Κι εκείνοι - πιο απόμακροι αυτή τη φορά - με ύφος ειδικού επιστήμονα, περιγράφουν τη δική σου ζωή, με τα δικά τους λόγια. Κουνάνε το ένα δάχτυλο καταγγέλλοντας, ό,τι μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους, και με τα άλλα τέσσερα μετρούν τα κουκιά του προσωπικού τους προεκλογικού «αγώνα», «πάντα» για το καλό της «παράταξης», του «τόπου», του «λαού».

Και να, πάλι μπροστά σου, οι ικανοί και οι ανίκανοι, να βγάζουν δεκάρικους, πουλώντας ελπίδες. Και να, εκεί που προσπαθούν να πείσουν για τις καινούριες θέσεις εργασίας, βάζει λουκέτο μια εταιρεία κι εκατοντάδες εργαζόμενοι βρίσκονται - ξαφνικά; - στο δρόμο. Την ίδια ώρα απ' τα τηλεοπτικά παράθυρα «ανακαλύπτεται» ο «εργασιακός μεσαίωνας», αυτός που ζεις εσύ καθημερινά. Ποιοι τον «ανακάλυψαν»; Οι «δημιουργοί» του. Οι ίδιοι, αυτοί που μοίρασαν όνειρα και σε υποχρέωσαν να χρεωθείς για να τα νοικιάσεις με σκόρπιες ώρες καθημερινής σκλαβιάς, ώρες απλήρωτες ή κακοπληρωμένες, ώρες ανύπαρκτες στα χαρτιά, ώρες σκληρές για το μυαλό και το σώμα.

Μπρος - πίσω το μυαλό, καλά είναι όλα αυτά, αλλά η ζωή είναι «αλλιώς». Ναι, κανείς δεν ξέρει πώς τα βγάζεις, με πόσο κόπο κι αγώνα. Είναι δύσκολο να σηκώσεις κεφάλι. Σωστά. Ολα, όμως, είναι δύσκολα. Η ζωή σου, τώρα, εύκολη είναι;...