Μία ακόμα κινηματογραφική εκδοχή προστίθεται στη φημισμένη νουβέλα του Οσκαρ Ουάιλντ «Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» (1891), εύκολη στην όραση και ψυχρή στην αφή.

Παρά τη γοητευτικά καταθλιπτική χρωματική γκάμα που μοιάζει να προσδιορίζει κυρίως την ατμόσφαιρα στο εσωτερικό του εικαστικού περιγράμματος του Λονδίνου της βιομηχανικής εποχής του 19ου αιώνα, εστιάζοντας στη δυσωδία της εξαθλίωσης που αναδίνει η ζοφερή σκηνογραφία των λούμπεν δρόμων και παράδρομων της μεγαλούπολης, η ταινία γέρνει περισσότερο προς επιδερμικό μελόδραμα με λούστρο κίβδηλης ακολασίας και ντεκαντάνς, παρά προς ταινία ερέβους και τρόμου. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που και ο ρόλος του Ντόριαν είναι μόνο στιλ χωρίς ουσία. Ο ηθοποιός Μπεν Μπαρνς, που υποδύεται τον εκθαμβωτικού κάλλους νεαρό που πουλά την ψυχή του στον διάβολο με αντίτιμο την αιώνια νιότη, παρά το εύμορφο της όψης του, αποδεικνύεται ανεπαρκώς χαρισματικός, μονοδιάστατος, ανιαρός και καθόλου γοητευτικός κινησιολογικά. Παρά τις γενναίες δόσεις κομψότατης και ώριμης ερμηνείας, κυρίως από τον Κόλιν Φέρθ, στο ρόλο του κυνικού και ανέραστου λόρδου Χένρι Γουότον, η ταινία δεν αφήνει στο στόμα καμιά ιδιαίτερη γεύση.

Παίζουν: Μπεν Μπαρνς, Κόλιν Φερθ, Μπεν Τσάπλιν, Ρεμπέκα Χολ κ.ά.