Χτες ήταν μια ωραία μέρα. Χιλιάδες κορίτσαροι και παλικαράκια όμορφα, με πρόσωπα λαμπερά και με το ουράνιο τόξο για βλέμμα, πλημμύρισαν το Πολυτεχνείο. Γέμισε ο τόπος λιακάδα, η Αθήνα έγινε ξαφνικά μια πόλη όμορφη, σαν τα παιδιά της.

Παιδιά αλώβητα από την ασχήμια όσων προσπαθούν να τα «ερμηνεύσουν», να τα «κοντύνουν», να τους «μαγαρίσουν» τα όνειρα, να τα «κατσιάσουν» φέρνοντάς τα στα δικά τους μέτρα του «ρεαλισμού» και της «συμμόρφωσης».

Μια σπορά καρπερή, αστραφτερή, με περπατησιά σίγουρη.

Ανέγγιχτα από τα μνημόσυνα της απόρριψης της γενιάς τους.

Αλώβητα από τη μικρόνοια όσων νομίζουν ότι μπορούν να τους πλασάρουν το δρόμο της υπακοής, της ενσωμάτωσης, της «ενηλικίωσης».

Με την αποφασιστικότητα της ωριμότητας που έχουν κατακτήσει ζώντας σε ένα παρόν που δεν το θέλουν.

Με την άρνηση για όλα όσα τους επιβάλλουν να ξεδιπλώνεται σαν άνεμος θέλησης και συνείδησης για το αύριο που τους αξίζει να χτίσουν.

Με την ελπίδα και την αύρα της νιότης τους να μυρίζει την απελευθέρωση, που εγγυάται ότι δε θα παζαρέψουν και δε θα χαρίσουν το μέλλον τους.

Με τη δύναμη του δίκιου τους να δείχνει το δρόμο για έναν κόσμο που οι νόμοι του θα είναι κατασκευασμένοι από την ηθική της ανάγκης, από τη λευτεριά του «εμείς», από τα αρώματα του «μαζί».

Ενα μελίσσι έτοιμο να ανατρέψει τον εξαναγκασμό του «εγώ», να σπάσει τον καταναγκασμό της ιδιωτίας και της ιδιώτευσης.

*

Αυτή είναι η «είδηση» της χτεσινής μέρας. Ούτε οι «κουκούλες» ούτε το έργο «κλέφτες και αστυνόμοι».

Ναι, όσοι πήγαν χτες στο Πολυτεχνείο, όσοι περπάτησαν μαζί με αυτά τα παιδιά, όσοι συναντήθηκαν μαζί τους στην πορεία και έσμιξαν τις φωνές τους έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία, ξέρουν ότι ο αγώνας συνεχίζεται και είναι σε καλά χέρια,

ότι όπως τα «Μπίνγκο» του Μαστοράκη δεν ήταν ικανά να σταματήσουν την εξέγερση του '73,

έτσι και τα παιδιά μας είναι φτιαγμένα από τη στόφα που δε θα χωρέσει ποτέ στα καλούπια των «Εξ φάκτορ» και των «νεξτ τοπ μόντελς»,

ότι τα δικά τους «Πολυτεχνεία» αυτή τη φορά θα νικήσουν και θα δικαιωθούν.