Η κοινωνία, η οικονομία, η πολιτική, σαν εφαρμοσμένα συστήματα, όσο και αργά αν πορεύονται, όσες παλινδρομήσεις και αν κάνουν, άσχετα σε ποια ευθεία βρίσκονται με τις θετικές επιστήμες, υποθέτω ότι επηρεάζονται.

Οταν βρίσκομαι στο Διαβολίτσι, χωριό της μαμάς μου, που το άφησε στα δεκαοχτώ της χρόνια, πηγαίνω με την αδελφή μου, κατά το μεσημεράκι για ούζο ή καφέ ή αναψυκτικό, στο καφενείο.

Καθόμαστε κάτω από τα παλαιά και ψηλά πλατάνια, στον παλιό πέτρινο σταθμό του τρένου, κλειστός και έρημος αρκετά χρόνια τώρα, και συνδιαλεγόμαστε με άλλους στις διπλανές καρέκλες.

Στην πραγματικότητα, δεν ήταν πολιτικά, αλλά κομματικά.

Οι λέξεις που, κυρίως, ακούγονταν ήταν: διορισμός, υπάλληλος, υποσχέσεις.

Οι περισσότεροι, αν όχι οι ίδιοι, έχουν παιδιά... αδιόριστα. Μια λέξη που θεωρώ, το λιγότερο, αναχρονιστική.

Προσπαθώ να την εξηγήσω, αλλά τόσο δεμένη που είναι με την κομματικότητα, δεν μπορώ.

Οπως δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τη λέξη υπάλληλος, κάτω από τους άλλους.

Είναι μια παλιά ασθένεια ανασφάλειας, μη μονιμότητας, μη εξασφάλισης του μεροκάματου, της σύνταξης.

Δεν ξέρω πόσο παλιές είναι σε σχέση με το κόμμα στην εξουσία, αλλά προσωπικά τις τοποθετώ στα μέσα (;) της δεκαετίας του 1930 με τη δημιουργία της «Πάουερ», που εκμεταλλευόταν τον ηλεκτρισμό, οπουδήποτε είχε δίκτυο, και τα τραμ, σε όποιες σιδηρογραμμές κυλούσαν.

Διευθυντής ήταν ένας πρώτος εξάδελφος της μαμάς μου, ο Αλέξης Παπαχελάς, που «διόριζε» όχι μόνο συγγενείς και συμπατριώτες Διαβολιτσαίους, αλλά και από τα διπλανά χωριά, που επιζητούσαν μια καλύτερη ζωή και ασφαλέστερη από αυτήν που τους έδινε ο μικρός τους κλήρος, τα σύκα και η μαύρη σταφίδα, που συχνά χάνονταν από τις καλοκαιρινές βροχές, ή τους έπνιγαν τα αγροτικά τους δάνεια.

Οι βουλευτές της Δεξιάς, πολλά από εκείνα τα παλαιά ονόματα φέρονται ακόμα και σήμερα από τα τέκνα τους με την ίδια ιδιότητα, διόριζαν ως αγροφύλακες ή χωροφύλακες όσους δεν μπορούσε να απορροφήσει η «Πάουερ».

Η ανταμοιβή τους ήταν πάντα η ψήφος.

Σε κάποιες προχουντικές εκλογές, ο παππούς μου - από τη μαμά μου - μού είχε πει ότι η οικογένειά του, όσοι δηλαδή έφεραν το ίδιο επίθετο, μετρούσαν 72 ψήφους.

Προφανώς, κάποιες πλευρές των παραδόσεων ρίχνουν βαθιές ρίζες και αργούν να μαραθούν, να σαπίσουν, να ξεριζωθούν.

Αυτό τόλμησα να πω στη γειτόνισσά μας με αδιόριστα παιδιά και έχασα τη συμπάθειά της.

Οι συζητήσεις είναι ίδιες;