Οταν το 2007 το ΠΑΣΟΚ είχε μπει στην προεκλογική εσωκομματική του διαδικασία, η διαμάχη μεταξύ Παπανδρέου - Βενιζέλου είχε διανθιστεί με απείρου κάλλους προσφωνήσεις του τύπου «είσαι Φύρερ» - «όχι, εσύ είσαι Ντούτσε», από εξομολογητικές παραδοχές όψιμης αυτοκριτικής για τους «συντρόφους που πλουτίσανε» και από καταγγελίες για «υποκινούμενους από κέντρα της μιντιοκρατίας».

Τώρα, το «έργο» επαναλαμβάνεται με αφορμή την κούρσα διαδοχής στη ΝΔ. Οπως τότε, έτσι και από το βράδυ της 4ης Οκτώβρη, το θέαμα που προσφέρουν οι ηττημένοι των εκλογών στα κανάλια και στα ραδιόφωνα είναι μια κατατοπιστικότατη «ακτινογραφία» για το πώς εννοούν την πολιτική οι δικομματικοί εταίροι: Μια διαδικασία που στην καλύτερη περίπτωση συνιστά άβουλη στοίχιση πίσω από την «προσωπογραφία» του αρχηγού ή των επίδοξων αρχηγών, ενώ στη χειρότερη εκδοχή της είναι μια δραστηριότητα γύρω από την οποία συνωθούνται η αποϊδεολογικοποιημένη ευτέλεια και η άνευ αρχών πριμοδότηση του «εγώ».

Ομως, η πολιτική είναι πολύ σοβαρό και ευγενές πεδίο, όταν δεν κρύβει το ρόλο της. Οταν, δηλαδή, είναι (και είναι πάντα), αλλά και φαίνεται (όμως σπάνια θέλουν να φαίνεται) ως η έκφραση, η εκδήλωση, στο ανώτατο επίπεδο της σύγκρουσης των κοινωνικών συμφερόντων.

Σε αυτήν την περίπτωση, όταν δηλαδή το «φαίνεσθαι» συμβαδίζει με το «είναι», ο λόγος ανήκει στα προγράμματα, στην ιδεολογία, στις αξίες, στα κοινωνικά προτάγματα. Αλλά τότε οι άνθρωποι θα εκαλούντο να πάρουν θέση σύμφωνα με ό,τι αντικειμενικά τούς αφορά και τους εκφράζει, δηλαδή, να τοποθετηθούν σύμφωνα με την τάξη τους, με τη θέση τους στην παραγωγή, με τις ανάγκες τους. Και φυσικά, σε μια τέτοια περίπτωση, δε θα ήταν δυνατόν να αιχμαλωτίζονται με ευκολία από τα παραισθησιογόνα του θεάματος, της κούφιας ρητορείας και της εικόνας.

*

Το δικαίωμα οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου να «κάνουν πολιτική», με βάση την αλήθεια (της τάξης τους), το κρατούν για τον εαυτό τους. Το δικαίωμα αυτό, στην περίπτωση του λαού, το θεωρούν «πολυτέλεια». Ο λαός είναι «ικανός» να καταναλώνει μόνο το θέαμα που του προσφέρουν.

Η τακτική αυτή θεωρείται διπλά επωφελής για τους πρωταγωνιστές του πολιτικού κατεστημένου: Από τη μια εκπαιδεύουν το «φιλοθεάμον» κοινό να προσλαμβάνει σαν πολιτική την πασαρέλα των χαμόγελων και τα «ριγκ» των «κοκορομαχιών». Από την άλλη, προσδίδουν στην πολιτική ένα πρόσημο παρακμιακής ενασχόλησης, γεγονός που οδηγεί τον άπειρο στην ταξική πάλη (ναι, δεν καταργήθηκε ακόμα!) και τον κουρασμένο «πολίτη», στην αποχή, στην αποστροφή, στην παραίτηση.

Επομένως, τα όσα αναδύονται τούτες τις μέρες από τα εσωκομματικά της ΝΔ, δεν είναι σύμπτωμα κάποιας επίκτητης και ιάσιμης ασθένειας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι ενδογενές στοιχείο και ανίατη παθογένεια που αφορά συνολικά το πολιτικό σκηνικό της ολιγαρχίας, που, όμως, ταυτόχρονα, λειτουργεί και ως ασπίδα αναπαραγωγής του.

Εντούτοις, όλη αυτή η «πανοπλία» της παρακμής δεν παύει να αφήνει ακάλυπτη την «αχίλλειο πτέρνα» του συστήματος. Πρόκειται ακριβώς για το σημείο από το οποίο ό,τι και να κάνουν, θα βγαίνουν οι δυσάρεστες «οσμές» των ημερών. «Ρύποι» που ναι μεν σε πολλούς επιδρούν σαν «αναισθητικό» παθητικοποίησης, αλλά που πάντα υπάρχει ο κίνδυνος, όσο κατακλύζουν την ατμόσφαιρα, δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας, τόσο περισσότερους να αρχίσουν να αφυπνίζουν.