Η αναδιοργάνωση, ανανέωση, αναμόρφωση, αναδιάρθρωση, μεταρρύθμιση ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να ονομάσει την τωρινή κατάσταση του ελληνικού καπιταλισμού, η ουσία της παραμένει μία και μοναδική. Είναι η διασφάλιση της απρόσκοπτης πορείας του στις προβληματικές ράγες της ιμπεριαλιστικής του εξέλιξης, έστω και δεύτερης σειράς. Το ζήτημα στην ουσία του δεν αλλάζει για την αστική τάξη. Απλά χρειάζεται να καταβάλλει ένα επιπλέον τοκογλυφικό τίμημα συμμετοχής στους ισχυρούς πάτρωνες του διεθνούς ιμπεριαλισμού, που συμβαίνει να είναι το χρηματοπιστωτικό παρασιτικό στρώμα της «Διεθνούς των Τοκογλύφων». Το επιπλέον τίμημα απομυζάται από την επιπλέον εκμετάλλευση της πλειοψηφίας των Ελλήνων και κυρίως την εργατοϋπαλληλική τάξη της μισθωτής εργασίας.

Η επιπλέον εκμετάλλευση άγγιξε τα όριά της το χρόνο που έφυγε και δείχνει να προβληματίζει στο νέο χρόνο. Ο προβληματισμός αυτός οφείλεται: α) Στην εξάντληση κάθε πόρου και δυνατότητας αφαίμαξης του εργατολαϊκού εισοδήματος που φέρνει στην επιφάνεια το αρχαιοελληνικό γνωμικό «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Αυτό καθιστά προβληματική τη συνέχιση άσκησης οικονομικού ιμπεριαλισμού που επιδόθηκε ο ελληνικός καπιταλισμός τα τελευταία είκοσι χρόνια. β) Στην αποπληρωμή του κρατικού χρέους προς τη «Διεθνή των Τοκογλύφων». Αυτό σημαίνει ότι ο ήδη υπέρογκος κρατικός δανεισμός θα λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στον όγκο και τους όρους της αυξημένης αποπληρωμής του. Ολο και περισσότερο το αστικό κράτος θα χώνεται στον τοκογλυφικό βούρκο. Ολο και περισσότερο η αστική τάξη θα επιζητά διά των κυβερνήσεών της να μετακυλίει το βάρος στα εργατο-λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού. Πρόκειται για το δρόμο της κόλασης που η κεφαλαιοκρατία οδηγεί την Ελλάδα και το λαό της. Σ' αυτές τις συνθήκες κάθε εθνική ιδιαιτερότητα καθίσταται εμπόδιο στα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα.

Μεθοδευμένα σιγά σιγά ο λαός βυθίζεται σε μια χαβούζα αλλοφύλων που μοιάζουν να φύτρωσαν στην κοπριά αρνούμενοι την ίδια τους την προέλευση, το ίδιο το παρελθόν τους. Ολα σκεπάζονται από το βάρος μιας συστηματικής προπαγάνδας που εμφανίζει τη μαζική συσσώρευση εξαθλιωμένων εξανδραποδισμένων μαζών ως αθώα πολυεθνικότητα και πολυπολιτισμό. Πρόκειται για ένα ιμπεριαλιστικό σχέδιο του διεθνούς καπιταλισμού είκοσι ήδη ετών που μεταβάλλει χώρες, έθνη και λαούς σε απρόσωπη κατακερματισμένη πολυεθνική μάζα αθλίων που η σωτηρία του ενός θα σημαίνει το θάνατο του άλλου. Ηδη τα πρώτα αποτελέσματα εμφανίστηκαν στην Ελλάδα. Το ένα είναι η δημιουργία πολιτικού μορφώματος της μαδημένης εθνικοφροσύνης που στηρίχτηκε στο σύνδρομο μιας δικαιολογημένης ανησυχίας του λαού από τη μεθοδευμένη ανεξήγητη είσοδο εξαθλιωμένων πληθυσμών. Το άλλο είναι η ταύτιση μιας μερίδας εισερχομένων εγκληματικών στοιχείων του Κοινού Ποινικού Δικαίου με τους ταλαίπωρους εξανδραποδισμένους από τους πολέμους πληθυσμούς, με αποτέλεσμα την προσβολή του μεταναστευτικού αξιώματος ως ηθικής, πολιτικής και κοινωνικής αξίας. Η μείξη των δυο αυτών αποτελεσμάτων δημιουργεί εκρηκτικό μείγμα αποπροσανατολισμού των Ελλήνων από τα πραγματικά αίτια του διεθνούς φαινομένου. Το εργατολαϊκό κίνημα υποχρεώνεται να δείξει ιδιαίτερα υπεύθυνη προσοχή πέρα από «Σαμαρείτικους» συναισθηματισμούς και αλαζονικές φασίζουσες συμπεριφορές. Πρέπει να ξεκινά από το δεδομένο ιστορικό αξίωμα της ανερχόμενης «νέας εθνικά ιθύνουσας τάξης» προς αντικατάσταση της χρεοκοπημένης κοινωνικά αστικής τάξης. Αυτό σημαίνει ότι εγκολπώνεται το σύνολο των εθνικών προβλημάτων όχι μόνο από τη σκοπιά του αντιπολιτευόμενου. Τα εγκολπώνεται κι από τη σκοπιά του κυβερνήτη που εγγυάται εθνική λαϊκή συνοχή και κοινωνική δικαιοσύνη.