Μελέτη του Ινστιτούτου Τουριστικών Ερευνών και Προβλέψεων για την ανεργία, που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα, θέτει απροκάλυπτα τις αντεργατικές επιδιώξεις του κεφαλαίου, σε μια περίοδο που κυβέρνηση και εργοδοσία έχουν εντείνει την επίθεσή τους στα εργασιακά δικαιώματα. Η μελέτη χρηματοδοτήθηκε από ξενοδόχους, εργοδότες σε έναν κλάδο που οργιάζουν η «ελαστικότητα», η ανασφάλιστη εργασία και οι γενικότερες καταστρατηγήσεις της εργατικής νομοθεσίας.

Οι απαιτήσεις και τα σχέδια της εργοδοσίας όπως κωδικοποιούνται στη μελέτη είναι τα εξής:

«Αποφυγή πάση θυσία μειώσεως του κανονικού χρόνου εργασίας. Βαθμιαία απελευθέρωση και μείωση του κόστους των απολύσεων και καθορισμός της αμοιβής εργασίας από τις δυνάμεις της αγοράς. Τα θέματα υπερωριακής απασχολήσεως, υπερεργασίας και τα της αμοιβής αυτών να αφεθούν στη διακριτική ευχέρεια της επιχειρήσεως. Μείωση της φορολογίας και δραστική μείωση των κυβερνητικών δαπανών. Η καταπολέμηση της ανεργίας πρέπει να στοχεύει στην αύξηση βιώσιμης απασχόλησης. Η διάθεση πόρων με άμεσο στόχο την ανεργία συνιστά σπατάλη πόρων. Ολες οι παρεμβάσεις που θέτουν όρους απασχολήσεως, ως προϋπόθεση οποιασδήποτε ρύθμισης ευνοούσας την ανάπτυξη (π.χ. επιχορηγήσεις) αντιστρατεύονται τελικώς προς την ανάπτυξη...». Φτάνουν μάλιστα να υποστηρίζουν ότι πρέπει να επανεξεταστεί η ύπαρξη κατώτατου μισθού, γιατί έχει αρνητικές επιπτώσεις στην απασχόληση των γυναικών και των νέων..!

Η μελέτη του ΙΤΕΠ επαναφέρει τη γνωστή αντιδραστική άποψη ότι για την ανεργία ευθύνονται οι μετανάστες, αποκρύβοντας επιμελώς ότι οι οικονομικοί μετανάστες είναι το κομμάτι εκείνο των εργαζομένων που υφίσταται τη σκληρότερη εκμετάλλευση από τους εργοδότες. Σύμφωνα με τη μελέτη, η Ελλάδα διαθέτει το υψηλότερο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων, 45,7% έναντι 17,1% στην ΕΕ, δαπανά τα λιγότερα για την αναβάθμιση του εργατικού δυναμικού, ενώ έχει και τη χαμηλότερη σχέση, εργατικού δυναμικού - πληθυσμός, κάτι που ερμηνεύεται ως ύπαρξη «αφανών αποθεμάτων ανεργίας».

Σε τέσσερα «μέτωπα» βλέπουν τις παρεμβάσεις που πρέπει να γίνουν: τη μεταναστευτική πολιτική (βλέπε και σχετικό νομοσχέδιο), εργασιακή πολιτική (αντεργατικά μέτρα), εκπαιδευτική πολιτική (αντιμεταρρύθμιση) και δημοσιονομική πολιτική. Εν κατακλείδι υποστηρίζουν ότι: «Το εργατικό δυναμικό και το εκπαιδευτικό σύστημα οφείλουν να συμβιβαστούν με το αναπόφευκτο και να υποταχτούν στις αδυσώπητες απαιτήσεις της αγοράς»!