Η ομορφιά, η δόξα και το μεγαλείο αυτών που κιόλας έχουν καταχωρηθεί στη συνείδηση κάθε λαού ως ανθρωπιστές, λαϊκοί ήρωες και εθνικοί αγωνιστές, συνίσταται στο ότι οι διακεκριμένοι αυτοί πολίτες ό,τι έκαναν το έκαναν απλώς και μόνο γιατί διαπνέονταν από αισθήματα ανιδιοτέλειας και αλτρουισμού, όντας περισσότερο ευαίσθητοι στα προβλήματα και στις δύσκολες στιγμές των συμπατριωτών τους.

Κάτι που εντελώς φυσικά, θα περίμενε κανείς να συμβαίνει και στο χώρο του αθλητισμού, μιας και αυτός είναι ή πρέπει να είναι «μια ανώτερη ενωτικής φύσης ψυχοπνευματική λειτουργία και πανανθρώπινη κοινωνική εκδήλωση, που βρίσκει την ιδανική της έκφραση μέσα από τον έντεχνο, αλλά άδολο, ανιδιοτελή και ανυστερόβουλο σωματικά αγώνα...», και που όσοι μετέχουν σε αυτόν ορκίζονται ότι μη συμμετοχή τους σε αυτόν (το σωματικό αγώνα) στόχο έχει την από μέρους τους επίδειξη ιπποτικού πνεύματος, για την τιμή της πατρίδας τους και τη δόξα του αθλητισμού.

Ομως, δε βαριέστε!

Ο «εκσυγχρονισμός» στα πλαίσια του παγκόσμιου ανταγωνισμού, έχει και εδώ κάνει το θαύμα του...

Και να πώς.

Πού φτάσαμε;

Οχι μόνο, π.χ., η αθλητική (;) ένωση «μπάου - νιάου» ή του «άνω - κάτω Πειραλωνιακού», να έχει στις τάξεις της πλήθος αλλοδαπών παικτών που καταχρηστικά χαρακτηρίζονται ως «αθλητές»... αλλά και σε επίπεδο εθνικών ομάδων!..

Ετσι, στο χώρο του αθλητισμού ή, για να ακριβολογούμε του σύγχρονου παγκόσμιου ψέματος, αφού καμιά σχέση έχει πια με το πραγματικό του νόημα, σημείο αναφοράς του οποίουείναι ή πρέπει να είναι ο «στεφανίτης αγώνας».

Και να γιατί...

Οι από πρωτύτερα «συμφωνίες κυρίων», με τη μορφή αθώων δήθεν, «αθλητικών κινήτρων» (στην ουσία τους, «αντιαθλητικών...») όπως και ΠΡΙΜ εκατομμυρίων, αργομισθιών κάθε λογής υλικής αξίας δώρων μεταγραφικών συμβολαίων, ανάμεσα σε ιδιώτες, πολιτικούς ή κρατικούς υπαλλήλους, επιχειρηματίες και αθλούμενους (;) για την επιβράβευση των μελλοντικών κατορθωμάτων ή αυτών που κιόλας οι τελευταίοι έχουν πετύχει, αποτελούν πια «καθεστώς» για όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου.

Αποτέλεσμα.

Κοντολογίς: Πληρώνονται για να δοξαστούν... αλλά και να δοξάσουν αυτούς που τους πληρώνουν...(συνήθως με Δημόσιο Χρήμα...)

Και για του λόγου το αληθές, παραπέμπω τον κάθε φίλο αναγνώστη σε δημοσίευμα, (χωρίς να είναι και το μοναδικό του είδους) της αθλητικής εφημερίδας «Ωρα για σπορ», της 7.9.2000 με τίτλο «ΜΟΙΡΑΖΟΥΝ... ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ ΣΤΟ ΣΙΔΝΕΪ...».

Πρόκειται για έναν τιμοκατάλογο, που αφορά στα εκατομμύρια που όλες σχεδόν οι χώρες προσφέρουν, άλλες λιγότερα και άλλες περισσότερα, για ένα ολυμπιακό μετάλλιο.

Και για την ιστορία, η Σιγκαπούρη προσφέρει για το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο 220.000.000 δρχ.

Επειτα από όλα αυτά που μπορεί κανείς να πει, εκφράζοντας τη δικαιολογημένη αγανάκτησή του για τα τεκταινόμενα, στα κρυφά και στα φανερά και στο χώρο του αθλητισμού, είναι ένα και μοναδικό.

Ο εθνικισμός και μέσω του αθλητισμού (;) σε όλο του το μεγαλείο.

Προς τιμήν, βέβαια, και δόξα των «Αθάνατων» της ΔΟΕ και των συν αυτοίς, που εξ οφίκιου, τουλάχιστον, θεωρούνται θεματοφύλακες (;) του Ολυμπιακού ιδεώδους!!!!