Πίσω από τη βιτρίνα της «Φρανς Τέλεκομ», βρίσκεται ένας πραγματικός εργασιακός Μεσαίωνας

Η «France Telecom» ιδιωτικοποιήθηκε το 1997, με το γαλλικό κράτος να παραμένει κύριος μέτοχος με το 27% των μετοχών. Τα 2/3 των περίπου 100.000 υπαλλήλων που απασχολεί σε ολόκληρη τη Γαλλία διατηρεί τη μονιμότητά του. Οι συνθήκες εργασίας, όμως, κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων μέχρι σήμερα, επιδεινώνονται σταθερά με αποκορύφωμα την τελευταία διετία, οπότε η εταιρεία αποφασίζει να «διατηρήσει με νύχια και με δόντια τη θέση της σε ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό περιβάλλον», δηλαδή με άλλα λόγια να διατηρήσει τα κέρδη της.

Η απόφαση αυτή μεταφράζεται σε εφαρμογή μεσαιωνικών όρων εργασίας για τους εργαζόμενους. Υποχρεώνονται σε ατελείωτες ώρες εργασίας ημερησίως, αλλά και το Σαββατοκύριακο. Υπάλληλοι της εταιρείας καταγγέλλουν ότι συχνά δεν είχαν καν χρόνο να πάνε στην τουαλέτα κατά τη διάρκεια ενός ολόκληρου οκτάωρου, ενώ εξίσου συχνό ήταν το φαινόμενο της κατάργησης των προβλεπόμενων διαλειμμάτων. Οσο για τις άδειες; Τις περισσότερες φορές, τα σχετικά αιτήματα δεν εξετάζονταν καν από τη διοίκηση.

Παράλληλα, η διαρκής κινητικότητα γίνεται το σλόγκαν της εταιρείας. Υπάλληλοι, τεχνικοί, προγραμματιστές, ακόμη και διευθυντές τμημάτων, μετακινούνται σχεδόν ανά μήνα, στο πλαίσιο ενός προγράμματος διαρκούς αναδιάρθρωσης, με το οποίο η διεύθυνση στοχεύει να διατηρήσει την κερδοφορία της. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, παραδείγματος χάριν, τεχνικοί οι οποίοι ασχολούνται με τηλεφωνικά δίκτυα επί 20ετία να βρίσκονται, ξαφνικά, υπεύθυνοι για τηλεφωνικά κέντρα, τη λειτουργία των οποίων αγνοούν κ.ο.κ.

Ολα αυτά, φυσικά, χωρίς να υπάρχουν αυξήσεις μισθών λόγω της ...οικονομικής κρίσης, και ενώ πάνω από τα κεφάλια των εργαζομένων κρέμεται διαρκώς η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης, απειλή που έγινε πραγματικότητα για εκατοντάδες από αυτούς την τελευταία διετία. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι ο συνδυασμός των παραπάνω παραγόντων είναι καταστροφικός για τους εργαζομένους. Δεν είναι, όμως, για τα κέρδη της εταιρείας. Ο διευθύνων σύμβουλός της Didier Lombard είχε χαρακτηριστεί ένας από τους καλύτερους «διευθυντές του 2008», για τα «καλά αποτελέσματα που απέφεραν οι επιλογές του στο τιμόνι της εταιρείας»!

Τα εύσημα τού τα απέδωσαν όσοι σήμερα τον «εγκαλούν» για έλλειψη ευαισθησίας και του ζητούν να λάβει μέτρα. Η υποκρισία των Γάλλων κυβερνώντων περίσσεψε, όταν, κατά τη διάρκεια έκτακτης συνάντησης του Lombard με τον υπουργό Εργασίας Xavier Darcos, αποφασίστηκε να διεξαχθεί «διάλογος με τα συνδικάτα, προκειμένου να εξευρεθούν τρόποι μείωσης του εργασιακού άγχους», να προσληφθούν εκτάκτως 100 ειδικοί «διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού», να στηθεί μια τηλεφωνική γραμμή 24ωρης ψυχολογικής υποστήριξης. Οι Lombard και Darcos, με περίλυπο ύφος, «αναγνώρισαν το ηθικό χρέος ψυχολογικής στήριξης που έχουν απέναντι στους εργαζόμενους».

Βέβαια, δεν είπαν τίποτε για τις εξοντωτικές συνθήκες εργασίας. Δεν είπαν τίποτε για τα απάνθρωπα ωράρια, για την αβάσταχτη πίεση, για τις διαρκείς μετακινήσεις των εργαζομένων που απλώς «πάγωσαν» για ένα μήνα. Δεν είπαν τίποτε, όπως και δε θα έλεγαν άλλωστε, για την πραγματική αιτία που όπλισε το χέρι των αυτόχειρων: Τον ίδιο τον καπιταλισμό, την ασίγαστη δίψα του κεφαλαίου για περισσότερο κέρδος μέσα από την ολοένα και μεγαλύτερη απομύζηση των εργαζομένων, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης και έντασης του καπιταλιστικού ανταγωνισμού.