Το κλίμα προετοιμασίας μιας ανοιχτής επέμβασης ενάντια στη Βενεζουέλα και άλλες χώρες που αντιδρούν στα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Λατινική Αμερική είναι στην πρώτη γραμμή και το 2010. Η δήθεν άλλη πολιτική της κυβέρνησης του «δημοκρατικού» Ομπάμα δε διαφοροποιείται σε τίποτα από του προκατόχου του Μπους, στην προσπάθεια να ανακτήσει την «πίσω αυλή τους» όπως θεωρούσαν όλη την περιοχή. Η δραστηριοποίηση του 4ου Στόλου στην περιοχή, οι νέες στρατιωτικές βάσεις σε Κολομβία (7) και Παναμά (4) το επιβεβαιώνουν. Στις 13 του Γενάρη, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας κατήγγειλε ανοιχτά με συγκεκριμένες αποδείξεις (ηχητικά ντοκουμέντα) τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου από αμερικανικά αεροσκάφη που απογειώθηκαν από τις βάσεις στο Κουρασάο (ολλανδική κτήση), παραβιάσεις που είχαν συμβεί νωρίτερα μέσα στον προηγούμενο χρόνο. Η κολομβιανή κυβέρνηση, που αποτελεί την αιχμή του δόρατος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όξυνε το κλίμα μιλώντας μέσα στη βδομάδα για παραβίαση του εναέριου χώρου της Κολομβίας απο βενεζουελάνικο ελικόπτερο, πράγμα που διαψεύδει κατηγορηματικά η κυβέρνηση της Βενεζουέλας. Ωστόσο, η προσπάθεια για το στήσιμο «θερμών επεισοδίων» θα συνεχιστεί, καθώς είναι γνωστό ότι σε ορισμένες μεθοριακές περιοχές, και με στήριξη τοπικών κυβερνητών που πρόσκεινται στην αντιδραστική αντιπολίτευση της Βενεζουέλας, παρατηρείται διείσδυση παραστρατιωτικών δυνάμεων και πρακτόρων της Κολομβίας σε βενεζουελάνικο έδαφος.

Το υπόβαθρο αυτής της έντασης βρίσκεται βεβαίως στη συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας ΗΠΑ - Κολομβίας, που υπογράφτηκε επίσημα στις 30 Οκτώβρη 2009, αλλά ήδη είχε καταληχτεί από το Μάη του ίδιου χρόνου.

Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Κολομβίας κατέληξαν στη συμφωνία για τη μεταφορά των στρατιωτικών επιχειρήσεων από τη στρατιωτική τους βάση στη Μάντα (Εκουαδόρ), που δεν ανανεώθηκε μετά την απόφαση που πήρε η κυβέρνηση του Εκουαδόρ, του Ραφαέλ Κορέα .

Η συμφωνία προβλέπει την επιχειρησιακή λειτουργία όχι μιας βάσης στη θέση της βάσης της Μάντα, αλλά συνολικά εφτά βάσεων με κεντρική και πιο νευραλγική αυτή του Παλανκέρο (στο μέσον ακριβώς της χώρας) και ακόμα άλλων αεροπορικών και ναυτικών εγκαταστάσεων στις εξής περιοχές που καταλαμβάνουν όλη την επικράτεια: Στο Μαλάμπο, στην Τολεμαΐδα, στη Λαράντια, στο Απίαϊ, στην Καρταχένα και τη Μάλαγα.

Σημαντική συμβολή στην αποκάλυψη αυτής της συμφωνίας - κλειδί για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή είχε η Αμερικανοβενεζουελάνα δικηγόρος Εύα Κόλιντζερ που έφερε στο φως όλα τα στοιχεία.

Είναι χαρακτηριστικό το έγγραφο της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ του Μάη του 2009, που αναφέρεται ειδικότερα στον εκσυγχρονισμό, κόστους 46 εκατομμυρίων δολαρίων, της βάσης του Παλανκέρο. Οπως στοιχειοθετείται στο έγγραφο, η βάση αυτή θα επιτρέπει στο στρατό των ΗΠΑ να διεξάγει «επιχειρήσεις ευρείας κλίμακας στην κρίσιμη υπο-περιφέρεια του ημισφαιρίου, όπου απειλείται μόνιμα η ασφάλεια και η σταθερότητα από το λαθρεμπόριο ναρκωτικών με το οποίο χρηματοδοτούνται τρομοκρατικές ανταρτικές ομάδες, από αντιαμερικανικές κυβερνήσεις, τη φτώχεια, αλλά και συχνές φυσικές καταστροφές».

Δε χρειάζεται κάποιος να διαθέτει φαντασία για να καταλάβει σε τι θα συμβάλει η βάση αυτή. Είναι σαφής η αναφορά στο αντάρτικο των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων Κολομβίας (FARC), στη σοσιαλιστική Κούβα, στις κυβερνήσεις των Βενεζουέλας, Βολιβίας, Εκουαδόρ, Νικαράγουας. Επίσης από τις τεχνικές λεπτομέρειες που εμπεριέχονται στο έγγραφο σκιαγραφείται η δυνατότητα διεξαγωγής επιχειρήσεων με εμβέλεια σε όλη την κεντρική και νότια Αμερική, στην Καραϊβική, με εξαίρεση, όπως σημειώνεται, τη Γη του Πυρός, στο τελευταίο άκρο της ηπείρου. Επίσης σημειώνεται ότι από τον αεροδιάδρομο της βάσης Παλανκέρο μπορούν να απογειώνονται ταυτόχρονα 3 μαχητικά αεροπλάνα, στις εγκαταστάσεις να σταθμεύουν πάνω απο 100 αεροπλάνα, καθώς και 2.000 πεζοναύτες και δυνάμεις ταχείας επέμβασης. Ολα αυτά με εξασφαλισμένη την ατιμωρησία στο έδαφος της Κολομβίας για το πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ, που περιλαμβάνει και μυστικές υπηρεσίες και συμβεβλημένες εταιρείες τύπου Μπλακγουότερ (τους γνωστούς μισθοφόρους φονιάδες από το Ιράκ και το Αφγανιστάν). Αυτή η νέα στρατιωτικοποίηση της περιοχής έχει καταδικαστεί από τα λαϊκά κινήματα, τις φιλολαϊκές κυβερνήσεις, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης και είναι φανερό ότι χρειάζεται η επαγρύπνηση του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος για την αντιμετώπιση κάθε πιθανής επέμβασης.