Το αίτημα για νομιμοποίηση των μεταναστών και των παιδιών τους, η απόδοση ελληνικής ιθαγένειας σε όσους μετανάστες δεύτερης γενιάς το επιθυμούν ήταν δίκαιο και μπορούσε να ικανοποιηθεί από τα πρώτα χρόνια εμφάνισης του ζητήματος αυτού. Θα μπορούσε να ικανοποιηθεί προς το συμφέρον Ελλήνων και μεταναστών, αν ο άνθρωπος και οι ανάγκες του ήταν «κινητήριος μοχλός» της οικονομίας και όχι το κέρδος.

Σήμερα η κυβέρνηση δίνει περιορισμένα το δικαίωμα αυτό γιατί όπως ομολογεί ο ίδιος ο υπουργός Εσωτερικών («Καθημερινή» 10/1/2010) «μόνη άλλωστε η διασφάλιση της ελπίδας αυτής για όσους μετανάστες είναι νόμιμοι, είναι σε θέση να καλύψει τα νώτα της χώρας μας στο εσωτερικό της ενώ αναλαμβάνει δυναμικά τον αγώνα κατά της λαθρομετανάστευσης». Η ενσωμάτωση, δηλαδή, μερίδας μεταναστών (σ.σ. που κι αυτοί «παράνομοι» θεωρούνταν για πολλά χρόνια) είναι ένα ισχυρό όπλο στην καταστολή της μετανάστευσης. Διαιρεί τους μετανάστες και αυξάνει την κοινωνική συνοχή.

Ενισχύει επιπλέον η παραχώρηση ιθαγένειας τον επίπλαστο διαχωρισμό «νόμιμοι - παράνομοι» στη συνείδηση όλων των εργαζομένων, ντόπιων και αλλοδαπών. Οπως σημειώνει στην ίδια δήλωση ο Γ. Ραγκούσης, «δεν μπορείς να σφραγίσεις τα σύνορα στα δίκτυα των διακινητών αν δεν έχεις ξεκαθαρίσει με απόλυτο τρόπο ότι την ελπίδα και την προοπτική μπορείς να την προσφέρεις μόνον σε όσους ζουν εδώ με νόμιμη άδεια».