Γενικεύεται η εφαρμογή προγραμμάτων σκληρής λιτότητας και αντεργατικών ρυθμίσεων στις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο πλαίσιο της πολιτικής εξόδου από την κρίση με τις μικρότερες απώλειες για το μεγάλο κεφάλαιο. Η εργατική τάξη φορτώνεται το σύνολο, σχεδόν, των συνεπειών μιας κρίσης για την οποία δεν ευθύνεται. Στην περίοδο της «ανάπτυξης», δηλαδή της απρόσκοπτης κερδοφορίας των επιχειρήσεων, τα υψηλά ποσοστά κέρδους ήταν ο δείκτης υγείας της οικονομίας. Τώρα, στο στάδιο της κρίσης, στοιχείο υγείας μιας οικονομίας θεωρείται το πόσο περισσότερο μειώνεται η αμοιβή της εργασίας και πόσα περισσότερα δικαιώματα (ασφαλιστικά και εργασιακά) καταργούνται.

Ετσι, οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης διαγωνίζονται στο ποια θα κόψει τα περισσότερα υπό τις ευλογίες και τις παροτρύνσεις της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Ιρλανδία, Ισπανία, Γαλλία και Βρετανία έχουν ήδη ανακοινώσει προγράμματα «σταθερότητας» που χαρακτηρίζονται από την ιδιαίτερη σκληρότητα για τους εργαζόμενους. Πολύ σύντομα ακολουθούν η Ελλάδα και οι άλλες χώρες - μέλη που παρουσιάζουν υψηλά ελλείμματα.

Στην Ισπανία, το κύριο χαρακτηριστικό του «προγράμματος σταθερότητας» είναι η αύξηση της φορολογίας και ειδικότερα των έμμεσων φόρων. Συγκεκριμένα, αποφασίστηκε η αύξηση του γενικού συντελεστή ΦΠΑ από 16% σε 18%. Παράλληλα, αυξήθηκε ο ειδικός συντελεστής ΦΠΑ σε υπηρεσίες από 7% σε 8% , ενώ μειώθηκε το αφορολόγητο όριο κάθε υπαλλήλου κατά 400 ευρώ...

Στην Ιρλανδία, της οποίας το «πρόγραμμα σταθερότητας» θεωρείται μοντέλο για τις υπόλοιπες χώρες - μέλη, έχουμε μείωση έως 10% στους μισθούς και τις συντάξεις του Δημοσίου. Εχουμε ακόμη μείωση των επιδομάτων ανεργίας και αύξηση των ειδικών φόρων κατανάλωσης.

Στη Βρετανία, έχει ήδη εξαγγελθεί η αύξηση του ΦΠΑ από 15% σε 17,5% και έπεται συνέχεια, αφού η βρετανική κυβέρνηση δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη το δικό της «πρόγραμμα σταθερότητας».