Μέρες που είναι προεκλογικές, σπρωγμένες απ' την αδυναμία της άρχουσας τάξης να κερδίζει τον άμπακο χωρίς να κομπάζει ότι μας πετάει απ' το παράθυρο ενώ καμώνεται ότι μας μαθαίνει να πετάμε...

Δεν είναι ώρα για φιλολογικές προσεγγίσεις όμως της σκληρής πραγματικότητας. Σ' αυτό το εκβιαστικό, σχεδόν χυδαίο κοντσέρτο ήπιων τόνων και υψηλών απειλών για το αύριο, σ' αυτό το ρεσιτάλ εμπαιγμού του δικομματισμού η απάντηση είναι, πρέπει να είναι το ίδιο σκληρή. Οι τρομοκράτες πρέπει να φοβηθούν. Και όλοι ξέρουμε, φίλοι κι εχθροί πως ο φόβος τους τρία γράμματα έχει, ΚΚΕ. Μνημόνια, οδηγίες, μέτρα, ιστορίες - φωτορομάντζα με τους κόκκινους να φαντάζουν σα μια διαρκής «αλ Κάιντα» χωρίς τις φιοριτούρες και τα περιτυλίγματα, μήτε καν τις βόμβες και τα απονενοημένα βήματα της υπαρκτής ανύπαρκτης. Ο μηχανισμός έχει στηθεί προ πολλού και τώρα προεκλογικά λαδώνεται ύπουλα. Στόχος να μην αποδειχθεί το ΚΚΕ τόσο δυνατό όσο η πολιτική ισχύς της τάξης που εκπροσωπεί.

Μας κοροϊδεύουν! Κατεβάζουν τα αντιλαϊκά τους προγράμματα με όρους X-Factor και ποιος θα περάσει ως υπάκουη προσωπικότητα τις... δοκιμασίες ενός ιδιότυπου «παιχνιδιού». Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να μας πείσει ότι ο αρχηγός του, λευκός Ομπάμα με βοστονέζικο πουκάμισο και μάνα πονεμένη κι υπομονετική Αμερικάνα, είναι πια πλυμένος. Καθαρός και σταθερά ενάντιος σ' όσους πράσινους ράβουν κοστούμια. Ο νεοδημοκράτης απαντάει ότι θα τα δώσει όλα, όχι σε μας, στους δικούς του, σα να βγήκε πρώτη φορά σε πανηγύρι κι άκουσε κλαρίνα και ξύπνησε μέσα του αυτός που δεν ήξερε ότι εν τέλει ήταν. Μονομάχοι σε μια ιδιότυπη λέσχη που την αδειοδοτεί εναλλάξ και συνεπέστατα το εκλογικό σώμα απ' τη μεταπολίτευση και δώθε.

Σ' αυτή τη χαρτοπαικτική λέσχη 35 χρόνια τώρα, εδώ παπάς εκεί παπάς, πάντα αυτοδύναμος ο πάπας που τζογάρει στο τραπέζι υγεία, παιδεία, ασφάλιση, πρόνοια, εργασία, περιβάλλον, σύνορα, ιστορία, μασουλώντας αγώνες και θυσίες, συκοφαντώντας όσους δεν παίζουν αλλά και δεν παίζονται στα ζάρια της πλουτοκρατίας.

Στο δικό μας σπίτι παίζουνε. Με τα δικά μας λεφτά. Ας μη μας πούνε και τη μοίρα μας πριν μιλήσουμε. Μπορεί να μη φανεί πόσοι είμαστε, αλλά να καταδειχτεί πόσοι μπορούμε να γίνουμε. Στον εξώστη των εκλογών τους, ένα δυνατό σφύριγμα, σα σφαλιάρα της κάλπης και το ρεσιτάλ εμπαιγμού θα πάει περίπατο. Game over. Παιχνίδι τέλος.