Οι ηγέτες των κρατών της Ομάδας των 20 (G-20), της ομάδας των ισχυροτέρων ανεπτυγμένων καπιταλιστικών και αναπτυσσόμενων κρατών του πλανήτη, όπου συμμετέχουν οι: Αργεντινή, Αυστραλία, Βραζιλία, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ, Ινδία, Ινδονησία, Ιταλία, Ιαπωνία, Καναδάς, Κίνα, Μεξικό, Ν. Αφρική, Ν. Κορέα, Ρωσία, Σ. Αραβία, Τουρκία και Ευρωπαϊκή Ενωση (ως σύνολο) πραγματοποιούν συνάντηση κορυφής στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ στις 24 και 25 Σεπτέμβρη, με κύριο θέμα στην ατζέντα των συνομιλιών την «παγκόσμια οικονομική κρίση». Εντούτοις το κλίμα που επικρατεί είναι σχετικά διαφορετικό, σε σχέση με την προηγούμενη Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο, καθώς μεγάλες οικονομίες όπως η Γαλλία και η Γερμανία και η Ιαπωνία αρχίζουν να καταγράφουν κάποια «θετικά πρόσημα», φυσικά για τους κεφαλαιοκράτες και όχι για τους εργαζόμενους. Οι αντιθέσεις, ωστόσο, που «σπάραξαν» τις προηγούμενες Συνόδους αναμένεται να είναι παρούσες και στο Πίτσμπουργκ.

Ουσιαστικά η Σύνοδος του Πίτσμπουργκ υπό την αιγίδα του Αμερικανού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα αποτελεί συνέχεια της Συνόδου της Ουάσιγκτον στα τέλη του 2008, όπου οι ηγέτες της G-20 δεσμεύτηκαν σ' ένα «σχέδιο δράσης», το οποίο επανεξετάστηκε και τροποποιήθηκε στη σύνοδο του Λονδίνου τον Απρίλη του 2009.

Οι υπουργοί Οικονομικών των χωρών του G-20 εντέλλονταν, βάσει όσων συμφωνήθηκαν στη Σύνοδο της Ουάσιγκτον, να προωθήσουν νέα σχέδια στα ακόλουθα πέντε πεδία: «Την ενίσχυση της διαφάνειας και της αξιοπιστίας, τη βελτίωση των μεταρρυθμίσεων, την προώθηση πρακτικών αξιοπιστίας και τιμιότητας στις διεθνείς αγορές, την ενίσχυση της διεθνούς συνεργασίας, και την αναδιαμόρφωση των παγκόσμιων οικονομικών θεσμών».

Επισήμως, η σύνοδος του Λονδίνου είχε ως αντικείμενο τη χάραξη πολιτικών για τα πεδία αυτά, ενώ οι ηγέτες των χωρών της Ομάδας συμφώνησαν σε έξι δεσμεύσεις: «να αποκαταστήσουν την οικονομική πίστη, την ανάπτυξη, και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, να "επιδιορθώσουν" το χρηματοπιστωτικό σύστημα και να αποκαταστήσουν το δανεισμό, να ενισχύσουν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, ώστε να επαναδημιουργήσουν κλίμα εμπιστοσύνης, να χρηματοδοτήσουν και ν' αναδιαμορφώσουν τους διεθνείς οικονομικούς θεσμούς, για να ξεπεραστεί η κρίση και να αποφευχθούν μελλοντικές, να προωθήσουν το παγκόσμιο εμπόριο και τις επενδύσεις και να απορρίψουν τον προστατευτισμό, και να δημιουργήσουν μια συνεκτική, οικολογική, και αειφόρο ανάπτυξη».

«Κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί εργάζονται για την επίτευξη των στόχων που τέθηκαν στις Συνόδους της Ουάσινγκτον και του Λονδίνου, η σύνοδος στο Πίτσμπουργκ θα δώσει στους ηγέτες της G-20 την "ευκαιρία" να αξιολογήσουν την πρόοδο που έχει επιτευχθεί και να αναλάβουν περαιτέρω σχετικά με την ανάληψη δράσης με στόχο να επιτευχθεί η έξοδος από την παγκόσμια οικονομική κρίση», αναφέρεται στην ανακοίνωση της αμερικανικής πλευράς ενόψει της πραγματοποίησης της Συνόδου.

Οι επίσημες διακηρύξεις και ανακοινώσεις που βρίθουν ορολογιών, όσον αφορά την παγκόσμια οικονομία επ' ουδενί αποκαλύπτουν όμως τι πραγματικά διακυβεύεται πίσω από τις κλειστές αίθουσες των συνεδριάσεων.

Τα μέτωπα είναι πολλά, αλλά το κυριότερο είναι αυτό μεταξύ των ΗΠΑ - Ιαπωνίας - Βρετανίας από τη μία και από την άλλη της Γαλλίας - Γερμανίας που ουκ ολίγες φορές έχουν προσπαθήσει εκβιαστικά να εντάξουν και τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης στο μέτωπο. Από την άλλη, είναι οι μεγάλες αναδυόμενες οικονομικές δυνάμεις δηλαδή η Κίνα, η Ρωσία, η Βραζιλία και η Ινδία ή γνωστές και με το ακρωνύμιο BRIC, οι οποίες παίζουν με όλους, εναντιώνονται με όλους ακόμη και μεταξύ τους.

Οσον αφορά το μέτωπο μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού στο επίκεντρο είναι η θέσπιση κανόνων για τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος με την ευρωπαϊκή πρόταση, δηλαδή του γαλλογερμανικού άξονα, για επιβολή εκ μέρους της «G20» «υποχρεωτικών κανόνων» για τα κύρια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ζητούν, επίσης, την καθιέρωση από τη «G20» «αντιμέτρων» για την επιβολή κυρώσεων από το Μάρτιο του 2010 στους οικονομικούς παραδείσους που αρνούνται να συνεργαστούν και να συμμορφωθούν με τους διεθνείς κανονισμούς.

Από την άλλη πλευρά, είναι το ζήτημα της θέσπισης ενός «υπερεθνικού διεθνούς αποθεματικού νομίσματος», το οποίο θα αντικαταστήσει το δολάριο ως νόμισμα συναλλαγματικών αποθεμάτων - πρόταση της Κίνας. Για την οποία επιμένει.

Η Κίνα ιδιαιτέρως, ως πιστωτής των ΗΠΑ, ανησυχεί για το ενδεχόμενο μιας μακράς και ανεξέλεγκτης πτώσης του δολαρίου, κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του εξωτερικού χρέους των Αμερικανών. Φοβάται με λίγα λόγια την πιθανότητα να πληρωθεί σε ένα νόμισμα - «μαϊμού». Η Κίνα τρέμει μπροστά στην ιδέα μιας νομισματικής αναταραχής. Ωστόσο, μέσω του νομίσματος διασφαλίζεται η ισχύς και η κυριαρχία μιας δύναμης. Χρειάστηκαν τριάντα χρόνια στον 20ό αιώνα για να αντικατασταθεί η βρετανική λίρα από το δολάριο ως βασικό νόμισμα των συναλλαγματικών αποθεμάτων. Μέχρι στιγμής η κινεζική πρόταση φέρεται να έχει την υποστήριξη της Ρωσίας και των άλλων «αδυνάτων» της G20 (Ινδία, Βραζιλία, Νότια Κορέα και Νότια Αφρική). Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αντιδρούν, γιατί δεν θέλουν προς το παρόν να αμφισβητηθεί η μονοκρατορία του δολαρίου.

Τελικά, εκείνο που αποτυπώνεται κάθε φορά σε τέτοιου είδους συνόδους είναι ο εκάστοτε συσχετισμός δυνάμεων, ο σκληρός ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός.

Αυτό ανάδειξε, εξάλλου, και η έκτακτη Σύνοδος της ΕΕ την περασμένη Πέμπτη για τον καθορισμό της στάσης της στη Σύνοδο του G-20. Οι κεντροδεξιές και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, παρά τις επιμέρους διαχειριστικές διαφορές δεσμεύτηκαν στη συνέχιση της στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων με κοινή στρατηγική για να ρίξουν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Σε ό,τι αφορά δε τα μέτρα για το λεγόμενο «παγκόσμιο μακροοικονομικό συντονισμό», που θα συζητηθούν και στη Σύνοδο του G-20, οι ηγέτες της ΕΕ διατύπωσαν ευχολόγια για βελτίωση του κεντρικού ρόλου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας δηλαδή των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών που καταληστεύουν και εκμεταλλεύονται δεκάδες λαούς και χώρες. Αυτοί οι μηχανισμοί συμβάλλουν, ώστε το πολυεθνικό κεφάλαιο να επελαύνει στις φτωχές χώρες με την απελευθέρωση των αγορών τους, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις εξαγορές, με την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων.

Οπως σημείωνε, σε ανακοίνωσή του, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τη Σύνοδο αυτή: «Οι φλυαρίες για μείωση των αμοιβών των τραπεζικών στελεχών μοναδικό στόχο έχουν να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους για τα πραγματικά αίτια της καπιταλιστικής κρίσης και την ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου εναντίον τους. Οι συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις της ΕΕ μεταφέρουν όλα τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους, στους αυτοαπασχολούμενους και στους φτωχούς αγρότες και ενισχύουν το κεφάλαιο με καινούργιο πακτωλό χρημάτων. Απέναντι στη δραματική αύξηση της στρατιάς των ανέργων, την κατάργηση των εργασιακών, κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, την κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων κυνικά διακηρύσσουν μέτρα που επιβάλλουν την "προσαρμογή των εργαζομένων στις ανάγκες της αγοράς", για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου».