Επειτα από μήνες έντονων αντιπαραθέσεων που κατέληξαν σε μια εύθραυστη «ανακωχή», επιβεβλημένη σε μεγάλο βαθμό απ' την κάλπη, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να «ανασυνταχθεί», χρησιμοποιώντας προπαγανδιστικά το (παροπλισμένο) όπλο της «ενότητας της Αριστεράς». Αφήνοντας κατά μέρους τις γενικότερες φυγόκεντρες τάσεις στο παρασκήνιο, καταγράφουμε μόνο τούτο: Μία τουλάχιστον συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μία τάση του ΣΥΝ, έχουν διαμηνύσει πως η παραμονή τους στο σχήμα είναι αβέβαιη μετά τις εκλογές,

Την περασμένη Πέμπτη, στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο Αλ. Τσίπρας στο πλαίσιο της ΔΕΘ, δήλωσε ότι στο ΣΥΡΙΖΑ νιώθουν «περήφανοι» για «την προσπάθεια ενότητας και κοινής δράσης όλων των αριστερών δυνάμεων». Και εγκάλεσε το ΚΚΕ ότι προσπαθεί δήθεν να «απαξιώσει» τον ΣΥΡΙΖΑ. Αστοχη μέχρι κεραίας η επισήμανση. Οχι μόνο επειδή η κριτική που ασκεί το ΚΚΕ σε κάθε πολιτικό φορέα, άρα και στο ΣΥΡΙΖΑ, στόχο έχει να αποκαλύψει το στρατηγικό του χαρακτήρα και σε καμιά περίπτωση δε στέκεται στην επιφάνεια και στη μικροπολιτική. Αλλά και επειδή είναι τουλάχιστον προκλητικό στο σπίτι του κρεμασμένου να μιλάνε για σκοινί.

Για να γίνει πιο κατανοητό το παραπάνω, αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στο απάνθισμα όσων οι ίδιοι λένε στους μεταξύ τους διαγκωνισμούς: «διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ ως η "παράταξη του ΣΥΝ", ως η εκλογική ομπρέλα του (για να μην πούμε ως ιδιοκτησία και τσιφλίκι του)», «διαγκωνισμούς για θέσεις εξουσίας, διαμεσολάβηση, ηγεμονισμούς, συμμαχίες χωρίς αρχές», «κλειστά διευθυντήρια και αρχηγικά/προσωποκεντρικά σχήματα», «διαπαραταξιακή (ή, ακόμα χειρότερα) ηγεμονική αντίληψη», «κομπρεμί και εναγκαλισμοί πτερύγων και τάσεων που μοιάζουν να κονταροχτυπιούνται», «αίσθηση μιας ανελέητης μάχης για την καρέκλα», «ηγετικά στελέχη που πρωταγωνιστούν στην απαράδεκτη αυτή, άνευ αρχών, άνευ κατανοητού πολιτικού διακυβεύματος, φραξιονιστική σύγκρουση για την εξουσία και τους μηχανισμούς», «πολιτική τελεσιγράφων και δορυφοροποίησης των συνεργαζομένων», «Βυζάντιο», «αυλικές δολοπλοκίες», «φθορά της κουτάλας που λερώνει όλο το χώρο»...

Ολα αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα, αναπτύσσονται στο έδαφος της αντίφασης την οποία βιώνει ένα σχήμα που είναι σοσιαλδημοκρατικό και προσπαθεί να το κρύψει. Γιατί δε χωρά αμφιβολία πως η «καρδιά» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «χτυπά» σοσιαλδημοκρατικά. Για όποιον αμφιβάλλει αρκεί μια ματιά στις προτάσεις που κατέθεσε ο Αλ. Τσίπρας την περασμένη Πέμπτη σε συνέντευξη Τύπου στο πλαίσιο της ΔΕΘ. Στην πλειοψηφία τους, είναι όμοιες με αυτές του ΠΑΣΟΚ. Για το οποίο δήλωσε ότι λέει «σωστά πράγματα, δεν ξέρω όμως αν είναι αρκετά»!

Συγκεκριμενοποιώντας τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ανέφερε πως αυτές συνιστούν μια «νέα στρατηγική κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης», σαν να υπάρχει η δυνατότητα στο πλαίσιο ενός συστήματος που ορίζεται από τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου για κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα να ακολουθηθεί μια στρατηγική ανάπτυξης που θα ωφελεί την κοινωνία στο σύνολό της.

Ανάμεσα στις προτάσεις, είναι και οι παρακάτω:

-- Αντιμετώπιση της κρίσης με «συνεισφορά» και των «μεγάλων οικονομικών συμφερόντων». Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί δεδομένο ότι για την οικονομική κρίση πρέπει να πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα. Συμπληρωματικά όμως, προτείνει να συνεισφέρει και ο αποκλειστικός θύτης, το μεγάλο κεφάλαιο.

-- Απαγόρευση απολύσεων στις κερδοφόρες επιχειρήσεις, όχι όμως σε όλες. Σαν να πρόκειται στις μη κερδοφόρες επιχειρήσεις ο εργαζόμενος να είναι συνέταιρος με τον εργοδότη. Σαν να καταργείται η εκμετάλλευση στις επιχειρήσεις που ο ιδιοκτήτης τους δεν βγάζει το προσδοκώμενο κέρδος ή πλήττεται από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό.

-- Ελεημοσύνη στους φτωχούς μέσω της θέσπισης «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος». Ανάλογη πρόταση έχει και το ΠΑΣΟΚ. Επί της ουσίας, προτείνουν ένα επίδομα πείνας για όσους ζουν κάτω από το στατιστικό όριο της φτώχειας, στο πλαίσιο της ευρωενωσιακής πολιτικής που ενθαρρύνει και επιβάλλει τέτοιου είδους μέτρα για να κάμψει αντιδράσεις και να φτιάξει ένα υποτυπώδες δίχτυ προστασίας από την απόλυτη εξαθλίωση.

-- Καταπολέμηση της ακρίβειας με έλεγχο της αγοράς και των καρτέλ. Το ΠΑΣΟΚ προτείνει «έλεγχο και εποπτεία των αγορών» και «καταπολέμηση της ακρίβειας». Σαν να πρόκειται η «ελεύθερη καπιταλιστική αγορά» να ελεγχθεί. Αλλά ακόμα κι αν είναι έτσι, ποιος θα την ελέγξει; Οι δήθεν ανεξάρτητοι μηχανισμοί, που εποπτεύονται από τους καπιταλιστές και το κράτος τους, με αποτέλεσμα ο ελεγκτής και ο ελεγχόμενος να ταυτίζονται;

-- Αντιμετώπιση της τραπεζικής αυθαιρεσίας και «μια νέα αρχιτεκτονική του χρηματοπιστωτικού συστήματος». Ανάλογη πρόταση έχει και το ΠΑΣΟΚ. Εν ολίγοις, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ καλλιεργούν την αυταπάτη ότι είναι δυνατόν οι τράπεζες να εγκαταλείψουν το ρόλο που παίζουν σαν μοχλός της καπιταλιστικής ανάπτυξης και να προσαρμόσουν τη λειτουργία τους στα λαϊκά συμφέροντα.

-- Ενα πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων. Το ΠΑΣΟΚ επίσης προτείνει «την αύξηση των δημόσιων επενδύσεων». Τι κρύβουν και οι δυο από το λαό; Οτι οι λεγόμενες «δημόσιες επενδύσεις» στο πλαίσιο της ΕΕ έχουν όρο και προϋπόθεση να εξασφαλίζουν από τη μια την κερδοφορία του κεφαλαίου, μέσα από τη συμμετοχή του στο οποιοδήποτε έργο και από την άλλη αυτό να είναι προσαρμοσμένο στις ανάγκες των μεγάλων πολυεθνικών ομίλων.

-- Ριζοσπαστικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση της διαφθοράς. Κι αυτή είναι πρόταση του ΠΑΣΟΚ. Και οι δυο αποκόβουν συνειδητά το ζήτημα της διαφθοράς από τη μήτρα του, που δεν είναι άλλη από τη διαπλοκή των αστικών κομμάτων με το κεφάλαιο, αντικειμενική συνθήκη στον καπιταλισμό. Καλλιεργούν έτσι την αυταπάτη ότι στο πλαίσιο αυτού του συστήματος είναι δυνατόν να εξαλειφθεί η διαφθορά.

-- Ζεστό χρήμα στο κεφάλαιο για να κάνει βραχύχρονες και αμφιβόλου ποιότητας προσλήψεις. Οπως είπε: «Καθιέρωση ρήτρας απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, όπου η χρησιμοποίηση δημόσιων πόρων πρέπει να συνοδεύεται από την υποχρέωση δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας».

-- Συνολικό οικολογικό μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας, με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο περιβαλλοντικής ανάπτυξης! Το ΠΑΣΟΚ προτείνει «πράσινη ανάπτυξη», ένα πεδίο δόξης λαμπρό για το κεφάλαιο να κερδοσκοπήσει και να τσακίσει εκ νέου τις εργασιακές σχέσεις στο όνομα της καταστροφής του περιβάλλοντος για την οποία το ίδιο ευθύνεται.

-- Αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου μέσα από ένα «δίκαιο, απλό κι αναλογικό φορολογικό σύστημα». Πρόταση και του ΠΑΣΟΚ. Δίκαιο φορολογικό σύστημα δεν πρόκειται να υπάρξει αν δεν υπάρχει στρατηγική που να χτυπάει τα κέρδη της πλουτοκρατίας. Οποιαδήποτε διαχειριστική αλλαγή, μόνο στόχο έχει να κόψει την οικονομική αιμορραγία των λαϊκών νοικοκυριών από μια μεριά και να ανοίξει μια μεγαλύτερη πληγή σε κάποια άλλη.

Η ιδεολογική συγγένεια ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ αποτυπώνεται στις προτάσεις τους. Πέραν όμως των παραπάνω δεν πρέπει να λησμονείται η μακρά παράδοση συνεργασιών ανάμεσα στα δύο κόμματα στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οπως και οι πιέσεις από μεγάλη μερίδα στελεχών του ΣΥΝ που σήμερα πιέζουν για προγραμματική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.

Είναι φανερό απ' όλα τα παραπάνω το περιεχόμενο και ο στρατηγικός χαρακτήρας της «ενότητας» που επικαλείται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Προσθέτοντας σ' αυτά και τη διακηρυγμένη αντιΚΚΕ στόχευσή του, καθώς απ' το 2001 έως και σήμερα στόχος ήταν «η ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων εντός της αριστεράς» σε βάρος «του σεχταριστικού ΚΚΕ», αντιλαμβάνεται κανείς γιατί το ΚΚΕ είναι σήμερα απόλυτα δικαιωμένο στις θέσεις του ΚΚΕ για τη φύση και το ρόλο αυτού του μορφώματος. Εξίσου δικαιωμένο είναι το Κόμμα και για τη θέση του σχετικά με τις συμμαχίες, που σε ό,τι το αφορά είναι πολύ σοβαρή, στρατηγικής σημασίας, υπόθεση, για να γίνεται έρμαιο όποιων σκοπιμοτήτων.

Για το ΚΚΕ η συμμαχία δεν μπορεί να είναι άθροισμα κορυφών. Δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός, ούτε να στηρίζεται σε ευκαιριακά ζητήματα, αφού τότε όχι μόνο δε θα αποτελέσει κάποιο αντίβαρο, αλλά θα φέρει πίσω το λαϊκό κίνημα. Η πολεμική που ασκήθηκε εναντίον του Κόμματος με αιχμή τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τη δήθεν «ενότητα της αριστεράς» (πολεμική στην οποία πρωτοστάτησαν δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος) δεν ήταν παρά άσκηση πίεσης να παραιτηθεί απ' το πρόγραμμά του, απ' τη γραμμή εναντίωσης στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό με κατεύθυνση τη λαϊκή εξουσία.

Το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται για μια συμμαχία που θα στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στο να καρπωθεί λίγη απ' τη δύναμη του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, ώστε να διεκδικήσει με αξιώσεις να πάρει μέρος στη διαχείριση του συστήματος. Το ενδιαφέρει μια συμμαχία που θα αντιπαλεύει τα μονοπώλια και την εξουσία τους και γι' αυτό θα είναι ικανή να αντιπαρατίθεται αποτελεσματικά και να αποσπά κατακτήσεις, διατηρώντας σταθερά το στόχο της ανατροπής της. Στην κατεύθυνση αυτή εργάζεται για τη συγκέντρωση δυνάμεων που με αφετηρία τη συσπείρωση πάνω σε στόχους πάλης, για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της λαϊκής οικογένειας και με βασικό όπλο την ενιαία, ταξική πάλη, θα οργανώσουν την αντεπίθεσή τους. Θα συγκροτήσουν την πλατιά κοινωνική και πολιτική συμμαχία που θα συγκρουστεί με τον ταξικό αντίπαλο και θα φτάσει να διεκδικήσει την εξουσία.

Μια τέτοιου περιεχομένου συμμαχία θα είναι κάτι το πραγματικά νέο και ελπιδοφόρο για το παρόν και το μέλλον του λαού. Η συγκρότησή της όμως δεν εξαρτάται αποκλειστικά απ' το ΚΚΕ αλλά είναι συνάρτηση του επιπέδου ανάπτυξης της ταξικής πάλης, αλλαγών στην κοινωνική και πολιτική συνείδηση, αλλαγών στο συσχετισμό δυνάμεων προς όφελος του λαού. Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να δίνει όλες του τις δυνάμεις για να δημιουργηθούν αυτές οι προϋποθέσεις. Αυτές τις δυνάμεις μπορεί ο λαός να τις πολλαπλασιάσει, ρίχνοντας στην κάλπη της 4ης Οκτωβρίου μαζικά τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ.