Συκοφαντούν και προβοκάρουν τον κόσμο της δουλειάς. Πετάει ο καθένας τους ό,τι μπαρούφα θέλει και πλασάρεται για κάποιος. Μεταξύ τους, ανακυκλώνονται σα κι εκείνες τις βασιλικές οικογένειες που στο τέλος ψόφαγαν από την αξεπέραστη αιμοφιλία. Αυτοί, όμως, κυβερνούν. Είναι τα προβαλλόμενα χρυσά παιδιά της αστικής τάξης, αστική τάξη οι ίδιοι. Εχουν τα μέσα ενημέρωσης στα χέρια τους, επιχειρούν να κρατήσουν την κοινωνική συνείδηση στα μέτρα του συμφέροντος της αστικής τάξης. Κι ας κονταροχτυπιούνται οι λέξεις μεταξύ τους.

Σαν κι αυτουνού τις λέξεις που γράφει στη μια σειρά πως είναι δυσθεώρητες οι ζημιές από τα μπλόκα, στην επόμενη ότι αμφισβητούνται τα στοιχεία για τις ζημιές και στην τρίτη σειρά το αόριστο «επιχειρηματίες λένε». Το προφανές, ότι τα μαγαζιά δεν δουλεύουν γιατί ο κόσμος δεν έχει να ψωνίσει, κι ότι την όποια πελατεία τη συγκεντρώνουν τα μεγαλομάγαζα αυτωνών που ελέγχουν και την παραγωγή και την κατανάλωση, έχει πεταχτεί στα σκουπίδια. Η προπαγάνδα σήμερα επιβάλλει για τις 7 πληγές του Φαραώ να φταίνε οι αγρότες. Αύριο, όπως χτες, θα φταίνε οι εργάτες που απεργούν.

Φτάνουν μερικές λέξεις από μια γυναίκα που ζει στο χωράφι κι απ' το χωράφι για να δείξουν το μεγαλείο των ανθρώπων που παράγουν τα πάντα κι έχουν γίνει αυτές τις μέρες ο σάκος του μποξ για τον κάθε αγύρτη. Κι αμέσως από κάτω λίγες λέξεις είναι επίσης ικανές να δείξουν το χορό των βουβαλιών στο βάλτο των χρυσοφόρων σκουπιδιών. Λεπτομέρεια: Η πρόταση της MIG να αναλάβει τα σκουπίδια συνοδεύεται στο σχετικό ρεπορτάζ από την ταυτόσημη πρόταση κραγμένων «οικολογικών» ομάδων. Αλλη λεπτομέρεια: Για τον ίδιο βάλτο ερίζουν μια σειρά ακόμη μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες, απ' αυτές που κατά καιρούς στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις τους έχουμε διαβάσει πως για το φαινόμενο του θερμοκηπίου φταίνε οι γελάδες που πέρδονται, εκπέμποντας τόνους διοξειδίου στην ατμόσφαιρα.

Πάνω που πας να μαυρίσεις μέσα σου, διαπιστώνεις με χαρά πως ευτυχώς, και οι αστοί μεταξύ τους - από κοντά και οι κολαούζοι τους - διχογνωμούν: Αλλοι μιλάνε για κινέζικο σύνδρομο, άλλοι για σκοτσέζικο ντους, κι άλλοι απλά βλέπουν κερδοσκόπους.

Εκεί ακριβώς τελειώνει και η χαρά σου. Ολο το πατιρντί γίνεται για να επιστρέψει ως απειλή στα λαϊκά στρώματα: Σκύψτε κι άλλο, μας επιτίθενται!

Κανείς τους δεν ομολογεί το απλό: Οτι στον ιμπεριαλισμό ο ανταγωνισμός οξύνεται και σ' αυτόν ο κάθε αστός δε μετέχει μόνο κατά μόνας αλλά και με το κράτος του.

Αλλά από πού κι ως πού αυτό αφορά την εργατική τάξη; Μόνο από μια σκοπιά: Να εντείνει τη δική της προσπάθεια για να αμφισβητήσει στην πράξη το σάπιο σύστημα, να ανοίξει το δρόμο για τη δική της εξουσία. Ολα τ άλλα είναι για να έχουν σύμμαχο οι αστοί τα ίδια τα θύματά τους. Ε, αυτό το παραμύθι έχει ξεφτίσει προ καιρού.

Είμαστε ήδη εδώ: Στη στιγμή που άβυσσος πια χωρίζει αυτά κι εκείνα τα συμφέροντα. Στη στιγμή που πολλοί, πάρα πολλοί, έχουν γελαστεί ξανά και ξανά, έχουν πληρώσει ξανά και ξανά τα κέρδη του αφεντικού τους, έχουν γεμίσει ξανά και ξανά το κρατικό ταμείο και το είδαν να αδειάζει μπρος στα μάτια τους με κάτι μεσογειακά προγράμματα, με κάτι αναπτυξιακούς νόμους, εσχάτως ξανά με αρπαγή και από τα ίδια τα ασφαλιστικά ταμεία.

Γιατί; Για να σωθεί μια δράκα καπιταλιστών.

Ποτέ να μη σωθούν.

Μια ψύχραιμη ματιά τριγύρω δείχνει άπειρες δυνατότητες αυτός ο τόπος να πάει μπροστά, πατώντας στα πόδια του, αξιοποιώντας τη γη και την εργατική δύναμη για το συμφέρον των ίδιων των παραγωγών του πλούτου.

Οι καπιταλιστές είναι αχρείαστοι.

Γι' αυτό και τα έντυπα των αστών έχουν ρίξει τα πρώτα τους βιολιά στη μάχη, για να εκπέμπεται καθαρή η γραμμή: χάνεται ο τόπος, βοηθάτε χριστιανοί, μακριά απ' τους κομμουνιστές.

Δουλειά μας εμείς: Οι εργάτες της «ΕΛΙΤ» εξόρμηση στο «ΦΕΙΔΑ», του τσιμεντάδικου εξόρμηση στο διυλιστήριο, του ναυπηγείου στην κουβέντα με τους οικοδόμους κι αντίστροφα. Επιτροπές αγώνα, μεικτές απεργιακές επιτροπές, κι όπου είναι αδύνατο το μέτωπο, ενίσχυση από γύρω. Στήριξη του μόνου εργάτη όπου κι αν βρίσκεται. Ξέκομμα των εργατοπατέρων, να μην κάνουν άλλη ζημιά. Κλειστά τ' αυτιά και στα δημοσιογραφικά επιτελεία που κάνουν την τρίχα τριχιά για να σπείρουν διχόνοια, να πείσουν τον οδηγό ενάντια στον αγρότη, τον αγρότη ενάντια στον οικοδόμο, τον οικοδόμο ενάντια στον υπάλληλο, τον υπάλληλο ενάντια σε όλους.

Τώρα είναι η ώρα να απογειωθεί η ταξική αλληλεγγύη, όχι σαν πράξη βοήθειας, αλλά σαν πρώτη επιλογή συγκέντρωσης δυνάμεων.

Αυτοί είναι ήδη στην επίθεση. Η δική μας αντεπίθεση, χωρίς να χαρίζει βόλι, οφείλει να είναι αντάξια της ανάγκης, ικανή να τους πετάξει στη θάλασσα. Εδώ είναι που η δύναμη της ταξικής συσπείρωσης θα επιβάλει το δίκιο του εργάτη ως νόμο.