση της ΠΑΣΚΕ στην ηγεσία της ΓΣΕΕ για όλα αυτά τα θέματα τα τελευταία χρόνια. Θυμούνται την υπογραφή των συλλογικών συμβάσεων πείνας και την υπόκλιση στην αναδιάρθρωση στην αγορά εργασίας την τελευταία τετραετία.

Θα επιχειρήσει επίσης να συσκοτίσει τη θέση του για νέα φορολογική ελάφρυνση του μεγάλου κεφαλαίου, με το τρικ της αύξησης τα φορολογίας των μετόχων των επιχειρήσεων. Ούτε λίγο ούτε πολύ το ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι θα μαζεύει καταρχήν περισσότερα έσοδα απ' τους μετόχους των ομίλων και θα τους τα επιστρέφει στη συνέχεια σαν κρατική στήριξη για να επενδύσουν οι επιχειρήσεις τους.

Οι εργαζόμενοι δεν επιτρέπεται να ξεγελαστούν αυτή τη φορά. Εχουν συσσωρευμένη αρκετή πείρα που αποδεικνύει ότι κερδοφορία των μονοπωλίων και φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορούν να βαδίσουν παρέα.

Αφού όποια κυβέρνηση και αν σχηματιστεί θα κλιμακώσει την αντιλαϊκή επίθεση μετά τις εκλογές, η καλύτερη άμυνα για τον εργαζόμενο είναι η αντεπίθεση.

Η λαϊκή αντεπίθεση μπορεί να ανακόψει τη νέα αφαίρεση δικαιωμάτων που σχεδιάζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και να προβάλει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης σε σύγκρουση με τα συμφέροντα και την εξουσία των μονοπωλίων. Μόνο η ισχυροποίηση του ΚΚΕ μπορεί να διαμορφώσει όρους και προϋποθέσεις για την ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος σ' αυτήν την κατεύθυνση.

Γιατί, μόνο το ΚΚΕ έχει διαμορφώσει ξεκάθαρη στρατηγική για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών με την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό - λαϊκό έλεγχο της οικονομικής δραστηριότητας. Γιατί μόνο το ΚΚΕ στοχεύει στην κατάργηση της κλοπής του παραγόμενου κοινωνικά πλούτου απ' το κεφάλαιο, στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Γιατί, μόνο το ΚΚΕ προβάλλει μαχητικά ριζοσπαστικούς στόχους πάλης, όπως η πλήρης σταθερή εργασία, η αποκλειστικά δημόσια - δωρεάν Υγεία και Παιδεία, η κατάργηση των αντιλαϊκών έμμεσων φόρων στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, η αύξηση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου στον αντίποδα των κατευθύνσεων της ΕΕ.

Γιατί, μόνο το ΚΚΕ βρίσκεται καθημερινά στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τα λαϊκά δικαιώματα απ' τις κινητοποιήσεις για την ανάκληση απολύσεων στον «Παπουτσάνη» και στην «Wind» μέχρι τα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια.

Γιατί, μόνο το ΚΚΕ παλεύει ασταμάτητα για να οικοδομηθεί η πιο στέρεη λαϊκή συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους και τα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Γιατί, μόνο το ΚΚΕ έχει πίσω του μια ηρωική ιστορία 90 χρόνων αταλάντευτης σύγκρουσης με την άρχουσα τάξη που αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για να το εμπιστευτεί ο λαός.

Γι' αυτό και ο εργαζόμενος πρέπει να προσέλθει στην κάλπη με όπλο την πείρα του και με το βλέμμα στην επόμενη μέρα μετά τις εκλογές. Να συμβάλει στο άνοιγμα του δύσκολου αλλά ελπιδοφόρου δρόμου της λαϊκής αντεπίθεσης. Να ψηφίσει, αλλά και να συστρατευθεί αγωνιστικά με το ΚΚΕ. Να πάρει επιτέλους την τύχη του στα χέρια του.