Συμβαίνουν πράγματα: Οπως η σύσκεψη του ΠΑΜΕ για τα συλλαλητήρια που οργανώνονται για τις 24 του μήνα. Αλλά μόνο στον «Ριζοσπάστη» και στον «902» μπορείς να μάθεις τι και γιατί γίνεται. Μεγάλη πορεία και η χτεσινή για το Πολυτεχνείο, αλλά μόνο από τον «902» μπορούσες να μάθεις τι έγινε.

Ισχύει και για το Αιγαίο. Οχι τη θάλασσα που «ανήκει στα ψάρια της», αλλά αυτήν την τεράστια βάση εκτόξευσης διηπειρωτικών πυραύλων. Δεν είδες το σχετικό ρεπορτάζ στον «902», δε θα διαβάσεις την ανάλυση στον «Ριζοσπάστη», δε θα μάθεις ποτέ πως η «αγάπη με τους γείτονες» δεν αφορά στο συναίσθημα, αλλά στο πώς οι ιμπεριαλιστές παίρνουν θέση για την κορυφαία στιγμή επίλυσης των διαφορών τους, την καθαρά ιμπεριαλιστική.

Γιατί είναι άλλο πράγμα ο κοινός δρόμος των λαών χωρίς τα αφεντικά τους κι άλλο πράγμα το κοινό οικόπεδο για να διευκολύνονται τα αφεντικά.

«Τίποτα δεν είναι όπως χτες», σημαίνει πως ενώ και χτες και σήμερα καπιταλισμό έχουμε, το σήμερα ξεχωρίζει με την αυξανόμενη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού. Κι αυτή εκφράζεται τόσο στη «συνδιαχείριση» του Αιγαίου, όσο και στο θόλωμα της «καλή χαρά», που ενώ ιδεολογικά δουλεύει για τον καπιταλισμό 364 μέρες, δηλώνει την 365η ότι είναι κι αυτή εδώ συγκινημένη.

Βέβαια, ανάμεσα στην «καλή χαρά» και τον ύπουλο συμβολισμό, αυτουνού που πάει να στήσει συνειρμό Δεκέμβρη με «Δεκέμβρη», προτιμάς το πρώτο. Γιατί η «καλή χαρά» είναι σχετικά ακίνδυνη για το κίνημα. Ενώ ο συμβολισμός επιδιώκει να καναλιζάρει το κίνημα σε μια καρικατούρα εξέγερσης που θα καπηλεύεται τον πραγματικό Δεκέμβρη, για να επιτρέψει στην αστική τάξη να χτυπήσει τις εξεγέρσεις του μέλλοντος.

Πιάσαμε τα δύσκολα; Σωστά. Κανονικά, τέτοιον καιρό με τα ρακοκάζανα έπρεπε να ασχολούμαστε. Χιλιάδων χρόνων τέχνη και απόλαυση. Ας είναι καλά οι άνθρωποι που μένουν ακόμα στα χωριά. Ελα όμως που ο καιρός απαιτεί εγρήγορση. Δηλαδή, να τα 'χεις τετρακόσια για ό,τι σου στήνουν.

Το μεγάλο κόλπο των ημερών εξελίσσεται στο Ασφαλιστικό. Ενας παλιός στόχος της αστικής τάξης, η αλλαγή στον τρόπο υπολογισμού του ποσού της σύνταξης έχει μπει στην τελική ευθεία για την εφαρμογή του. Ποιος άλλος, εκτός από το ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε να προωθήσει έναν τέτοιο στόχο, κάνοντας τον κόσμο να πιστεύει ότι πρόκειται και για λύση σωτηρίας; Ο τρόπος είναι απλός: Ρίχνουν στο χωράφι ένα λαγό, φουντώνει το κυνήγι - συζήτηση π.χ. για τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης που ήδη τα έχουν φτάσει στα 65 και 67. Κι έτσι όταν αύριο «αποσύρουν» το λαγό, να μην έχει πάρει κανείς χαμπάρι ότι μετά από λίγα χρόνια; ή άμεσα; όταν βγουν στη σύνταξη θα παίρνουν ίσα ίσα ένα «επίδομα αλληλεγγύης». Γιατί, με το νέο υπολογισμό της σύνταξης είτε με βάση το συνολικό χρόνο εργασίας, είτε μ' αυτό που έχει πει ο ΓΑΠ για βασική σύνταξη για όλους, θα καταλήξει να 'ναι η σύνταξη ίσως πιο κάτω κι από το «επίδομα αλληλεγγύης». Αυτή είναι η μία επίπτωση. Μια δεύτερη εξίσου σημαντική, είναι το πέρασμα από το αναδιανεμητικό στο κεφαλαιοποιητικό. Και οι δυο ρυθμίσεις σημαίνουν κέρδος για το κεφάλαιο, χάσιμο για τους εργάτες. Δεν ανήκει σ' αυτήν εδώ τη στήλη η σχετική ανάλυση. Παραθέτουμε μόνο το «διά ταύτα»: Ο,τι σχεδιάζουν επαναφέρει απ' το παράθυρο το περίφημο πόρισμα Σπράου με τους τρεις πυλώνες. Οπου θα πληρώνεις τα μαλλιά της κεφαλής σου, αν έχεις, για να πάρεις μια σύνταξη. Θα σου αντιστοιχεί μια «εθνική σύνταξη» συν ένα επίδομα φτωχοκομείου και για να έχεις ελπίδα να πάρεις συμπλήρωμα θα πρέπει να πληρώνεις αδρά και μια ιδιωτική ασφάλιση.

Πολλά χρόνια πριν, το 1997, το «European Round Table», δηλαδή, η ένωση των 45 πολυεθνικών της Ευρώπης, παρουσίαζε τους στόχους για το ασφαλιστικό, μιλώντας για την «ωρολογιακή βόμβα των συντάξεων». Οπως εξηγούσε στη σχετική έκθεση «η διατήρηση των σημερινών συνταξιοδοτικών συστημάτων απειλεί να γίνει μια αυξανόμενη επιβάρυνση για την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας». Σε απλή μετάφραση, τα μονοπώλια εκτιμούσαν από τότε ότι πρέπει να φύγει από πάνω τους και η υποχρέωση να πληρώνουν το τμήμα που τους αναλογεί για τις συντάξεις. Αυτό που προωθείται σήμερα είναι ένα ακόμη βήμα σε κείνη την κατεύθυνση. Ολο μαζί σημαίνει: Να πληρώνεται ακόμα φτηνότερη η εργατική δύναμη, να κερδίζει περισσότερα το κεφάλαιο.

Οσοαυτό δε γίνεται στόχος για ανατροπή τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα. Αυτό διακήρυξε και πριν 91 χρόνια το ΚΚΕ.