Να θολώσουν τα νερά για την ουσία της αντιλαϊκής τους πολιτικής προσπαθούν οι κυβερνώντες, οι οποίοι στην πρώτη θέση της επικοινωνιακής τους πολιτικής έχουν την εξαπάτηση των εργαζομένων, για το ποιος πληρώνει την κρίση. Ετσι, μετά τα τεχνάσματα που σκαρφίστηκαν από κοινού με τον ΣΕΒ, ότι, δήθεν, οι μεγαλοβιομήχανοι με την ψευτοεισφορά στα κέρδη πληρώνουν το μερίδιο που τους αναλογεί για την κρίση, τις τελευταίες μέρες βάλθηκαν να μας πείσουν ότι τα βάζουν με τη μεγάλη ακίνητη περιουσία.

Είναι πασιφανές ότι τα ψέματα πάνε κι έρχονται. Τη στιγμή που χιλιάδες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι καταδικάζονται σε μισθούς πείνας και μηδενικές αυξήσεις, τη στιγμή που δηλώνουν πανέτοιμοι να ξηλώσουν ό,τι απέμεινε στο Ασφαλιστικό, αποτελεί πρόκληση πρώτου βαθμού να παρουσιάζουν τις «εισφορές» 400 και 500 που κατέχουν ακίνητα εκατομμυρίων ευρώ, ως τη συμβολή τους στην υπόθεση της ...«κοινωνικής δικαιοσύνης».

Και, βεβαίως, δεν είναι μόνον αυτό. Μπορεί να μιλάμε για «έκτακτη εισφορά» στην μεγάλη ακίνητη περιουσία, στην πραγματικότητα, όμως, αφήνουν εντελώς στο απυρόβλητο τα περιουσιακά στοιχεία που είναι «γραμμένα» στις επιχειρήσεις, αφήνουν ανέγγιχτη την αμύθητη ακίνητη περιουσία της Εκκλησίας, δεν πληρώνουν δεκάρα οι ιδιοκτήτες των εργοστασιακών συγκροτημάτων και όσοι μέσα από διάφορες κομπίνες και κόλπα έχουν αποκτήσει τα φιλέτα της γης σε διάφορες περιοχές της χώρας.

Το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς που δεν ξέρουν τι έχουν, αλλά είναι σίγουρο ότι αύριο θα έχουν πολλά περισσότερα, καλούνται να καταβάλουν κάποια ψίχουλα «εισφοράς», όχι μόνο δεν αλλάζει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της οικονομικής πολιτικής, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Να νομιμοποιήσει αυτήν την πολιτική, προσθέτοντας στην κυβερνητική προπαγάνδα το κίβδηλο επιχείρημα ότι ...για την κρίση πληρώνουν όλοι.