Το δάσος δε χρειάζεται ορισμό για να υπάρξει. Είναι εκεί.

Αυτοί που θέλουν τον «ορισμό» του είναι οι ιδιοκτήτες. Κι αυτοί δεν είναι εγώ και εσύ. Αλλά αυτοί, που, αφού στήριξαν όλες τις πολιτικές που οδήγησαν στην ερήμωση της γης από τους ανθρώπους που δούλευαν το δάσος, πήραν στα χέρια τους τη γη και τώρα πρέπει να την κατοχυρώσουν σαν οικοδομήσιμη για μπίζνες.

Οποιος έψαχνε να βρει γιατί σιωπά το ΤΕΕ σε διάφορα χοντρά που συμβαίνουν, μπορεί να βρει μια απο τις απαντήσεις στην τροπολογία για το νέο πράσινο φόρο στα σπίτια. Εκεί όπου η φοροεπιδρομή πάει παρέα με το σχέδιο των εργολάβων να «αναμορφώσουν» τις πόλεις «οικολογικά», με το αζημίωτο φυσικά.

Την ώρα που εσύ μαζεύεις «αποδείξεις» για να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας - φοροφυγάς, γύρω σου τα βουβάλια χορεύουν. Οχι μόνο για το πώς θα εισπραχτεί ως διόδιο η ζημιά από τις πέτρες που έπεσαν στα Τέμπη (η εταιρεία που δεν έκανε τις αναγκαίες μελέτες ζητάει και αποζημίωση, γιατί ήταν, λέει, απρόβλεπτη η πτώση των βράχων).

Και κει, καταμεσής του χορού των βουβαλιών, βγαίνουν και τα μαχαίρια. Οι εργολάβοι που θέλουν να «αναμορφώσουν» την Αθήνα χειροκροτούν το πράσινο τέλος της Μπιρμπίλη. Οι εργολάβοι που θέλουν το χρήμα να πέφτει στον «αγροτουρισμό» την βλέπουν «μη μου άπτου», αφού προς το παρόν επιλέγει να ενισχύει τους αντίπαλους εργολάβους. Ολοι μαζί, βέβαια, μέσα από το μεγάλο κανάλι, που είναι συνιδιοκτήτες, κάνουν γαργάρα την απάντηση στο ποιος χάνει από αυτήν ή την άλλη ρύθμιση, που γεμίζει το ταμείο αυτού ή του άλλου εργολάβου.

Εχουν λόγο να μην απαντούν στο ποιος χάνει. Γιατί το κύριο για την αστική τάξη, ως τάξη, είναι το σεντούκι του κεφαλαίου να γεμίζει. Κι αυτό γεμίζει με έναν και μόνο τρόπο: Χάνοντας οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα.

Ο αρπαγμένος - από αυτούς που τον παράγουν - πλούτος δεν κρύβεται. Δεν κατέχεται μόνο από την οικογένεια Λάτση, ή αυτήν του Βαρδινογιάννη, δεν είναι μόνον ο Αλαφούζος ή ο Τεγόπουλος. Είναι όλοι αυτοί και οι παραδίπλα τους σαν μέρος ενός συστήματος. Τα ονόματα αλλάζουν, έναν σήμερα τον λένε Λαυρεντιάδη, τον προηγούμενο ή παράλληλο Βγενόπουλο. Δεν έχει σημασία το όνομα. Σημασία έχει το σύστημα.

Σημασία έχει το γεγονός ότι εκατομμύρια μισθωτοί ζουν στο όριο και μια ελάχιστη μειοψηφία - οι καπιταλιστές - κολυμπάνε στον αρπαγμένο πλούτο, γιατί οι σημερινές σχέσεις παραγωγής βασίζονται στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

Αυτός ο πλούτος δεν αναδιανέμεται με τα κάθε φορά διαφορετικά φορολογικά κόλπα, πόσο μάλλον όταν αυτά τα κόλπα κάνουν καθαρό ότι ψάχνουν λύση στην αρπαγή και του ελάχιστου. Δείγμα ο νέος φόρος στα σπίτια. Δείγμα τα σενάρια για το ΦΠΑ, δείγμα το «πράσινο τέλος» στα αυτοκίνητα. Μα, πιο σκληρό δείγμα οι κρατήσεις από το μισθό των εργατών, που ούτε στα ασφαλιστικά ταμεία πάνε, ούτε στον ΟΑΕΔ καταλήγουν, αλλά σίγουρα γίνονται επιδότηση των καπιταλιστών για απόλυτα τζάμπα εργατική δύναμη.

Ολα αυτά συνιστούν ένα πρόβλημα άλυτο, όσο το σύστημα παραμένει ως έχει.

Ρωτά ο αγανακτισμένος από την καθημερινότητά του, που, όμως, ψηφίζει εναλλάξ και ΝΔ και ΠΑΣΟΚ: Και τι να κάνουμε, να ψηφίσουμε ΚΚΕ; Η απάντηση είναι όχι, δε φτάνει να ψηφίσεις ΚΚΕ, αν κι αυτό είναι μια καλή αρχή. Το κύριο, το κρίσιμο, είναι να οργανωθείς στο ταξικό κίνημα. Για κάθε τι που σε απασχολεί. Να οργανωθείς έτσι που η συμμετοχή σου να μη γίνεται άλλοθι για να σε χτυπήσουν. Που σημαίνει μακριά από εργατοπατέρες. Μακριά από κυβερνητικούς. Μακριά από «αντιπολιτευόμενους» κυβερνητικούς. Μαζί με τον διπλανό σου κι όλους αυτούς που αναγνωρίζουν στο σύστημα το πρόβλημα και βάζουν πλώρη να χτυπήσουν αυτό το σύστημα.

Μοιάζει δύσκολο, φαίνεται ακατόρθωτο. Δεν είναι. Το διδάσκει η Ιστορία. Καμιά εξουσία δεν μπορεί να σταθεί, όταν η ίδια δεν μπορεί (και η σημερινή δεν μπορεί) και οι κάτω δεν αντέχουν. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει αποδείξει ήδη ότι μόνο στο όνομα είναι διαφορετική από την κυβέρνηση της ΝΔ. Γι' αυτό και οι κάθε μία ώρα εκκλήσεις «εθνικής ενότητας». Ζητάνε από τους από κάτω να σκύψουν κι άλλο. Δεν πάει παρακάτω. Κι αν πάει, δεν πρέπει να το αφήσουμε.

Πού πατάνε, για να σε κρατήσουν κάτω; Σε έναν τρόπο ζωής, που δεν είναι δικός σου, είναι κατασκεύασμα. Λες: «Μα, χρωστάω». Μη χρωστάς! Οχι για να φανείς νοικοκύρης, αλλά για να μην εκβιάζεσαι.

Βρες το δρόμο για το σωματείο, θα βρεις εκεί και τους κομμουνιστές. Μαζί θα βάλετε πλώρη για έναν κόσμο αντάξιο των πραγματικών αναγκών σου.