Του Βασίλη Χριστοδούλου από τη Βραδινή

Οι κακές οι γλώσσες, βέβαια, διαβάζοντας προσεκτικά την κυβερνητική απόφαση εντοπίζουν ότι όχι μόνο δεν πρόκειται να καταργηθούν οι συμβασιούχοι, αλλά και ότι θα πολλαπλασιαστούν. Απλά τώρα θα γίνει μια αλλαγή βάρδιας. Θα απολυθούν 10.000 εργαζόμενοι του προγράμματος stage για να προσληφθούν άγνωστο πόσοι, πάλι συμβασιούχοι, μέσα από τα προγράμματα του ΕΣΠΑ.

Οτι την υπεράσπιση αυτών που απολύονται την έχουν αναλάβει διάφοροι από αυτούς που διαχρονικά κερδίζουν από αυτές τις εναλλαγές προγραμμάτων απασχολησιμότητας, είναι ένα δευτερεύον ζήτημα. Και παραπέμπει σε καταστάσεις «αυτοκτονικού ιδεασμού» το επιχείρημα «και σεις μονιμοποιήσατε συμβασιούχους» που απευθύνεται στο ΠΑΣΟΚ. Οπως αργά διαπιστώνουν κάποιοι ότι οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ παίζουν το κυβερνητικό παιχνίδι. Τους αδικεί, γιατί αυτοί παίζουν πιο χοντρό παιχνίδι. Είναι αυτοί που κρατάνε καθηλωμένους εκατομμύρια εργαζόμενους παριστάνοντας τον εκπρόσωπό τους. Είναι αυτοί που καταδικάζουν εκατομμύρια ανθρώπους να δουλεύουν για ψίχουλα. Είναι αυτοί που έχουν ξεφτιλίσει στις εργατικές συνειδήσεις τον όρο «συνδικαλισμός».

Λάθος είναι και η εκτίμηση ότι η απόλυση οδηγεί στη βία. Γιατί η βία υπάρχει από την εργοδοσία στους τόπους δουλειάς και ήδη τσακίζει την εργατική οικογένεια. Βία είναι τα μεροκάματα της ξεφτίλας και η ανασφάλιστη δουλειά. Βία είναι να μειώνει η οικογένεια τη διατροφή της πολύ πριν έρθει η απόλυση. Βία είναι να μη μαθαίνουν γράμματα τα παιδιά. Βία είναι τα διόδια. Βία είναι οι φόροι και ξανά φόροι. Βία είναι η ίδια η σχέση εργασίας στον καπιταλισμό. Την ώρα που αυτοί που έχουνε δικαίωμα στην εργασία θα αρχίσουν να παλεύουν ενωμένοι ενάντια στον ταξικό τους αντίπαλο, τότε, ναι, θα έχει αρχίσει να ανοίγει ο δρόμος για την εξάλειψη της βίας.

Οταν οι καπιταλιστές σπρώχνουν στην ανεργία ειδικά τους νέους δεν το κάνουν ανορθολογικά. Συνειδητά δημιουργούν περιθώριο που είναι καλύτερα ελεγχόμενο. Κι έχουν φροντίσει να υπάρχουν ήδη και οι κατάλληλοι χώροι υποδοχής αυτού του περιθώριου, ώστε με τυφλά ξεσπάσματα να αφήνεται στο απυρόβλητο η ίδια η εξουσία των καπιταλιστών. Υποταγή, δηλαδή, κατασκευάζουν. Στο τέλος κι αυτός που βολεύτηκε μ' ένα ρουσφέτι κι αυτός που περιμένει το επόμενο ρουσφέτι στον ίδιο αφέντη προσκυνάνε.