«Αξίζει να δούμε πόσο γρήγορα επιβεβαιώθηκαν ορισμένες εκτιμήσεις του ΚΚΕ σχετικά με το χαρακτήρα και την πορεία εκδήλωσης της κρίσης στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία. Το ΚΚΕ ανέδειξε έγκαιρα το χαρακτήρα της κρίσης της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας, σαν κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, σαν κρίση υπερπαραγωγής. Προέβλεψε τον εκτεταμένο συγχρονισμό της σε ΗΠΑ, Ευρωζώνη, Ιαπωνία.

Αντιμετώπισε αποφασιστικά αστικές και οπορτουνιστικές ερμηνείες της κρίσης που εστιάζουν στην αντίθεση του χρηματοπιστωτικού συστήματος με το παραγωγικό, βιομηχανικό κεφάλαιο, καθώς και στα παρασιτικά, κερδοσκοπικά, τοκογλυφικά φαινόμενα, που έχουν διογκωθεί στη σφαίρα της κυκλοφορίας. Ερμηνείες που συσκοτίζουν τον παρασιτικό χαρακτήρα της ίδιας της μετοχικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, στην οποία διαπλέκονται το βιομηχανικό, εμπορικό και χρηματικό κεφάλαιο.

Ομως σήμερα δύσκολα μπορεί να συγκαλύψει κάποιος τη σύμφυση βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου, το χρηματιστικό κεφάλαιο που αποτελεί τη βάση του παρασιτισμού και ενισχύει τόσο την τάση υπερπαραγωγής όσο και την τάση διόγκωσης του πλασματικού κεφαλαίου.

Επιβεβαιώνεται επίσης η εκτίμηση του ΚΚΕ για ενίσχυση της τάσης αλλαγής του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και όξυνση του ανταγωνισμού τους για τον έλεγχο των αγορών. Η κρίση ανέδειξε πιο καθαρά, σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο, την τάση απώλειας θέσεων των ΗΠΑ στη διεθνή αγορά καθώς και την ανοδική πορεία της Κίνας. Η Κίνα αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο πιστωτή των ΗΠΑ.

Στο πλαίσιο μιας στρατηγικής αξιοποίησης των συναλλαγματικών αποθεμάτων της και σταδιακής απεξάρτησης από το δολάριο σαν αποθεματικό νόμισμα, η Κίνα αυξάνει επενδύσεις των ομίλων της στο εξωτερικό. Παράλληλα, δυναμώνει το ευρύτερο σχήμα συνεργασίας Βραζιλίας - Ρωσίας - Ινδίας - Κίνας, παρά τις μεταξύ τους υπαρκτές αντιθέσεις. Αν αυτό το σχήμα αποκρυσταλλωθεί σε σταθερή συμμαχία μπορεί να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία από τις ΗΠΑ την επόμενη δεκαετία.

Οι εξελίξεις αναδεικνύουν την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και τον αυξημένο κίνδυνο κλιμάκωσης ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και γενικευμένης ανάφλεξης περιφερικών εστιών όπως της ευρύτερης περιοχής Αφγανιστάν - Πακιστάν. Μια ματιά στους νέους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, στην αύξηση των δαπανών για στρατιωτικούς εξοπλισμούς, και στην αύξηση των στρατιωτικών δυνάμεων των ιμπεριαλιστικών κέντρων που επιχειρούν εκτός συνόρων, υπογραμμίζει την ορθότητα αυτών των προβλέψεων.

Αρκεί να σημειώσουμε ότι περισσότεροι από 4.500 Γερμανοί στρατιώτες πολεμούν ήδη στο μέτωπο του Αφγανιστάν, στη μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση του γερμανικού στρατού μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο. Χαρακτηριστική είναι και η πρόσφατη απόφαση του προέδρου των ΗΠΑ για αποστολή επιπλέον 35.000 πεζοναυτών στο Αφγανιστάν.

Καθώς αυξάνουν οι δυσκολίες της αστικής πολιτικής για να διαχειριστεί την κρίση και αναδεικνύεται η αντιφατικότητα των στόχων της, η άρχουσα τάξη κλιμακώνει την επίθεσή της απέναντι στο σύνολο των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Επίθεση διαρκείας, χωρίς ημερομηνία λήξης που θα συνεχιστεί και μετά την κρίση για να θωρακίσει την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα του μεγάλου κεφαλαίου.

Για τους εργαζόμενους υπάρχει μόνο μια διέξοδος. Ο δρόμος της λαϊκής αντεπίθεσης με αφετηρία "να πληρώσουν την κρίση οι μονοπωλιακοί όμιλοι" και στόχο την επαναστατική ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης το οποίο οδηγεί περιοδικά στην εκδήλωση της κρίσης. Ο δρόμος που οδηγεί τελικά στην αντικατάσταση της αναρχίας της καπιταλιστικής παραγωγής από την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής και εργατικό έλεγχο».