Σ'αυτό το σύντομο σημείωμα θέλω να αναφερθώ στο σοβαρό ζήτημα εσωκομματικής πειθαρχίας και καταστατικής λειτουργίας.

Τούτο το ζήτημα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά το 16ο Συνέδριο και να ληφθούν αποφάσεις.

Και λέω σοβαρό ζήτημα, διότι το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που από το 1918 μέχρι και σήμερα αγωνίζεται για το λαό και την πατρίδα, αντέχει δε παρά τους εξοντωτικούς διωγμούς που έχει υποστεί και συνεχίζονται και σήμερα, αλλά με άλλους «εκσυγχρονιστικούς» τρόπους.

Υψηλά στελέχη ήρθαν σε αντίθεση με το Καταστατικό του Κόμματος. Αφού επί σειρά ετών ήταν μέλη του ΚΚΕ, τώρα λοξοδρόμησαν. Τι τους έκανε να φερθούν έτσι; Η στάση τους αυτή είναι ζήτημα εσωκομματικής πειθαρχίας και ορθή ήταν η απόφαση των αρμοδίων οργάνων του ΚΚΕ.

Σήμερα οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι και επικίνδυνοι για τους λαούς όλου του κόσμου. Ο ιμπεριαλισμός έχει πολλούς τρόπους να «χτυπήσει». Παράδειγμα ας έχουμε την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ εκ των έσω από προδοτικά στοιχεία τύπου Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν, Γιάκοβλεφ κ.ά.

Σήμερα το ΚΚΕ έχει αναλάβει σοβαρά καθήκοντα για το λαό και την πατρίδα, η οποία συρρικνώνεται επί το δυτικότερο και νοτιότερα.

Ολη η αντίδραση είναι εναντίον του - χρησιμοποιώντας κάθε τρόπο - αλλά παρ' όλα αυτά αντέχει. Και μπαίνει τέλος το ερώτημα γι' αυτά τα στελέχη. Αφού δε συμφωνούν με τις επιλογές του Κόμματος, τι πρέπει να κάνουν; Απάντηση: Δικαίωμά τους είναι να μη συμφωνούν.

- Δικαίωμά τους είναι να παραιτηθούν.

- Δικαίωμά τους είναι η κριτική, εσωκομματική μέσα στα όργανα του Κόμματος. Δεν έχουν όμως κανένα δικαίωμα να δημοσιεύουν στον αστικό Τύπο τις εσωκομματικές του διαφωνίες. Γιατί το κάνουν αυτό; Για να τους δικαιώσουν για τις διαφωνίες τους ή για κάτι άλλο.

Τέλος, έχω να πω το εξής: Ας έχουμε όλοι μας ως φωτεινό παράδειγμα τον Νίκο Πλουμπίδη.

Αθήνα